شربت ویتان vitane

شربت ویتان چیست؟

محلول ویتان، حاوی ویتامین ها، مینرال ها و اسید های آمینه می باشد و با رفع نیاز های تغذیه ای کودکان در طول دوران رشد، به بهینه سازی نیاز های بیولوژیکی سلول ها و بافت ها کمک می کند.

ویتامین آ

ویتامین A یک ویتامین محلول در چربی است و بدن برای رشد و عملکرد صحیح بسیاری از اعضا مانند چشم ها، پوست و سیستم ایمنی به آن نیاز دارد.

این ویتامین در بسیاری از مواد غذایی مانند جگر، تخم مرغ، شیر، کره، مارگارین، گوشت و ماهی های چرب آب شور یافت می شود.

از ویتامین A برای درمان کمبود این ویتامین استفاده میشود. همچنین از آن برای درمان پیری پوست، آکنه، ایدز، آب مروارید، رشد کودکان و عفونت ها استفاده می شود.

عوارض جانبی

· ویتامین A در مقادیر کمتر از ۱۰۰۰۰ واحد (۳۰۰۰ میکروگرم) در روز، به احتمال زیاد بی خطر است اما در دوزهای بالاتر ممکن است خطر عوارض جانبی جدی مانند تغییرات خلقی و آسیب کبدی را افزایش دهد.

هشدارها و موارد احتیاط ویژه

· بارداری و شیردهی:

مصرف ویتامین A در مقادیر توصیه شده کمتر از ۱۰۰۰۰ واحد (۳۰۰۰ میکروگرم) در روز برای افراد ۱۹ سال به بالا و ۲۸۰۰ میکروگرم در روز برای افراد ۱۴ تا ۱۸ سال، بی خطر است. مقادیر بیشتر می تواند باعث نقص مادرزادی شود. مصرف ویتامین A از تمام منابع در سه ماهه اول بارداری باید کنترل شود.

· کودکان:

ویتامین A در مقادیر توصیه شده بی خطر است. مصرف دوزهای بالا می تواند باعث عوارضی از جمله تحریک پذیری، خواب آلودگی و اسهال شود.

· مصرف بیش از حد الکل:

نوشیدن الکل ممکن است اثرات مضر احتمالی ویتامین A بر کبد را افزایش دهد.

· اختلال در جذب چربی:

افرادی که نمی توانند ویتامین A را به خوبی جذب کنند مانند بیماری سلیاک، سندرم روده کوتاه، زردی، فیبروز کیستیک، بیماری لوزالمعده و سیروز کبدی باید به جای ویتامین آ از فرم های محلول در آب آن به نام کاروتنوئید ها استفاده کنند.

· کمبود آهن:

کمبود آهن ممکن است بر توانایی بدن در استفاده از ویتامین A تاثیر بگذارد.

· بیماری کبدی:

مقدار زیاد ویتامین A ممکن است بیماری کبدی را بدتر کند.

· کمبود روی:

کمبود روی ممکن است باعث بروز علائم کمبود ویتامین A شود.

تداخلات دارویی

· آنتی بیوتیک های تتراسایکلین
· رتینوئید ها
· وارفارین

دوز مصرفی

· بزرگسالان: ۹۰۰ میکروگرم در روز برای مردان و ۷۰۰ میکروگرم در روز برای زنان است.
· دوران بارداری: برای افراد ۱۸ سال به بالا ۷۷۰ میکروگرم در روز است.
· دوران شیردهی، این مقدار برای افراد ۱۸ سال به بالا ۱۳۰۰ میکروگرم در روز است.

ویتامین ث

ویتامین سی یک ویتامین ضروری  است که باید از طریق رژیم غذایی تامین شود. منابع آن شامل میوه‌ ها و سبزیجات تازه و مرکبات است.

بدن برای رشد و عملکرد صحیح به ویتامین سی نیاز دارد. این ویتامین نقش مهمی در عملکرد سیستم ایمنی بدن ایفا می‌کند. معمولا از ویتامین سی برای پیشگیری و درمان سرما خوردگی معمولی استفاده میشود.

عوارض جانبی

ویتامین سی برای بیشتر افراد بی‌ خطر است. در برخی افراد، ممکن است باعث عوارضی مانند گرفتگی معده، حالت تهوع، سوزش سر دل و سردرد شود. احتمال بروز این عوارض در دوز های بالاتر افزایش مییابد. مصرف بیش از ۲۰۰۰ میلی‌گرم در روز احتمالا ناامن است و ممکن است باعث سنگ کلیه و اسهال شدید شود.

هشدار ها و موارد احتیاط ویژه

· بارداری و شیردهی:

مصرف ویتامین سی به صورت خوراکی در دوران بارداری در مقادیر حداکثر ۲۰۰۰ میلی‌ گرم در روز برای افراد ۱۹ سال به بالا و ۱۸۰۰ میلی‌گرم در روز برای افراد ۱۴ تا ۱۸ سال، بی خطر است.

