شربت آسماویت Asmavit

آسماویت چیست؟

آسماویت حاوی مولتی ویتامین ها، مینرال ها، لایزین و بیوفلاونوئید ها می باشد که به حفظ سلامت عمومی بدن، تقویت سیستم ایمنی و رشد کودکان کمک می کند.

ویتامین آ

ویتامین A یک ویتامین محلول در چربی است و بدن برای رشد و عملکرد صحیح بسیاری از اعضا مانند چشم ها، پوست و سیستم ایمنی به آن نیاز دارد.

این ویتامین در بسیاری از مواد غذایی مانند جگر، تخم مرغ، شیر، کره، مارگارین، گوشت و ماهی های چرب آب شور یافت می شود.

از ویتامین A برای درمان کمبود این ویتامین استفاده میشود. همچنین از آن برای درمان پیری پوست، آکنه، ایدز، آب مروارید، رشد کودکان و عفونت ها استفاده می شود.

عوارض جانبی

· ویتامین A در مقادیر کمتر از ۱۰۰۰۰ واحد (۳۰۰۰ میکروگرم) در روز، به احتمال زیاد بی خطر است اما در دوزهای بالاتر ممکن است خطر عوارض جانبی جدی مانند تغییرات خلقی و آسیب کبدی را افزایش دهد.

هشدارها و موارد احتیاط ویژه

· بارداری و شیردهی:

مصرف ویتامین A در مقادیر توصیه شده کمتر از ۱۰۰۰۰ واحد (۳۰۰۰ میکروگرم) در روز برای افراد ۱۹ سال به بالا و ۲۸۰۰ میکروگرم در روز برای افراد ۱۴ تا ۱۸ سال، بی خطر است. مقادیر بیشتر می تواند باعث نقص مادرزادی شود. مصرف ویتامین A از تمام منابع در سه ماهه اول بارداری باید کنترل شود.

· کودکان:

ویتامین A در مقادیر توصیه شده بی خطر است. مصرف دوزهای بالا می تواند باعث عوارضی از جمله تحریک پذیری، خواب آلودگی و اسهال شود.

· مصرف بیش از حد الکل:

نوشیدن الکل ممکن است اثرات مضر احتمالی ویتامین A بر کبد را افزایش دهد.

· اختلال در جذب چربی:

افرادی که نمی توانند ویتامین A را به خوبی جذب کنند مانند بیماری سلیاک، سندرم روده کوتاه، زردی، فیبروز کیستیک، بیماری لوزالمعده و سیروز کبدی باید به جای ویتامین آ از فرم های محلول در آب آن به نام کاروتنوئید ها استفاده کنند.

· کمبود آهن:

کمبود آهن ممکن است بر توانایی بدن در استفاده از ویتامین A تاثیر بگذارد.

· بیماری کبدی:

مقدار زیاد ویتامین A ممکن است بیماری کبدی را بدتر کند.

· کمبود روی:

کمبود روی ممکن است باعث بروز علائم کمبود ویتامین A شود.

تداخلات دارویی

· آنتی بیوتیک های تتراسایکلین
· رتینوئید ها
· وارفارین

دوز مصرفی

· بزرگسالان: ۹۰۰ میکروگرم در روز برای مردان و ۷۰۰ میکروگرم در روز برای زنان است.
· دوران بارداری: برای افراد ۱۸ سال به بالا ۷۷۰ میکروگرم در روز است.
· دوران شیردهی، این مقدار برای افراد ۱۸ سال به بالا ۱۳۰۰ میکروگرم در روز است.

ویتامین ث

ویتامین سی یک ویتامین ضروری  است که باید از طریق رژیم غذایی تامین شود. منابع آن شامل میوه‌ ها و سبزیجات تازه و مرکبات است.

بدن برای رشد و عملکرد صحیح به ویتامین سی نیاز دارد. این ویتامین نقش مهمی در عملکرد سیستم ایمنی بدن ایفا می‌کند. معمولا از ویتامین سی برای پیشگیری و درمان سرما خوردگی معمولی استفاده میشود.

عوارض جانبی

ویتامین سی برای بیشتر افراد بی‌ خطر است. در برخی افراد، ممکن است باعث عوارضی مانند گرفتگی معده، حالت تهوع، سوزش سر دل و سردرد شود. احتمال بروز این عوارض در دوز های بالاتر افزایش مییابد. مصرف بیش از ۲۰۰۰ میلی‌گرم در روز احتمالا ناامن است و ممکن است باعث سنگ کلیه و اسهال شدید شود.

