منیزیوم شات یوروویتال Magnesium shot

ویال منیزیوم شات یوروویتال چیست؟

منیزیوم شات حاوی 250 میلیگرم منیزیوم به همراه 2.4 میلیگرم ویتامین B6 میباشد و به بهبود عملکرد عضلانی، تعادل الکترولیتی، بهبود متابولیسم، افزایش انرژی و کاهش خستگی کمک می کند.

منیزیوم

منیزیم یک ماده معدنی است که بدن شما برای عملکرد صحیح به آن نیاز دارد. این ماده به صدها فرآیند مهم بدن از جمله عملکرد عضلات و اعصاب کمک می‌کند همچنین به استحکام استخوان‌ها، سلامت قلب و تنظیم قند خون کمک می‌کند و در بالا نگه داشتن سطح انرژی بدن نقش دارد. می‌توانید منیزیم را از طریق بسیاری از غذاها و نوشیدنی‌ها دریافت کنید.

دوز مصرفی:

مقادیر مجاز توصیه شده روزانه (RDA) برای منیزیم به این شرح است:
۱۹-۳۰ سال: ۴۰۰ میلی‌گرم (مردان) و ۳۱۰ میلی‌گرم (زنان)
۳۱ سال و بالاتر: ۴۲۰ میلی‌گرم (مردان) و ۳۲۰ میلی‌گرم (زنان)
برای بارداری:
سن ۱۴-۱۸ سال: RDA معادل ۴۰۰ میلی‌گرم
۱۹-۳۰ سال: ۳۵۰ میلی‌گرم
۳۱-۵۰ سال: ۳۶۰ میلی‌گرم
برای شیردهی:
سن ۱۴-۱۸ سال: RDA معادل ۳۶۰ میلی‌گرم
۱۹-۳۰ سال: ۳۱۰ میلی‌گرم
۳۱-۵۰ سال: ۳۲۰ میلی‌گرم
حداکثر سطح مصرف روزانه (UL) برای منیزیم برای افراد بالای ۸ سال، از جمله افراد باردار و شیرده، ۳۵۰ میلی‌گرم است.

آیا به اندازه کافی منیزیوم دریافت می‌کنید؟

تقریباً نیمی از افراد منیزیم کافی از رژیم غذایی خود دریافت نمی‌کنند. با گذشت زمان، سطح پایین این ماده معدنی می‌تواند زمینه‌ ساز مشکلات مختلفی از جمله دیابت نوع ۲، فشار خون بالا و میگرن شود. سالمندان، افراد الکلی و مبتلایان به دیابت نوع ۲ یا مشکلات گوارشی بیشتر در معرض کمبود هستند.

عوارض جانبی

منیزیم برای بیشتر افراد در صورت مصرف در محدوده ی مجاز، بی‌خطر است. دوزهای کمتر از ۳۵۰ میلی‌گرم در روز برای بیشتر بزرگسالان ایمن است. در برخی افراد، منیزیم ممکن است باعث ناراحتی معده، حالت تهوع، استفراغ، اسهال و عوارض جانبی دیگر شود. در صورت مصرف در مقادیر بسیار زیاد (بیشتر از ۳۵۰ میلی‌گرم در روز)، منیزیم احتمالاً ناایمن است. دوزهای بالا ممکن است باعث تجمع بیش از حد منیزیم در بدن شود و عوارض جانبی جدی از جمله ضربان قلب نامنظم، فشار خون پایین، گیجی، کاهش سرعت تنفس، کما و مرگ را به دنبال داشته باشد.

هشدارها و احتیاط‌های ویژه

بارداری و شیردهی:

منیزیم برای افراد باردار یا شیرده هنگامی که به صورت خوراکی در دوزهای کمتر از ۳۵۰ میلی‌گرم در روز مصرف شود، ایمن است. مصرف خوراکی منیزیم در دوزهای بالا می‌تواند باعث اسهال و افزایش سطح منیزیم در خون شود. دریافت منیزیم تجویزی به صورت وریدی یا تزریقی برای بیش از ۵ روز ممکن است باعث مشکلات استخوانی و مغزی در نوزاد شود.