· نوزادان و کودکان:

ویتامین سی در صورت مصرف مناسب بی‌ خطر است. مصرف مقادیر بیشتر از ۴۰۰ میلی‌ گرم در روز برای کودکان ۱ تا ۳ سال، ۶۵۰ میلی‌گرم برای کودکان ۴ تا ۸ سال، ۱۲۰۰ میلی‌گرم برای کودکان ۹ تا ۱۳ سال و ۱۸۰۰ میلی‌گرم برای نوجوانان ۱۴ تا ۱۸ سال، خطرناک است.

· مصرف الکل:

افرادی که به طور منظم الکل مصرف میکنند، به ویژه افرادی که بیماری‌ های دیگری دارند، اغلب دچار کمبود ویتامین سی هستند.

· سرطان:

سلول‌ های سرطانی غلظت بالایی از ویتامین سی را جمع میکنند. بنابراین از مصرف ویتامین ث باید خودداری شود.

· بیماری مزمن کلیوی:

بیماری مزمن کلیه ممکن است خطر کمبود ویتامین سی را افزایش دهد. مکمل‌ های ویتامین سی همچنین ممکن است میزان اگزالات در ادرار برخی افراد را افزایش دهند. مقدار زیاد اگزالات در ادرار میتواند خطر نارسایی کلیه را در افراد مبتلا به بیماری کلیوی افزایش دهد.

· کمبود آنزیم G6PD:

مقادیر زیاد ویتامین سی میتواند باعث تخریب گلبول‌ های قرمز خون در افراد مبتلا به فاویسم شود. بنابراین از مصرف مقادیر بیش از حد ویتامین سی خودداری کنید.

· مصرف سیگار و تنباکو:

سیگار کشیدن و جویدن تنباکو سطح ویتامین سی را کاهش میدهد. بنابراین این افراد باید ویتامین سی بیشتری در رژیم غذایی خود مصرف کنند.

تداخلات دارویی

· استروژن‌ ها
· فلوفنازین
· داروهای شیمی درمانی (عوامل آلکیله کننده)
· نیاسین
· وارفارین
· لووتیروکسین

· سالسیلات
· استامینوفن
· آلومینیوم
· آسپرین
· ایندیناویر

دوز مصرفی

· برای مردان ۱۹ سال به بالا: ۹۰ میلیگرم در روز
· برای زنان ۱۹ سال به بالا: ۷۵ میلی‌گرم در روز
· دوران بارداری: برای افراد ۱۹ تا ۵۰ ساله، ۸۵ میلیگرم در روز و افراد ۱۴ تا ۱۸ ساله، ۸۰ میلیگرم در روز
· دوران شیردهی: افراد ۱۹ تا ۵۰ ساله، ۱۲۰ میلیگرم در روز و افراد ۱۴ تا ۱۸ ساله، ۱۱۵ میلیگرم در روز

ویتامین E

ویتامین E یک ویتامین محلول در چربی است. این ویتامین در بسیاری از مواد غذایی از جمله روغن‌ های گیاهی، غلات، گوشت، مرغ، تخم مرغ و میوه‌ها یافت می شود.

ویتامین E یک ویتامین مهم برای عملکرد صحیح بسیاری از اندام های بدن است. همچنین یک آنتی اکسیدان نیز محسوب می شود.

عوارض جانبی

· ویتامین E در دوزهای کمتر از ۱۰۰۰ میلی گرم در روز بی خطر است. این مقدار معادل ۱۱۰۰ IU از نوع مصنوعی یا ۱۵۰۰ IU از نوع طبیعی است. خطر عوارض جانبی با دوزهای بالاتر افزایش می یابد. عوارض جانبی شامل حالت تهوع، خستگی، سردرد و خونریزی است.

هشدارها و موارد احتیاط ویژه

· بارداری:

ویتامین E هنگامی که به مقدار توصیه شده روزانه مصرف شود، در دوران بارداری بی خطر است. بدون مشورت با پزشک خود در ۸ هفته اول بارداری مکمل ویتامین E مصرف نکنید. ممکن است برای نوزاد مضر باشد. در مراحل بعدی بارداری، حداکثر مقدار توصیه شده ویتامین E برای افراد ۱۴-۱۸ سال ۸۰۰ میلی گرم و برای افراد بالای ۱۸ سال ۱۰۰۰ میلی گرم است.

· شیردهی:

ویتامین E هنگامی که به مقدار توصیه شده روزانه مصرف شود، در دوران شیردهی بی خطر است. حداکثر مقدار توصیه شده در دوران شیردهی برای افراد ۱۴-۱۸ سال ۸۰۰ میلی گرم و برای افراد بالای ۱۸ سال ۱۰۰۰ میلی گرم است.

· کودکان:

ویتامین E در صورت مصرف مناسب برای کودکان بی خطر است. اما کودکان باید از مصرف دوز های بالاتر از حد مجاز روزانه خودداری کنند. حداکثر دوز مجاز کودکان به شرح زیر است:
۳۰۰ IU برای کودکان ۱-۳ سال، ۴۵۰ IU برای کودکان ۴-۸ سال، ۹۰۰ IU برای کودکان ۹-۱۳ سال و ۱۲۰۰ IU برای نوجوانان ۱۴-۱۸ سال میباشد.