هشدار ها و موارد احتیاط ویژه

· بارداری و شیردهی:

مصرف ویتامین سی به صورت خوراکی در دوران بارداری در مقادیر حداکثر ۲۰۰۰ میلی‌ گرم در روز برای افراد ۱۹ سال به بالا و ۱۸۰۰ میلی‌گرم در روز برای افراد ۱۴ تا ۱۸ سال، بی خطر است.

· نوزادان و کودکان:

ویتامین سی در صورت مصرف مناسب بی‌ خطر است. مصرف مقادیر بیشتر از ۴۰۰ میلی‌ گرم در روز برای کودکان ۱ تا ۳ سال، ۶۵۰ میلی‌گرم برای کودکان ۴ تا ۸ سال، ۱۲۰۰ میلی‌گرم برای کودکان ۹ تا ۱۳ سال و ۱۸۰۰ میلی‌گرم برای نوجوانان ۱۴ تا ۱۸ سال، خطرناک است.

· مصرف الکل:

افرادی که به طور منظم الکل مصرف میکنند، به ویژه افرادی که بیماری‌ های دیگری دارند، اغلب دچار کمبود ویتامین سی هستند.

· سرطان:

سلول‌ های سرطانی غلظت بالایی از ویتامین سی را جمع میکنند. بنابراین از مصرف ویتامین ث باید خودداری شود.

· بیماری مزمن کلیوی:

بیماری مزمن کلیه ممکن است خطر کمبود ویتامین سی را افزایش دهد. مکمل‌ های ویتامین سی همچنین ممکن است میزان اگزالات در ادرار برخی افراد را افزایش دهند. مقدار زیاد اگزالات در ادرار میتواند خطر نارسایی کلیه را در افراد مبتلا به بیماری کلیوی افزایش دهد.

· کمبود آنزیم G6PD:

مقادیر زیاد ویتامین سی میتواند باعث تخریب گلبول‌ های قرمز خون در افراد مبتلا به فاویسم شود. بنابراین از مصرف مقادیر بیش از حد ویتامین سی خودداری کنید.

· مصرف سیگار و تنباکو:

سیگار کشیدن و جویدن تنباکو سطح ویتامین سی را کاهش میدهد. بنابراین این افراد باید ویتامین سی بیشتری در رژیم غذایی خود مصرف کنند.

تداخلات دارویی

· استروژن‌ ها
· فلوفنازین
· داروهای شیمی درمانی (عوامل آلکیله کننده)
· نیاسین
· وارفارین
· لووتیروکسین

· سالسیلات
· استامینوفن
· آلومینیوم
· آسپرین
· ایندیناویر

دوز مصرفی

· برای مردان ۱۹ سال به بالا: ۹۰ میلیگرم در روز
· برای زنان ۱۹ سال به بالا: ۷۵ میلی‌گرم در روز
· دوران بارداری: برای افراد ۱۹ تا ۵۰ ساله، ۸۵ میلیگرم در روز و افراد ۱۴ تا ۱۸ ساله، ۸۰ میلیگرم در روز
· دوران شیردهی: افراد ۱۹ تا ۵۰ ساله، ۱۲۰ میلیگرم در روز و افراد ۱۴ تا ۱۸ ساله، ۱۱۵ میلیگرم در روز

ویتامین E

ویتامین E یک ویتامین محلول در چربی است. این ویتامین در بسیاری از مواد غذایی از جمله روغن‌ های گیاهی، غلات، گوشت، مرغ، تخم مرغ و میوه‌ها یافت می شود.

ویتامین E یک ویتامین مهم برای عملکرد صحیح بسیاری از اندام های بدن است. همچنین یک آنتی اکسیدان نیز محسوب می شود.

عوارض جانبی

· ویتامین E در دوزهای کمتر از ۱۰۰۰ میلی گرم در روز بی خطر است. این مقدار معادل ۱۱۰۰ IU از نوع مصنوعی یا ۱۵۰۰ IU از نوع طبیعی است. خطر عوارض جانبی با دوزهای بالاتر افزایش می یابد. عوارض جانبی شامل حالت تهوع، خستگی، سردرد و خونریزی است.