کودکان: منیزیم برای بیشتر کودکان هنگامی که به‌صورت خوراکی و به‌ اندازه مصرف شود بی‌خطر است. مصرف خوراکی منیزیم در دوزهای کمتر از ۶۵ میلی‌گرم برای کودکان ۱ تا ۳ سال، ۱۱۰ میلی‌گرم برای کودکان ۴ تا ۸ سال و ۳۵۰ میلی‌گرم برای کودکان بالاتر از ۸ سال ایمن است.
مصرف خوراکی منیزیم در دوزهای بالاتر احتمالاً ناایمن است.

اعتیاد به الکل:

سوء مصرف الکل خطر کمبود منیزیم را افزایش می‌دهد.

اختلالات خون‌ریزی:

به نظر می‌رسد منیزیم باعث کاهش سرعت لخته شدن خون می‌شود. از نظر تئوری، مصرف منیزیم ممکن است خطر خون‌ ریزی یا کبودی را در افراد مبتلا به اختلالات خون‌ریزی افزایش دهد.

دیابت:

دیابت خطر کمبود منیزیم را افزایش می‌دهد. دیابت کنترل‌ نشده، میزان جذب منیزیم توسط بدن را کاهش می‌دهد.

بلوک قلبی:

مصرف دوزهای بالای منیزیم در افراد مبتلا به بلوک قلبی خطرناک است.

تداخلات دارویی

لوودوپا/کاربیدوپا با منیزیم:

لوودوپا/کاربیدوپا برای بیماری پارکینسون استفاده می‌شود. مصرف اکسید منیزیم همراه با لوودوپا/کاربیدوپا ممکن است اثرگذاری لوودوپا/کاربیدوپا را کاهش دهد. اگر لوودوپا/کاربیدوپا مصرف می‌کنید، اکسید منیزیم را مصرف نکنید.

 آنتی‌بیوتیک‌ها (آمینوگلیکوزیدها) با منیزیم:

برخی از آنتی‌بیوتیک‌ها می‌توانند بر عضلات تأثیر بگذارند. این آنتی‌بیوتیک‌ها آمینوگلیکوزید نامیده می‌شوند. مصرف این آنتی‌بیوتیک‌ها همراه با منیزیم ممکن است باعث مشکلات عضلانی شود.

برخی از آنتی‌بیوتیک‌های آمینوگلیکوزیدی شامل آمیکاسین، جنتامایسین، کانامایسین، استرپتومایسین، توبرامایسین و موارد دیگر می‌شوند.

 آنتی‌بیوتیک‌ها (کینولون‌ها) با منیزیم:

مصرف همزمان منیزیم با برخی آنتی‌بیوتیک‌ ها ممکن است اثرگذاری آنتی‌بیوتیک را کاهش دهد. برای جلوگیری از این تداخل، این آنتی‌بیوتیک‌ ها را حداقل ۲ ساعت قبل یا ۴ تا ۶ ساعت پس از مصرف مکمل‌های منیزیم مصرف کنید.

برخی از این آنتی‌بیوتیک‌ها که ممکن است با منیزیم تداخل داشته باشند شامل سیپروفلوکساسین، جمی فلوکساسین، لووفلوکساسین، موکسی فلوکساسین می‌شوند.

 آنتی‌بیوتیک‌ تتراسایکلین با منیزیم:

مصرف همزمان منیزیم با برخی آنتی‌بیوتیک‌ها ممکن است از اثرگذاری آنتی‌بیوتیک بکاهد. برای جلوگیری از این تداخل، این آنتی‌بیوتیک‌ها را حداقل ۲ ساعت قبل یا ۴ تا ۶ ساعت پس از مصرف مکمل‌های منیزیم مصرف کنید.

برخی از تتراسایکلین‌ها شامل دمتلوسایکلین، مینوسایکلین و تتراسایکلین می‌شوند.