· اختلالات خونریزی:

ویتامین E ممکن است اختلالات خونریزی را بدتر کند.

· بیماری قلبی:

ویتامین E ممکن است خطر مرگ را در افراد با سابقه بیماری قلبی افزایش دهد. افراد با سابقه بیماری قلبی باید از مصرف دوز های بالاتر از ۴۰۰ IU در روز خودداری کنند.

تداخلات دارویی

· سیکلوسپورین
· داروهای متابولیزه شونده توسط کبد
· دارو های شیمی درمانی (عوامل آلکیله کننده)
· داروهای ضد انعقاد خون
· نیاسین
· وارفارین

دوز مصرفی

مقدار مجاز توصیه شده روزانه (RDA) برای ویتامین E طبیعی در بزرگسالان ۱۵ میلی گرم (۲۲ IU)، در دوران بارداری ۱۵ میلی گرم (۲۲ IU) و در دوران شیردهی ۱۹ میلی گرم (۲۸ IU) است.

ویتامین D

ویتامین D یک ویتامین ضروری است که به تنظیم کلسیم و فسفر در بدن کمک میکند. همچنین در حفظ تراکم استخوان نقش دارد. ویتامین D در ماهی، تخم مرغ و شیر غنی شده یافت می‌شود. همچنین هنگامی که پوست در معرض نور خورشید قرار میگیرد، در پوست ساخته میشود.

مکمل‌های ویتامین D معمولاً برای درمان و پیشگیری از کمبود ویتامین D، برای استخوان‌ های ضعیف و شکننده، پوسیدگی دندان، پسوریازیس و تب یونجه استفاده میشوند.

حفظ سطح ویتامین D بسیار مهم است. این کار را میتوان با مصرف روزانه ۴۰۰ تا ۱۰۰۰ واحد ویتامین D یا سپری کردن ۱۵ تا ۳۰ دقیقه در روز زیر نور آفتاب انجام داد. افرادی که به اندازه کافی نور خورشید دریافت نمیکنند و افراد ۶۵ سال به بالا در معرض خطر بیشتری برای کمبود ویتامین D هستند.

عوارض جانبی

· ویتامین D در مقادیر توصیه شده بی خطر است.
· برخی عوارض مصرف بیش از حد ویتامین D شامل ضعف، خشکی دهان، حالت تهوع و استفراغ است.
· مصرف ویتامین D در طولانی مدت به مقدار بیش از ۴۰۰۰ واحد (۱۰۰ میکروگرم) در روز ممکن است موجب سمیت شود.

هشدارها و موارد احتیاط ویژه

· بارداری و شیردهی: ویتامین D در دوران بارداری و شیردهی در صورت استفاده کمتر از ۴۰۰۰ واحد (۱۰۰ میکروگرم) در روز بی خطر است.
· کودکان: ویتامین D در کودکان در مقادیر توصیه شده بی خطر است. مقادیر مجاز توصیه شده به شرح زیر است.
· نوزادان ۰-۶ ماه نباید بیش از ۱۰۰۰ واحد (۲۵ میکروگرم) در روز مصرف کنند.
· نوزادان ۶-۱۲ ماه نباید بیش از ۱۵۰۰ واحد (۳۷.۵ میکروگرم) در روز مصرف کنند.
· کودکان ۱-۳ سال نباید بیش از ۲۵۰۰ واحد (۶۲.۵ میکروگرم) در روز مصرف کنند.
· کودکان ۴-۸ سال نباید بیش از ۳۰۰۰ واحد (۷۵ میکروگرم) در روز مصرف کنند.
· کودکان ۹ سال و بالاتر نباید بیش از ۴۰۰۰ واحد (۱۰۰ میکروگرم) در روز مصرف کنند.

تداخلات دارویی

· کلسیپوترین
· دیگوکسین
· دیلیتیازم
· وراپامیل
· داروهای ادرارآور (تیازید)

· داروهای متابولیزه شونده توسط کبد
· آتورواستاتین
· آلومینیوم

دوز مصرفی

· RDA برای افراد ۱-۷۰ ساله، ۶۰۰ واحد (۱۵ میکروگرم) در روز و برای افراد ۷۱ سال به بالا، ۸۰۰ واحد (۲۰ میکروگرم) در روز است.
· در دوران بارداری و شیردهی، RDA معادل ۶۰۰ واحد (۱۵ میکروگرم) در روز است.

ویتامین D همچنین پس از قرار گرفتن در معرض آفتاب در پوست ساخته می‌شود. سپری کردن ۱۵-۳۰ دقیقه در روز زیر نور آفتاب برای حفظ سطح طبیعی ویتامین D در بیشتر افراد کافی است.

ویتامین B کمپلکس

ویتامین B کمپلکس محلول در آب است و معمولاً برای پیشگیری یا درمان سطح پایین ویتامین‌ های گروه B در بدن استفاده میشود. این ویتامین‌ ها به بدن در تولید انرژی و رشد و عملکرد سلول‌ ها کمک میکنند.