هشدارها و موارد احتیاط ویژه

· بارداری:

ویتامین E هنگامی که به مقدار توصیه شده روزانه مصرف شود، در دوران بارداری بی خطر است. بدون مشورت با پزشک خود در ۸ هفته اول بارداری مکمل ویتامین E مصرف نکنید. ممکن است برای نوزاد مضر باشد. در مراحل بعدی بارداری، حداکثر مقدار توصیه شده ویتامین E برای افراد ۱۴-۱۸ سال ۸۰۰ میلی گرم و برای افراد بالای ۱۸ سال ۱۰۰۰ میلی گرم است.

· شیردهی:

ویتامین E هنگامی که به مقدار توصیه شده روزانه مصرف شود، در دوران شیردهی بی خطر است. حداکثر مقدار توصیه شده در دوران شیردهی برای افراد ۱۴-۱۸ سال ۸۰۰ میلی گرم و برای افراد بالای ۱۸ سال ۱۰۰۰ میلی گرم است.

· کودکان:

ویتامین E در صورت مصرف مناسب برای کودکان بی خطر است. اما کودکان باید از مصرف دوز های بالاتر از حد مجاز روزانه خودداری کنند. حداکثر دوز مجاز کودکان به شرح زیر است:
۳۰۰ IU برای کودکان ۱-۳ سال، ۴۵۰ IU برای کودکان ۴-۸ سال، ۹۰۰ IU برای کودکان ۹-۱۳ سال و ۱۲۰۰ IU برای نوجوانان ۱۴-۱۸ سال میباشد.

· اختلالات خونریزی:

ویتامین E ممکن است اختلالات خونریزی را بدتر کند.

· بیماری قلبی:

ویتامین E ممکن است خطر مرگ را در افراد با سابقه بیماری قلبی افزایش دهد. افراد با سابقه بیماری قلبی باید از مصرف دوز های بالاتر از ۴۰۰ IU در روز خودداری کنند.

تداخلات دارویی

· سیکلوسپورین
· داروهای متابولیزه شونده توسط کبد
· دارو های شیمی درمانی (عوامل آلکیله کننده)
· داروهای ضد انعقاد خون
· نیاسین
· وارفارین

دوز مصرفی

مقدار مجاز توصیه شده روزانه (RDA) برای ویتامین E طبیعی در بزرگسالان ۱۵ میلی گرم (۲۲ IU)، در دوران بارداری ۱۵ میلی گرم (۲۲ IU) و در دوران شیردهی ۱۹ میلی گرم (۲۸ IU) است.

ویتامین D

ویتامین D یک ویتامین ضروری است که به تنظیم کلسیم و فسفر در بدن کمک میکند. همچنین در حفظ تراکم استخوان نقش دارد. ویتامین D در ماهی، تخم مرغ و شیر غنی شده یافت می‌شود. همچنین هنگامی که پوست در معرض نور خورشید قرار میگیرد، در پوست ساخته میشود.

مکمل‌های ویتامین D معمولاً برای درمان و پیشگیری از کمبود ویتامین D، برای استخوان‌ های ضعیف و شکننده، پوسیدگی دندان، پسوریازیس و تب یونجه استفاده میشوند.

حفظ سطح ویتامین D بسیار مهم است. این کار را میتوان با مصرف روزانه ۴۰۰ تا ۱۰۰۰ واحد ویتامین D یا سپری کردن ۱۵ تا ۳۰ دقیقه در روز زیر نور آفتاب انجام داد. افرادی که به اندازه کافی نور خورشید دریافت نمیکنند و افراد ۶۵ سال به بالا در معرض خطر بیشتری برای کمبود ویتامین D هستند.

عوارض جانبی

· ویتامین D در مقادیر توصیه شده بی خطر است.
· برخی عوارض مصرف بیش از حد ویتامین D شامل ضعف، خشکی دهان، حالت تهوع و استفراغ است.
· مصرف ویتامین D در طولانی مدت به مقدار بیش از ۴۰۰۰ واحد (۱۰۰ میکروگرم) در روز ممکن است موجب سمیت شود.