 بیس‌فسفونات‌ها با منیزیم:

منیزیم می‌تواند میزان جذب بیس‌فسفونات در بدن را کاهش دهد. مصرف همزمان منیزیم با بیس‌فسفونات‌ها می‌تواند از اثرگذاری آن بکاهد. برای جلوگیری از این تداخل، بیس‌فسفونات را حداقل دو ساعت قبل از منیزیم یا در ساعات پایانی روز مصرف کنید.

برخی از بیس‌فسفونات‌ها شامل آلندرونات، اتیدرونات، ریزدرونات، تیلودرونات و موارد دیگر می‌شوند.

 داروهای فشار خون (مسدودکننده‌های کانال کلسیم) با منیزیم:

برخی داروهای فشار خون با مسدود کردن ورود کلسیم به سلول‌ها عمل می‌کنند. این داروها مسدودکننده کانال کلسیم نامیده می‌شوند. منیزیم نیز ممکن است ورود کلسیم به سلول‌ها را مسدود کند. مصرف همزمان منیزیم با این داروها ممکن است باعث کاهش بیش از حد فشار خون شود.

برخی از این داروها شامل نیفدیپین، وراپامیل، دیلتیازم، ایسرادیپین، فلودیپین، آملودیپین و موارد دیگر می‌شوند.

شل‌کننده‌های عضلانی با منیزیم:

مصرف همزمان منیزیم با شل‌کننده‌های عضلانی می‌تواند خطر عوارض جانبی شل‌کننده‌های عضلانی را افزایش دهد.

برخی از شل‌کننده‌های عضلانی شامل کاریسوپرودول، پیپکورونیوم، اورفنادرین، سیکلوبنزاپرین، گالامین، آتراکوریوم، پانکورونیوم، سوکسینیل کولین و موارد دیگر می‌شوند.

 داروهای ادرارآور (دیورتیک‌های نگهدارنده پتاسیم) با منیزیم:

برخی از «داروهای ادرارآور» می‌توانند سطح منیزیم در بدن را افزایش دهند. مصرف همزمان برخی از این داروها همراه با منیزیم ممکن است باعث افزایش بیش از حد منیزیم در بدن شود.

برخی از داروهای ادرارآور که سطح منیزیم بدن را افزایش می‌دهند شامل آمیلوراید، اسپیرونولاکتون و تریامترن می‌شوند.

داروهای کاهنده انعقاد خون (داروهای ضد انعقاد/ضد پلاکت) با منیزیم:

منیزیم ممکن است سرعت انعقاد خون را کاهش دهد. مصرف همزمان منیزیم با داروهایی که انعقاد خون را کند می‌کنند ممکن است احتمال کبودی و خونریزی را افزایش دهد.

برخی از داروهایی که انعقاد خون را کند می‌کنند شامل آسپرین، کلوپیدوگرل (پلاویکس)، دالتهپارین، انوکساپارین، هپارین، ایندومتاسین، تیکلوپیدین، وارفارین (کومادین) و موارد دیگر می‌شوند.

 دیگوکسین (لانوکسین) با منیزیم:

دیگوکسین (لانوکسین) به قوی‌تر شدن ضربان قلب کمک می‌کند. منیزیم ممکن است میزان جذب دیگوکسین (لانوکسین) در بدن را کاهش دهد. با کاهش جذب دیگوکسین (لانوکسین)، منیزیم ممکن است اثرات این دارو را کم کند.

 داروهای دیابت (سولفونیل اوره‌ها) با منیزیم:

منیزیم در مکمل‌ها به اشکال نمکی مختلفی موجود است. برخی از اشکال نمکی منیزیم ممکن است جذب سولفونیل اوره در بدن را افزایش دهند. با افزایش جذب سولفونیل اوره، این اشکال منیزیم ممکن است خطر کاهش قند خون را در برخی بیماران افزایش دهند.

برخی از داروهای سولفونیل اوره شامل کاربوتامید، استوهگزامید، کلرپروپامید، تولبوتامید، گلیکلازید، گلیبورنورید، گلیکلوپیرامید و گلیمپیرید می‌شوند.