هشت ویتامین B که معمولاً در محصولات B کمپلکس یافت میشوند عبارتند از:

· بیوتین (B7)
· سیانوکوبالامین (B12)
· فولیک اسید (B9)
· نیاسین یا نیاسینامید (B3)
· پانتوتنیک اسید (B5)
· پیریدوکسین (B6)
· ریبوفلاوین (B2)
· تیامین (B1)

عوارض جانبی

B کمپلکس معمولاً به خوبی تحمل میشود. در صورت مشاهده علائم زیر، مصرف را آن قطع کنید.

· مشکلات تنفسی یا خس خس سینه
· تپش قلب
· تب یا احساس ناخوشی عمومی
· تورم غدد لنفاوی
· تورم صورت، لب‌ ها، دهان، زبان یا گلو
· مشکل در بلع
· خارش یا بثورات پوستی
· کهیر
· حالت تهوع یا استفراغ
· سرگیجه، احساس سبکی سر
· کرامپ معده
· درد مفاصل

هشدار ها و موارد احتیاط

در صورت شرایط زیر قبل از مصرف به پزشک خود اطلاع دهید

· بیماری سلیاک
· مصرف الکل
· رژیم غذایی گیاهخواری
· رژیم غذایی فاقد لبنیات
· جراحی کاهش وزن
· مشکلات کلیوی یا کبدی
· بیماری التهابی روده

فروس گلوکونات

فروس گلوکونات یک نوع آهن است. شما به طور معمول آهن را از غذا هایی که میخورید دریافت میکنید. در بدن شما، آهن بخشی از هموگلوبین و میوگلوبین شما میشود. هموگلوبین، اکسیژن را از طریق خون به بافت‌ ها و اندام‌ های شما میرساند. میوگلوبین به سلول‌ های عضلانی شما کمک میکند تا اکسیژن ذخیره کنند.

فروس گلوکونات برای درمان یا پیشگیری از کم‌ خونی فقر آهن (کمبود گلبول ‌های قرمز خون به دلیل کمبود آهن در بدن) استفاده میشود.

عوارض جانبی

در صورت مشاهده هر گونه علائم واکنش آلرژیک زیر فورا به اورژانس مراجعه کنید:

کهیر، تاول یا پوسته پوسته شدن پوست، تب، مشکل در تنفس، تورم صورت، لب‌ ها، زبان یا گلو.

فروس گلوکونات ممکن است باعث عوارض جانبی جدی شود. در صورت مشاهده هر یک از موارد زیر بلافاصله با پزشک خود تماس بگیرید:

· وجود خون قرمز روشن در مدفوع
· مدفوع سیاه یا قیری
· تب
· درد معده
· استفراغ خونی
· درد در قفسه سینه یا گلو هنگام بلعیدن قرص فروس گلوکونات

عوارض جانبی رایج فروس گلوکونات شامل موارد زیر میباشد:

· یبوست، اسهال
· حالت تهوع، استفراغ، درد معده
· از دست دادن اشتها
· مدفوع به رنگ سبز
· لک شدن موقتی دندان‌ها

هشدار ها

اگر هموکروماتوز، هموسیدروز یا کم‌ خونی همولیتیک دارید، نباید از فروس گلوکونات استفاده کنید.

برای اطمینان از بی‌ خطر بودن فروس گلوکونات برای شما، در صورت داشتن سابقه هر یک از موارد زیر به پزشک خود اطلاع دهید:

· کولیت اولسراتیو
· زخم معده
· تالاسمی (یک اختلال ژنتیکی گلبول‌ های قرمز خون)
· اگر به طور منظم خون دریافت می‌کنید.

اگر باردار هستید یا شیرده هستید، قبل از استفاده از این دارو با پزشک خود مشورت کنید. ممکن است دوز مورد نیاز شما در دوران بارداری یا شیردهی متفاوت باشد.

استفاده از فروس گلوکونات برای افراد زیر ۱۸ سال تأیید نشده است.

دوز فروس گلوکونات

دوز معمول بزرگسالان برای کم‌ خونی فقر آهن:

۹۶۰ میلی‌گرم در روز فروس گلوکونات (معادل ۱۲۰ میلی‌گرم آهن المنتال در روز) به مدت ۳ ماه

علائم اور دوز

خواب‌ آلودگی، حالت تهوع یا درد شدید معده، استفراغ، اسهال خونی، استفراغ خونی، تنفس سطحی، نبض ضعیف و سریع، پوست سرد یا مرطوب، کبودی لب‌ ها و تشنج

تداخلات

از مصرف ضد اسید ها یا آنتی‌ بیوتیک‌ های سیپروفلوکساسین، لووفلوکساسین، افلوکساسین، داکسی‌ سایکلین، مینوسایکلین یا تتراسایکلین، در عرض ۲ ساعت قبل یا ۲ ساعت بعد از مصرف فروس گلوکونات خودداری کنید.