هشدارها و موارد احتیاط ویژه

· بارداری و شیردهی: ویتامین D در دوران بارداری و شیردهی در صورت استفاده کمتر از ۴۰۰۰ واحد (۱۰۰ میکروگرم) در روز بی خطر است.
· کودکان: ویتامین D در کودکان در مقادیر توصیه شده بی خطر است. مقادیر مجاز توصیه شده به شرح زیر است.
· نوزادان ۰-۶ ماه نباید بیش از ۱۰۰۰ واحد (۲۵ میکروگرم) در روز مصرف کنند.
· نوزادان ۶-۱۲ ماه نباید بیش از ۱۵۰۰ واحد (۳۷.۵ میکروگرم) در روز مصرف کنند.
· کودکان ۱-۳ سال نباید بیش از ۲۵۰۰ واحد (۶۲.۵ میکروگرم) در روز مصرف کنند.
· کودکان ۴-۸ سال نباید بیش از ۳۰۰۰ واحد (۷۵ میکروگرم) در روز مصرف کنند.
· کودکان ۹ سال و بالاتر نباید بیش از ۴۰۰۰ واحد (۱۰۰ میکروگرم) در روز مصرف کنند.

تداخلات دارویی

· کلسیپوترین
· دیگوکسین
· دیلیتیازم
· وراپامیل
· داروهای ادرارآور (تیازید)

· داروهای متابولیزه شونده توسط کبد
· آتورواستاتین
· آلومینیوم

دوز مصرفی

· RDA برای افراد ۱-۷۰ ساله، ۶۰۰ واحد (۱۵ میکروگرم) در روز و برای افراد ۷۱ سال به بالا، ۸۰۰ واحد (۲۰ میکروگرم) در روز است.
· در دوران بارداری و شیردهی، RDA معادل ۶۰۰ واحد (۱۵ میکروگرم) در روز است.

ویتامین D همچنین پس از قرار گرفتن در معرض آفتاب در پوست ساخته می‌شود. سپری کردن ۱۵-۳۰ دقیقه در روز زیر نور آفتاب برای حفظ سطح طبیعی ویتامین D در بیشتر افراد کافی است.

ویتامین B کمپلکس

ویتامین B کمپلکس محلول در آب است و معمولاً برای پیشگیری یا درمان سطح پایین ویتامین‌ های گروه B در بدن استفاده میشود. این ویتامین‌ ها به بدن در تولید انرژی و رشد و عملکرد سلول‌ ها کمک میکنند.

هشت ویتامین B که معمولاً در محصولات B کمپلکس یافت میشوند عبارتند از:

· بیوتین (B7)
· سیانوکوبالامین (B12)
· فولیک اسید (B9)
· نیاسین یا نیاسینامید (B3)
· پانتوتنیک اسید (B5)
· پیریدوکسین (B6)
· ریبوفلاوین (B2)
· تیامین (B1)

عوارض جانبی

B کمپلکس معمولاً به خوبی تحمل میشود. در صورت مشاهده علائم زیر، مصرف را آن قطع کنید.

· مشکلات تنفسی یا خس خس سینه
· تپش قلب
· تب یا احساس ناخوشی عمومی
· تورم غدد لنفاوی
· تورم صورت، لب‌ ها، دهان، زبان یا گلو
· مشکل در بلع
· خارش یا بثورات پوستی
· کهیر
· حالت تهوع یا استفراغ
· سرگیجه، احساس سبکی سر
· کرامپ معده
· درد مفاصل

هشدار ها و موارد احتیاط

در صورت شرایط زیر قبل از مصرف به پزشک خود اطلاع دهید

· بیماری سلیاک
· مصرف الکل
· رژیم غذایی گیاهخواری
· رژیم غذایی فاقد لبنیات
· جراحی کاهش وزن
· مشکلات کلیوی یا کبدی
· بیماری التهابی روده

آهن

آهن یک ماده معدنی است که بیشتر آن در گلبول‌ های قرمز و سلول‌ های عضلانی یافت می‌ شود. منابع غذایی آن شامل گوشت، ماهی، لوبیا، اسفناج و غلات می باشد.

آهن به گلبول‌های قرمز کمک می‌کند تا اکسیژن را از ریه‌ ها به سلول‌ های سراسر بدن برسانند. این ماده همچنین در بسیاری از عملکرد های مهم بدن نقش دارد.

از آهن برای پیشگیری و درمان انواع مختلف کم‌ خونی ناشی از سطوح پایین آهن استفاده می‌ شود. همچنین به بهبود بیش فعالی (ADHD)، رشد کودک، خستگی و بسیاری شرایط دیگر نیز استفاده می‌شود.