تداخل آنتی‌اسیدها با منیزیم:

آنتی‌اسیدها ممکن است اثرات ملینی منیزیم را کاهش دهند. افرادی که منیزیم را به عنوان ملین مصرف می‌کنند ممکن است به دوز بالاتری نیاز داشته باشند.

برخی از آنتی‌اسیدها شامل کربنات کلسیم، کربنات سدیم دی‌هیدروکسی آلومینیوم، ماگالدرات، سولفات منیزیم، هیدروکسید آلومینیوم و سایرین می‌شوند.

 گاباپنتین (نورونتین) با منیزیم:

منیزیم ممکن است میزان جذب گاباپنتین (نورونتین) در بدن را کاهش دهد. با کاهش جذب گاباپنتین، منیزیم ممکن است اثرات این دارو را کم کند. گاباپنتین (نورونتین) را حداقل ۲ ساعت قبل یا ۴ تا ۶ ساعت پس از مصرف مکمل‌های منیزیم مصرف کنید.

 کتامین (کتالار) با منیزیم:

کتامین برای درد شدید و افسردگی استفاده می‌شود. مصرف دوزهای بالای منیزیم همراه با کتامین ممکن است اثرات و عوارض جانبی کتامین را افزایش دهد.

 سوولامر با منیزیم:

سوولامر می‌تواند سطح منیزیم در بدن را افزایش دهد. مصرف همزمان سوولامر با مکمل منیزیم ممکن است باعث افزایش بیش از حد سطح منیزیم شود.

در صورت مصرف سوولامر، قبل از استفاده از مکمل‌های منیزیم با پزشک خود مشورت کنید.

ویتامین B6:

ویتامین B6 نوعی از ویتامین‌های گروه B است. پیریدوکسین، پیریدوکسال و پیریدوکسامین همگی اشکال ویتامین B6 هستند. این ویتامین در غذاهای خاصی یافت شده و همچنین در آزمایشگاه ساخته می‌شود.

ویتامین B6 برای عملکرد صحیح قندها، چربی‌ها و پروتئین‌ها در بدن مورد نیاز است. همچنین برای رشد مغز، اعصاب، پوست و بسیاری از بخش‌های دیگر بدن ضروری است. این ویتامین در غلات، حبوبات و تخم مرغ یافت می‌شود و اغلب در ترکیب با سایر ویتامین‌های گروه B در محصولات کمپلکس B استفاده می‌شود.

افراد معمولاً از ویتامین B6 برای پیشگیری و درمان کمبود این ویتامین استفاده می‌کنند. همچنین برای بیماری قلبی، سندرم پیش از قاعدگی (PMS)، افسردگی، تهوع صبحگاهی، بیماری آلزایمر، کرامپ‌های قاعدگی، دیابت و بسیاری شرایط دیگر نیز کاربرد دارد.

دوز مصرفی:

«مقدار مجاز توصیه شده روزانه» (RDA) نامیده می‌شود.
· برای مردان: RDA برای سنین ۱۹ تا ۵۰ سال، ۱.۳ میلی‌گرم در روز و برای افراد بالای ۵۰ سال، ۱.۷ میلی‌گرم در روز است.
· برای زنان: RDA برای سنین ۱۹ تا ۵۰ سال، ۱.۳ میلی‌گرم در روز و برای افراد بالای ۵۰ سال، ۱.۵ میلی‌گرم در روز است.
· در دوران بارداری: RDA معادل ۱.۹ میلی‌گرم در روز است.
· در دوران شیردهی: RDA معادل ۲ میلی‌گرم در روز است.
· در کودکان: RDA بستگی به سن دارد.

عوارض جانبی:

ویتامین B6 در صورت استفاده مناسب، احتمالاً بی‌خطر است. مصرف ویتامین B6 در دوزهای ۱۰۰ میلی‌گرم در روز یا کمتر، عموماً بی‌خطر در نظر گرفته می‌شود.