برخی مواد غذایی نیز مانند ماهی، گوشت، جگر، و نان‌ ها یا غلات سبوس‌ دار میتوانند جذب فروس گلوکونات را کاهش دهند. بنابراین از مصرف این دارو، ۱ ساعت قبل یا ۲ ساعت بعد از خوردن این مواد غذایی خودداری کنید.

زینک

روی یک عنصر کمیاب ضروری است که معمولاً در گوشت قرمز، گوشت مرغ و ماهی یافت می‌شود و برای سلامت انسان ضروری است. بدن روی اضافی را ذخیره نمی‌کند، بنابراین باید از رژیم غذایی به دست آید. این ماده برای عملکرد سیستم ایمنی، التیام زخم، لخته شدن خون، عملکرد تیروئید و موارد بسیار دیگر مورد نیاز است. همچنین نقش کلیدی در حفظ بینایی دارد و ممکن است اثراتی ضد ویروس داشته باشد. مردم معمولاً از روی برای درمان کمبود روی، اسهال و بیماری ویلسون نیز استفاده می‌کنند. روی همچنین برای آکنه، دیابت، بی‌اشتهایی، سوختگی‌ها و بسیاری اهداف دیگر به کار می‌رود.

عوارض جانبی

هنگام مصرف خوراکی: روی در مقادیر حداکثر ۴۰ میلی‌گرم در روز بی خطر است. مصرف دوزهای بیشتر از ۴۰ میلی‌گرم در روز ممکن است جذب مس در بدن را کاهش دهد. مصرف دوز های بسیار بالای روی ممکن است باعث دل درد، استفراغ و بسیاری مشکلات دیگر شود.

هنگام استفاده روی پوست: استفاده از روی، روی پوست آسیب‌ دیده ممکن است باعث سوزش، گزگز، خارش و مور مور شدن شود.

احتیاط‌ ها و هشدار های ویژه

بارداری:

روی در صورت استفاده به میزان توصیه شده در دوران بارداری بی خطر است. اما استفاده از آن در دوزهای بالا ایمن نیست. افراد بالای ۱۸ سال نباید بیش از ۴۰ میلی‌گرم و افراد ۱۴ تا ۱۸ سال نباید بیش از ۳۴ میلی‌گرم روی در روز در دوران بارداری مصرف کنند.

شیردهی:

روی در صورت استفاده به میزان توصیه شده در دوران شیردهی بی خطر است. اما روی در صورت استفاده در دوزهای بالا ایمن نیست. افراد بالای ۱۸ سال نباید بیش از ۴۰ میلی‌گرم و افراد ۱۴ تا ۱۸ سال نباید بیش از ۳۴ میلی‌گرم روی در روز در دوران شیردهی مصرف کنند.

کودکان:

روی در صورت مصرف به میزان توصیه شده، بی خطر است. حداکثر دوز روزانه روی به شرح زیر است:

۴ میلیگرم در روز برای نوزادان ۰ تا ۶ ماهه

۵ میلیگرم در روز برای نوزادان ۷ تا ۱۲ ماهه

۷ میلیگرم در روز برای کودکان ۱ تا ۳ ساله

۱۲ میلیگرم در روز برای کودکان ۴ تا ۸ ساله

۲۳ میلیگرم در روز برای کودکان ۹ تا ۱۳ ساله

۳۴ میلیگرم در روز برای افراد ۱۴ تا ۱۸ ساله

در نوزادان، استفاده موضعی از روی بر روی پوست آسیب‌ دیده توصیه نمیشود.

اختلال مصرف الکل:

مصرف طولانی‌ مدت و بیش از حد الکل ممکن است توانایی بدن در جذب روی را کاهش دهد.

جراحی کاهش وزن: 

این جراحی جذب روی را کاهش میدهد و ممکن است خطر کمبود روی را افزایش دهد.

کمبود مس:

مصرف بیش از حد روی میتواند منجر به کمبود مس شود.

بیماری کلیوی:

مصرف کم روی در رژیم غذایی ممکن است خطر ابتلا به بیماری کلیوی را افزایش دهد. همچنین افراد مبتلا به بیماری کلیوی که تحت همودیالیز هستند، در معرض خطر کمبود روی بوده و ممکن است نیاز به مکمل‌ های روی داشته باشند.

گیاهخواری:

رژیم‌های گیاهخواری اغلب با جذب کمتر روی مرتبط هستند.

تداخلات دارویی

آنتی‌بیوتیک‌های کینولون با روی:

روی ممکن است میزان جذب این آنتی‌ بیوتیک ها را از روده کاهش دهد. مصرف همزمان روی با آنتی‌ بیوتیک‌ های کینولون ممکن است اثرات این آنتی‌ بیوتیک‌ ها را کاهش دهد. برای جلوگیری از این تداخل، آنتی‌ بیوتیک را حداقل ۲ ساعت قبل یا ۴ تا ۶ ساعت پس از مکمل‌ های روی مصرف کنید.

آنتی‌بیوتیک‌ های تتراسایکلین با روی:

روی می‌تواند میزان جذب تتراسایکلین‌ ها توسط بدن را کاهش دهد. مصرف روی به همراه تتراسایکلین‌ ها ممکن است اثرات تتراسایکلین‌ ها را کاهش دهد. برای جلوگیری از این تداخل، تتراسایکلین‌ ها را ۲ ساعت قبل یا ۴ تا ۶ ساعت پس از مصرف مکمل‌ های روی مصرف کنید.