عوارض جانبی

آهن در دوزهای کمتر از «حد بالای مجاز مصرف» (UL) که ۴۵ میلی‌گرم آهن المنتال در روز است، برای اکثر افراد بی‌ خطر محسوب می‌ شود. این ماده می‌تواند عوارضی مانند ناراحتی معده، حالت تهوع و استفراغ ایجاد کند. به نظر می‌ رسد مصرف مکمل‌ های آهن همراه با غذا، عوارض جانبی را کاهش می‌ دهد، اما غذا همچنین می‌تواند از جذب آهن در بدن بکاهد.

احتیاط‌ ها و هشدارهای ویژه

· بارداری و شیردهی:

مصرف آهن در دوزهای کمتر از حد مجاز (۴۵ میلی‌گرم آهن المنتال در روز) در دوران بارداری و شیردهی بی‌ خطر است. اما مصرف دوز های بالا به صورت خوراکی ایمن نیست. اگر کمبود آهن ندارید، روزانه بیش از ۴۵ میلی‌گرم مصرف نکنید. دوز های بالاتر می‌ تواند باعث عوارض معده مانند تهوع و استفراغ شود و حتی ممکن است خطر زایمان زودرس را افزایش دهد.

· کودکان:

مصرف آهن در دوز های کمتر از حد مجاز (۴۰ میلی‌ گرم آهن المنتال در روز) برای کودکان بی‌ خطر است. اما دوز های بالا برای کودکان خطرناک است. آهن شایع‌ ترین علت مرگ‌و میر ناشی از مسمومیت در کودکان محسوب می‌ شود.

· دیابت:

مصرف بالا ی آهن در رژیم غذایی ممکن است خطر بیماری قلبی را در زنان مبتلا به دیابت نوع ۲ افزایش دهد. در صورت ابتلا به دیابت، میزان مصرف آهن خود را با پزشک خود در میان بگذارید.

· همودیالیز:

آهن موجود در مکمل‌ ها ممکن است در افراد تحت همودیالیز به خوبی جذب نشود.

· تِلانژیکتازی هموراژیک ارثی (HHT):

مصرف آهن ممکن است خطر خونریزی بینی را در بیماران مبتلا به HHT افزایش دهد.

· نوزادان نارس:

دادن آهن به نوزادان نارس با سطوح پایین ویتامین E در خون می‌ تواند باعث مشکلات جدی شود. سطوح پایین ویتامین E باید قبل از دادن آهن درمان شود. بنابراین قبل از دادن آهن به یک نوزاد نارس با پزشک مشورت کنید.

· تمرینات بدنی:

آهن ممکن است در دختران جوانی که در تمرینات بدنی شرکت می‌کنند، به خوبی جذب نشود.

· آسیب مغزی تروماتیک (ضربه ناگهانی به سر):

آهن ممکن است تورم مغز را در افرادی که به تازگی دچار آسیب مغزی شده‌اند، تشدید کند.

تداخلات دارویی

· آنتی‌بیوتیک‌ های کینولون
· آنتی‌بیوتیک‌های تتراسایکلین
· بیس‌فسفونات ها
· کلرامفنیکل
· لوودوپا
· لووتیروکسین
· متیل‌دوپا
· مایکوفنولات
· پنیسیلامین
· داروهای HIV/AIDS (مهارکننده‌های اینتگراز)
· بیکتگراویر/امتریسیتابین/تنوفوویر
· دنوسوماب پرولیا

دوز مصرفی

آهن در بسیاری از غذا ها از جمله گوشت گاو، جگر، گوشت بره، گوشت خوک، ژامبون، مرغ، ماهی، اسفناج و لوبیا یافت می‌ شود. مقدار مجاز توصیه شده روزانه (RDA) به شرح زیر است:

مردان ۱۹ سال و بالاتر و زنان ۵۱ سال و بالاتر: ۸ میلی‌گرم

زنان ۱۹-۵۰ سال: ۱۸ میلی‌ گرم

دوران بارداری: ۲۷ میلی‌ گرم
دوران شیردهی: برای افراد ۱۴-۱۸ سال، ۱۰ میلی‌گرم و برای افراد ۱۹-۵۰ سال، ۹ میلی‌گرم

در کودکان، مقدار توصیه شده بر اساس سن متفاوت است. روزانه بیش از ۴۵ میلی‌گرم آهن مصرف نکنید، مگر تحت نظارت پزشک. برای تعیین نوع محصول و دوز مناسب برای شرایط خاص خود، با پزشک مشورت کنید.