ویتامین B6 در دوزهای ۱۰۱ تا ۲۰۰ میلی‌گرم در روز ممکن است بی‌خطر باشد. در برخی افراد، ویتامین B6 ممکن است باعث حالت تهوع، درد معده، کاهش اشتها، سردرد و سایر عوارض جانبی شود. ویتامین B6 در دوزهای ۵۰۰ میلی‌گرم یا بیشتر در روز ممکن است ناایمن باشد. دوزهای بالای ویتامین B6، به ویژه ۱۰۰۰ میلی‌گرم یا بیشتر در روز، ممکن است باعث مشکلات مغزی و عصبی شود.

اقدامات احتیاطی و هشدارهای ویژه:

بارداری:

مصرف ویتامین B6، در صورت استفاده مناسب، احتمالاً بی‌خطر است. گاهی اوقات برای کنترل تهوع صبحگاهی استفاده می‌شود، اما این کار فقط باید تحت نظارت پزشک انجام شود. مصرف دوزهای بالا ممکن است ناایمن باشد. دوزهای بالا ممکن است باعث تشنج در نوزادان شود.

شیردهی:

مصرف ویتامین B6 در صورت استفاده مناسب، احتمالاً بی‌خطر است. مقدار توصیه شده در دوران شیردهی ۲ میلی‌گرم در روز است. از مصرف مقادیر زیاد خودداری کنید. اطلاعات قابل اعتماد کافی در مورد بی‌خطر بودن مصرف دوزهای بالای ویتامین B6 در دوران شیردهی وجود ندارد.

استنت :

پس از دریافت استنت کرونری، از مصرف ترکیب ویتامین B6، فولات و ویتامین B12 خودداری کنید. این ترکیب ممکن است خطر تنگ شدن رگ‌های خونی را افزایش دهد.

جراحی کاهش وزن:

برای افرادی که جراحی کاهش وزن انجام داده‌اند، مصرف مکمل ویتامین B6 لازم نیست. مصرف بیش از حد ممکن است احتمال عوارض جانبی مانند حالت تهوع، استفراغ و تیره شدن پوست را افزایش دهد.

تداخلات:

فنی توئین با پیریدوکسین (ویتامین B6):

ویتامین B6 ممکن است سرعت تجزیه فنی توئین در بدن را افزایش دهد. مصرف همزمان ویتامین B6 با فنی توئین ممکن است اثرات فنی توئین را کاهش داده و خطر تشنج را افزایش دهد. اگر فنی توئین مصرف می‌کنید، از مصرف دوزهای بالای ویتامین B6 خودداری کنید.

آمیودارون با پیریدوکسین (ویتامین B6):

آمیودارون ممکن است حساسیت به نور خورشید را افزایش دهد. مصرف همزمان ویتامین B6 با آمیودارون ممکن است احتمال آفتاب سوختگی، تاول یا بروز بثورات در قسمت‌های در معرض نور پوست را افزایش دهد. در هنگام قرارگیری در معرض آفتاب، حتماً از کرم ضدآفتاب و لباس محافظ استفاده کنید.

فنوباربیتال با پیریدوکسین (ویتامین B6):

ویتامین B6 ممکن است سرعت تجزیه فنوباربیتال در بدن را افزایش دهد. این امر می‌تواند اثرات فنوباربیتال را کاهش دهد.

داروهای فشار خون بالا با پیریدوکسین (ویتامین B6):

ویتامین B6 ممکن است فشار خون را کاهش دهد. مصرف دوزهای بالای ویتامین B6 همراه با داروهای کاهنده فشار خون ممکن است باعث افت بیش از حد فشار خون شود. فشار خون خود را به دقت کنترل کنید.

لوودوپا با پیریدوکسین (ویتامین B6):

ویتامین B6 می‌تواند سرعت تجزیه و دفع لوودوپا در بدن را افزایش دهد. اما این فقط در صورتی مشکل‌ساز است که لوودوپا را به تنهایی مصرف کنید. بیشتر افراد لوودوپا را همراه با کاربیدوپا مصرف می‌کنند. کاربیدوپا از بروز این تداخل جلوگیری می‌کند. اگر لوودوپا را بدون کاربیدوپا مصرف می‌کنید، ویتامین B6 مصرف نکنید.