سیس‌پلاتین

سفالکسین

دارو های AIDS (مهارکننده‌های اینتگراز)

آمی‌لوراید

دوز مصرفی

روی یک ماده مغذی ضروری است که در غذاهایی مانند گوشت قرمز، مرغ و ماهی یافت می‌شود. مقداری که باید به صورت روزانه مصرف شود، «مقدار مجاز توصیه شده روزانه» (RDA) نامیده می‌ شود و بر اساس سن به شرح زیر است:

زنان ۱۸ ساله: ۹ میلیگرم

زنان ۱۹ سال و بالاتر: ۸ میلیگرم

مردان ۱۸ سال و بالاتر: ۱۱ میلیگرم

بارداری: برای افراد ۱۸ ساله، ۱۳ میلیگرم و برای افراد ۱۹ سال و بالاتر، ۱۱ میلیگرم

شیردهی: برای افراد ۱۸ ساله، ۱۷ میلیگرم و برای افراد ۱۹ سال و بالاتر، ۱۲ میلیگرم

در کودکان، RDA بستگی به سن دارد.

منیزیوم

منیزیم یک ماده معدنی است که بدن شما برای عملکرد صحیح عضلانی به آن نیاز دارد. این ماده به صد ها فرآیند مهم بدن از جمله عملکرد عضلات و اعصاب کمک میکند همچنین به استحکام استخوان‌ها، سلامت قلب و تنظیم قند خون کمک می‌کند و در بالا نگه داشتن سطح انرژی بدن نقش دارد.

دوز مصرفی:

مقادیر مجاز توصیه شده روزانه (RDA) برای منیزیم به این شرح است:
۱۹-۳۰ سال: ۴۰۰ میلی‌ گرم (مردان) و ۳۱۰ میلی‌ گرم (زنان)
۳۱ سال و بالاتر: ۴۲۰ میلی‌ گرم (مردان) و ۳۲۰ میلی‌ گرم (زنان)
بارداری: سن ۱۴-۱۸ سال: RDA معادل ۴۰۰ میلی‌ گرم
۱۹-۳۰ سال:۳۵۰ میلی‌ گرم
۳۱-۵۰ سال:۳۶۰ میلی‌ گرم
شیردهی: سن ۱۴-۱۸ سال: RDA معادل ۳۶۰ میلی‌ گرم
۱۹-۳۰ سال: ۳۱۰ میلی‌ گرم
۳۱-۵۰ سال: ۳۲۰ میلی‌ گرم
حداکثر سطح مصرف روزانه (UL) برای منیزیم برای افراد بالای ۸ سال و افراد باردار و شیرده، ۳۵۰ میلی‌ گرم است.

آیا به اندازه کافی منیزیوم دریافت میکنید؟

تقریباً نیمی از افراد منیزیم کافی از رژیم غذایی خود دریافت نمیکنند. با گذشت زمان، سطح پایین این ماده معدنی میتواند زمینه‌ ساز مشکلات مختلفی از جمله دیابت نوع ۲، فشار خون بالا و میگرن شود. سالمندان، افراد الکلی و مبتلایان به دیابت نوع ۲ با مشکلات گوارشی بیشتر در معرض کمبود منیزیوم هستند.

عوارض جانبی:

منیزیم برای بیشتر افراد در صورت مصرف در محدوده ی مجاز، بیخطر است. دوز های کمتر از ۳۵۰ میلی‌ گرم در روز برای بیشتر بزرگسالان ایمن است. در برخی افراد، منیزیم ممکن است باعث ناراحتی معده، حالت تهوع، استفراغ، اسهال و عوارض جانبی دیگر شود. در صورت مصرف در مقادیر بسیار زیاد (بیشتر از ۳۵۰ میلی‌گرم در روز)، منیزیم ایمن نیست. دوزهای بالا ممکن است باعث تجمع بیش از حد منیزیم در بدن شود و عوارض جانبی جدی از جمله ضربان قلب نامنظم، فشار خون پایین، گیجی، کاهش سرعت تنفس، کما و مرگ را به دنبال داشته باشد.

هشدارها و احتیاط‌ های ویژه:

بارداری و شیردهی:

منیزیم برای افراد باردار یا شیرده در صورتیکه که به صورت خوراکی در دوز های کمتر از ۳۵۰ میلیگرم در روز مصرف شود، ایمن است. مصرف خوراکی منیزیم در دوز های بالا میتواند باعث اسهال و افزایش سطح منیزیم در خون شود.

کودکان:

منیزیم برای بیشتر کودکان هنگامی که به‌صورت خوراکی و به‌ اندازه مصرف شود بیخطر است.حداکثر دوز مجاز منیزیوم در کودکان به شرح زیر است:

۶۵ میلیگرم برای کودکان ۱ تا ۳ سال

۱۱۰ میلیگرم برای کودکان ۴ تا ۸ سال

۳۵۰ میلیگرم برای کودکان بالاتر از ۸ سال

اعتیاد به الکل:

سوء مصرف الکل خطر کمبود منیزیم را افزایش میدهد.