منیزیوم

منیزیم یک ماده معدنی است که بدن شما برای عملکرد صحیح عضلانی به آن نیاز دارد. این ماده به صد ها فرآیند مهم بدن از جمله عملکرد عضلات و اعصاب کمک میکند همچنین به استحکام استخوان‌ها، سلامت قلب و تنظیم قند خون کمک می‌کند و در بالا نگه داشتن سطح انرژی بدن نقش دارد.

دوز مصرفی:

مقادیر مجاز توصیه شده روزانه (RDA) برای منیزیم به این شرح است:
۱۹-۳۰ سال: ۴۰۰ میلی‌ گرم (مردان) و ۳۱۰ میلی‌ گرم (زنان)
۳۱ سال و بالاتر: ۴۲۰ میلی‌ گرم (مردان) و ۳۲۰ میلی‌ گرم (زنان)
بارداری: سن ۱۴-۱۸ سال: RDA معادل ۴۰۰ میلی‌ گرم
۱۹-۳۰ سال:۳۵۰ میلی‌ گرم
۳۱-۵۰ سال:۳۶۰ میلی‌ گرم
شیردهی: سن ۱۴-۱۸ سال: RDA معادل ۳۶۰ میلی‌ گرم
۱۹-۳۰ سال: ۳۱۰ میلی‌ گرم
۳۱-۵۰ سال: ۳۲۰ میلی‌ گرم
حداکثر سطح مصرف روزانه (UL) برای منیزیم برای افراد بالای ۸ سال و افراد باردار و شیرده، ۳۵۰ میلی‌ گرم است.

آیا به اندازه کافی منیزیوم دریافت میکنید؟

تقریباً نیمی از افراد منیزیم کافی از رژیم غذایی خود دریافت نمیکنند. با گذشت زمان، سطح پایین این ماده معدنی میتواند زمینه‌ ساز مشکلات مختلفی از جمله دیابت نوع ۲، فشار خون بالا و میگرن شود. سالمندان، افراد الکلی و مبتلایان به دیابت نوع ۲ با مشکلات گوارشی بیشتر در معرض کمبود منیزیوم هستند.

عوارض جانبی:

منیزیم برای بیشتر افراد در صورت مصرف در محدوده ی مجاز، بیخطر است. دوز های کمتر از ۳۵۰ میلی‌ گرم در روز برای بیشتر بزرگسالان ایمن است. در برخی افراد، منیزیم ممکن است باعث ناراحتی معده، حالت تهوع، استفراغ، اسهال و عوارض جانبی دیگر شود. در صورت مصرف در مقادیر بسیار زیاد (بیشتر از ۳۵۰ میلی‌گرم در روز)، منیزیم ایمن نیست. دوزهای بالا ممکن است باعث تجمع بیش از حد منیزیم در بدن شود و عوارض جانبی جدی از جمله ضربان قلب نامنظم، فشار خون پایین، گیجی، کاهش سرعت تنفس، کما و مرگ را به دنبال داشته باشد.

هشدارها و احتیاط‌ های ویژه:

بارداری و شیردهی:

منیزیم برای افراد باردار یا شیرده در صورتیکه که به صورت خوراکی در دوز های کمتر از ۳۵۰ میلیگرم در روز مصرف شود، ایمن است. مصرف خوراکی منیزیم در دوز های بالا میتواند باعث اسهال و افزایش سطح منیزیم در خون شود.

کودکان:

منیزیم برای بیشتر کودکان هنگامی که به‌صورت خوراکی و به‌ اندازه مصرف شود بیخطر است.حداکثر دوز مجاز منیزیوم در کودکان به شرح زیر است:

۶۵ میلیگرم برای کودکان ۱ تا ۳ سال

۱۱۰ میلیگرم برای کودکان ۴ تا ۸ سال

۳۵۰ میلیگرم برای کودکان بالاتر از ۸ سال

اعتیاد به الکل:

سوء مصرف الکل خطر کمبود منیزیم را افزایش میدهد.

اختلالات خون‌ ریزی:

به نظر میرسد منیزیم باعث کاهش سرعت لخته شدن خون می‌شود.

دیابت:

دیابت خطر کمبود منیزیم را افزایش میدهد.

بلوک قلبی:

مصرف دوز های بالای منیزیم در افراد مبتلا به بلوک قلبی خطرناک است.