اختلالات خون‌ ریزی:

به نظر میرسد منیزیم باعث کاهش سرعت لخته شدن خون می‌شود.

دیابت:

دیابت خطر کمبود منیزیم را افزایش میدهد.

بلوک قلبی:

مصرف دوز های بالای منیزیم در افراد مبتلا به بلوک قلبی خطرناک است.

تداخلات دارویی:

لوودوپا/کاربیدوپا با منیزیم:

لوودوپا/کاربیدوپا برای بیماری پارکینسون استفاده میشود. مصرف اکسید منیزیم همراه با لوودوپا/کاربیدوپا ممکن است اثرگذاری لوودوپا/کاربیدوپا را کاهش دهد. اگر لوودوپا/کاربیدوپا مصرف میکنید، اکسید منیزیم را مصرف نکنید.

 آمینوگلیکوزیدها با منیزیم:

برخی از آنتی‌ بیوتیک‌ ها میتوانند بر عضلات تأثیر بگذارند. مصرف آمینوگلیکوزیدها همراه با منیزیم ممکن است باعث مشکلات عضلانی شود.

برخی از آنتی‌ بیوتیک‌ های آمینوگلیکوزیدی شامل آمیکاسین، جنتامایسین، کانامایسین، استرپتومایسین، توبرامایسین هستند.

 کینولون‌ ها با منیزیم:

مصرف همزمان منیزیم با برخی آنتی‌ بیوتیک‌ های کینولون ممکن است اثرگذاری این آنتی‌بیوتیک ها را کاهش دهند. برای جلوگیری از این تداخل، این آنتی‌بیوتیک‌ ها را حداقل ۲ ساعت قبل یا ۴ تا ۶ ساعت پس از مصرف مکمل‌ های منیزیم مصرف کنید.

برخی از این آنتی‌ بیوتیک‌ ها که ممکن است با منیزیم تداخل داشته باشند شامل سیپروفلوکساسین، جمی فلوکساسین، لووفلوکساسین، موکسی فلوکساسین میباشند.

 آنتی‌بیوتیک‌ تتراسایکلین با منیزیم:

مصرف همزمان منیزیم با برخی آنتی‌ بیوتیک‌ ها ممکن است از اثرگذاری آنتی‌ بیوتیک بکاهد. برای جلوگیری از این تداخل، این آنتی‌ بیوتیک‌ ها را حداقل ۲ ساعت قبل یا ۴ تا ۶ ساعت پس از مصرف مکمل‌ های منیزیم مصرف کنید.

برخی از تتراسایکلین‌ ها شامل مینوسایکلین و تتراسایکلین میباشند.

 بیس‌فسفونات‌ها با منیزیم:

منیزیم میتواند میزان جذب بیس‌فسفونات در بدن را کاهش دهد. مصرف همزمان منیزیم با بیس‌فسفونات‌ ها میتواند از اثرگذاری آن بکاهد. برای جلوگیری از این تداخل، بیس‌فسفونات را حداقل دو ساعت قبل از منیزیم یا در ساعات پایانی روز مصرف کنید.

برخی از بیس‌فسفونات‌ها شامل آلندرونات، اتیدرونات، ریزدرونات می‌شوند.

 دارو های فشار خون (مسدودکننده‌ های کانال کلسیم) با منیزیم:

برخی دارو های فشار خون با مسدود کردن ورود کلسیم به سلول‌ ها عمل میکنند. این دارو ها مسدودکننده کانال کلسیم نامیده میشوند. منیزیم نیز ممکن است ورود کلسیم به سلول‌ ها را مسدود کند. مصرف همزمان منیزیم با این دارو ها ممکن است باعث کاهش بیش از حد فشار خون شود.

برخی از این دارو ها شامل نیفدیپین، وراپامیل، دیلتیازم، ایسرادیپین، فلودیپین، آملودیپین میشوند.

شل‌ کننده‌ های عضلانی با منیزیم:

مصرف همزمان منیزیم با شل‌کننده‌ های عضلانی میتواند خطر عوارض جانبی شل‌کننده‌ های عضلانی را افزایش دهد.

برخی از شل‌کننده‌ های عضلانی شامل کاریسوپرودول، پیپکورونیوم، اورفنادرین، سیکلوبنزاپرین، گالامین، آتراکوریوم، پانکورونیوم، سوکسینیل کولین میشوند.

 دارو های ادرارآور (دیورتیک‌های نگهدارنده پتاسیم) با منیزیم:

برخی از دارو های ادرارآور میتوانند سطح منیزیم در بدن را افزایش دهند. مصرف همزمان برخی از این دارو ها همراه با منیزیم ممکن است باعث افزایش بیش از حد منیزیم در بدن شود.

برخی از دارو های ادرارآور که سطح منیزیم بدن را افزایش میدهند شامل آمیلوراید، اسپیرونولاکتون و تریامترن میشوند.