تداخلات دارویی:

لوودوپا/کاربیدوپا با منیزیم:

لوودوپا/کاربیدوپا برای بیماری پارکینسون استفاده میشود. مصرف اکسید منیزیم همراه با لوودوپا/کاربیدوپا ممکن است اثرگذاری لوودوپا/کاربیدوپا را کاهش دهد. اگر لوودوپا/کاربیدوپا مصرف میکنید، اکسید منیزیم را مصرف نکنید.

 آمینوگلیکوزیدها با منیزیم:

برخی از آنتی‌ بیوتیک‌ ها میتوانند بر عضلات تأثیر بگذارند. مصرف آمینوگلیکوزیدها همراه با منیزیم ممکن است باعث مشکلات عضلانی شود.

برخی از آنتی‌ بیوتیک‌ های آمینوگلیکوزیدی شامل آمیکاسین، جنتامایسین، کانامایسین، استرپتومایسین، توبرامایسین هستند.

 کینولون‌ ها با منیزیم:

مصرف همزمان منیزیم با برخی آنتی‌ بیوتیک‌ های کینولون ممکن است اثرگذاری این آنتی‌بیوتیک ها را کاهش دهند. برای جلوگیری از این تداخل، این آنتی‌بیوتیک‌ ها را حداقل ۲ ساعت قبل یا ۴ تا ۶ ساعت پس از مصرف مکمل‌ های منیزیم مصرف کنید.

برخی از این آنتی‌ بیوتیک‌ ها که ممکن است با منیزیم تداخل داشته باشند شامل سیپروفلوکساسین، جمی فلوکساسین، لووفلوکساسین، موکسی فلوکساسین میباشند.

 آنتی‌بیوتیک‌ تتراسایکلین با منیزیم:

مصرف همزمان منیزیم با برخی آنتی‌ بیوتیک‌ ها ممکن است از اثرگذاری آنتی‌ بیوتیک بکاهد. برای جلوگیری از این تداخل، این آنتی‌ بیوتیک‌ ها را حداقل ۲ ساعت قبل یا ۴ تا ۶ ساعت پس از مصرف مکمل‌ های منیزیم مصرف کنید.

برخی از تتراسایکلین‌ ها شامل مینوسایکلین و تتراسایکلین میباشند.

 بیس‌فسفونات‌ها با منیزیم:

منیزیم میتواند میزان جذب بیس‌فسفونات در بدن را کاهش دهد. مصرف همزمان منیزیم با بیس‌فسفونات‌ ها میتواند از اثرگذاری آن بکاهد. برای جلوگیری از این تداخل، بیس‌فسفونات را حداقل دو ساعت قبل از منیزیم یا در ساعات پایانی روز مصرف کنید.

برخی از بیس‌فسفونات‌ها شامل آلندرونات، اتیدرونات، ریزدرونات می‌شوند.

 دارو های فشار خون (مسدودکننده‌ های کانال کلسیم) با منیزیم:

برخی دارو های فشار خون با مسدود کردن ورود کلسیم به سلول‌ ها عمل میکنند. این دارو ها مسدودکننده کانال کلسیم نامیده میشوند. منیزیم نیز ممکن است ورود کلسیم به سلول‌ ها را مسدود کند. مصرف همزمان منیزیم با این دارو ها ممکن است باعث کاهش بیش از حد فشار خون شود.

برخی از این دارو ها شامل نیفدیپین، وراپامیل، دیلتیازم، ایسرادیپین، فلودیپین، آملودیپین میشوند.

شل‌ کننده‌ های عضلانی با منیزیم:

مصرف همزمان منیزیم با شل‌کننده‌ های عضلانی میتواند خطر عوارض جانبی شل‌کننده‌ های عضلانی را افزایش دهد.

برخی از شل‌کننده‌ های عضلانی شامل کاریسوپرودول، پیپکورونیوم، اورفنادرین، سیکلوبنزاپرین، گالامین، آتراکوریوم، پانکورونیوم، سوکسینیل کولین میشوند.

 دارو های ادرارآور (دیورتیک‌های نگهدارنده پتاسیم) با منیزیم:

برخی از دارو های ادرارآور میتوانند سطح منیزیم در بدن را افزایش دهند. مصرف همزمان برخی از این دارو ها همراه با منیزیم ممکن است باعث افزایش بیش از حد منیزیم در بدن شود.