داروهای کاهنده انعقاد خون (داروهای ضد انعقاد/ضد پلاکت) با منیزیم:

منیزیم ممکن است سرعت انعقاد خون را کاهش دهد. مصرف همزمان منیزیم با دارو هایی که انعقاد خون را کند میکنند ممکن است احتمال کبودی و خونریزی را افزایش دهد.

برخی از دارو هایی که انعقاد خون را کند میکنند شامل آسپرین، کلوپیدوگرل (پلاویکس)، دالتپارین، انوکساپارین، هپارین، ایندومتاسین، تیکلوپیدین، وارفارین (کومادین) میشوند.

 دیگوکسین (لانوکسین) با منیزیم:

دیگوکسین (لانوکسین) به قوی‌ تر شدن ضربان قلب کمک میکند. منیزیم ممکن است میزان جذب دیگوکسین (لانوکسین) در بدن را کاهش دهد. با کاهش جذب دیگوکسین (لانوکسین)، منیزیم ممکن است اثرات این دارو را کم کند.

 دارو های دیابت (سولفونیل اوره‌ ها) با منیزیم:

منیزیم در مکمل‌ ها به اشکال نمکی مختلفی موجود است. برخی از اشکال نمکی منیزیم ممکن است جذب سولفونیل اوره در بدن را افزایش دهند. با افزایش جذب سولفونیل اوره، این اشکال منیزیم ممکن است خطر کاهش قند خون را در برخی بیماران افزایش دهند.

برخی از دارو های سولفونیل اوره شامل کاربوتامید، استوهگزامید، کلرپروپامید، تولبوتامید، گلیکلازید، گلیبورنورید، گلیکلوپیرامید و گلیمپیرید می‌شوند.

تداخل آنتی‌اسید ها با منیزیم:

آنتی‌اسید ها ممکن است اثرات ملینی منیزیم را کاهش دهند. افرادی که منیزیم را به عنوان ملین مصرف میکنند ممکن است به دوز بالاتری نیاز داشته باشند.

برخی از آنتی‌ اسید ها شامل کربنات کلسیم، کربنات سدیم دی‌ هیدروکسی آلومینیوم، سولفات منیزیم، هیدروکسید آلومینیوم و سایرین میشوند.

 گاباپنتین (نورونتین) با منیزیم:

منیزیم ممکن است میزان جذب گاباپنتین (نورونتین) در بدن را کاهش دهد. با کاهش جذب گاباپنتین، منیزیم ممکن است اثرات این دارو را کم کند. گاباپنتین (نورونتین) را حداقل ۲ ساعت قبل یا ۴ تا ۶ ساعت پس از مصرف مکمل‌ های منیزیم مصرف کنید.

 کتامین (کتالار) با منیزیم:

کتامین برای درد شدید و افسردگی استفاده میشود. مصرف دوز های بالای منیزیم همراه با کتامین ممکن است اثرات و عوارض جانبی کتامین را افزایش دهد.

 سوولامر با منیزیم:

سوولامر میتواند سطح منیزیم در بدن را افزایش دهد. مصرف همزمان سوولامر با مکمل منیزیم ممکن است باعث افزایش بیش از حد سطح منیزیم شود.

در صورت مصرف سوولامر، قبل از استفاده از مکمل‌ های منیزیم با پزشک خود مشورت کنید.

ال-لایزین (Lysine)

ال-لایزین یک اسید آمینه ضروری است و بدن انسان قادر به تولید آن نیست، بنابراین باید از طریق رژیم غذایی تأمین شود. منابع غذایی آن شامل گوشت، ماهی، لبنیات و تخم‌مرغ است.

ال-لایزین به عنوان یک واحد سازنده برای تولید پروتئین در بدن عمل می‌ کند. همچنین ممکن است از رشد ویروس هرپس (تبخال) جلوگیری کند.

از لایزین برای درمان تبخال، زخم‌ های دهان (آفت)، بهبود عملکرد ورزشی، دیابت و بسیاری موارد دیگر نیز استفاده می‌ شود.

عوارض جانبی

مصرف لایزین برای اکثر افراد تا دوز ۳۰۰۰ میلی‌ گرم در روز و به مدت حداکثر یک سال، ایمن است. این مکمل می‌تواند باعث عوارضی مانند درد معده و اسهال شود.

احتیاط‌ ها و هشدار های ویژه

· بارداری و شیردهی:

اطلاعات قابل اعتماد کافی برای تعیین ایمنی مصرف لایزین در دوران بارداری و شیردهی وجود ندارد. برای احتیاط، از مصرف آن در این دوران خودداری کنید.

تداخلات دارویی

· دارو های گوارشی (آگونیست‌ های رسپتور 5-HT4): لایزین ممکن است اثرات برخی از دارو های گوارشی که آگونیست رسپتور سروتونین (5-HT4) نامیده می‌ شوند را کاهش دهد.

دوز مصرفی

لایزین معمولاً توسط بزرگسالان به میزان حداکثر ۳ گرم در روز و به مدت تا ۱ سال قابل استفاده است.