برخی از دارو های ادرارآور که سطح منیزیم بدن را افزایش میدهند شامل آمیلوراید، اسپیرونولاکتون و تریامترن میشوند.

داروهای کاهنده انعقاد خون (داروهای ضد انعقاد/ضد پلاکت) با منیزیم:

منیزیم ممکن است سرعت انعقاد خون را کاهش دهد. مصرف همزمان منیزیم با دارو هایی که انعقاد خون را کند میکنند ممکن است احتمال کبودی و خونریزی را افزایش دهد.

برخی از دارو هایی که انعقاد خون را کند میکنند شامل آسپرین، کلوپیدوگرل (پلاویکس)، دالتپارین، انوکساپارین، هپارین، ایندومتاسین، تیکلوپیدین، وارفارین (کومادین) میشوند.

 دیگوکسین (لانوکسین) با منیزیم:

دیگوکسین (لانوکسین) به قوی‌ تر شدن ضربان قلب کمک میکند. منیزیم ممکن است میزان جذب دیگوکسین (لانوکسین) در بدن را کاهش دهد. با کاهش جذب دیگوکسین (لانوکسین)، منیزیم ممکن است اثرات این دارو را کم کند.

 دارو های دیابت (سولفونیل اوره‌ ها) با منیزیم:

منیزیم در مکمل‌ ها به اشکال نمکی مختلفی موجود است. برخی از اشکال نمکی منیزیم ممکن است جذب سولفونیل اوره در بدن را افزایش دهند. با افزایش جذب سولفونیل اوره، این اشکال منیزیم ممکن است خطر کاهش قند خون را در برخی بیماران افزایش دهند.

برخی از دارو های سولفونیل اوره شامل کاربوتامید، استوهگزامید، کلرپروپامید، تولبوتامید، گلیکلازید، گلیبورنورید، گلیکلوپیرامید و گلیمپیرید می‌شوند.

تداخل آنتی‌اسید ها با منیزیم:

آنتی‌اسید ها ممکن است اثرات ملینی منیزیم را کاهش دهند. افرادی که منیزیم را به عنوان ملین مصرف میکنند ممکن است به دوز بالاتری نیاز داشته باشند.

برخی از آنتی‌ اسید ها شامل کربنات کلسیم، کربنات سدیم دی‌ هیدروکسی آلومینیوم، سولفات منیزیم، هیدروکسید آلومینیوم و سایرین میشوند.

 گاباپنتین (نورونتین) با منیزیم:

منیزیم ممکن است میزان جذب گاباپنتین (نورونتین) در بدن را کاهش دهد. با کاهش جذب گاباپنتین، منیزیم ممکن است اثرات این دارو را کم کند. گاباپنتین (نورونتین) را حداقل ۲ ساعت قبل یا ۴ تا ۶ ساعت پس از مصرف مکمل‌ های منیزیم مصرف کنید.

 کتامین (کتالار) با منیزیم:

کتامین برای درد شدید و افسردگی استفاده میشود. مصرف دوز های بالای منیزیم همراه با کتامین ممکن است اثرات و عوارض جانبی کتامین را افزایش دهد.

 سوولامر با منیزیم:

سوولامر میتواند سطح منیزیم در بدن را افزایش دهد. مصرف همزمان سوولامر با مکمل منیزیم ممکن است باعث افزایش بیش از حد سطح منیزیم شود.

در صورت مصرف سوولامر، قبل از استفاده از مکمل‌ های منیزیم با پزشک خود مشورت کنید.

منگنز

منگنز یک ماده معدنی ضروری برای عملکرد صحیح بدن است. این ماده در مواد غذایی مانند آجیل، غلات کامل و سبزیجات برگ‌دار یافت می‌ شود.

این ماده در بسیاری از فرآیند های شیمیایی از جمله متابولیسم کلسترول، کربوهیدرات‌ ها و پروتئین نقش دارد. همچنین در تشکیل استخوان نیز مؤثر است.

عوارض جانبی

· برای بزرگسالان ۱۹ سال و بالاتر، مصرف حداکثر ۱۱ میلی‌ گرم در روز ایمن است.

· منگنز اضافی در بدن می‌ تواند عوارض جدی از جمله مشکلات استخوانی و علائم مشابه بیماری پارکینسون (مانند لرزش) ایجاد کند.

احتیاط‌ ها و هشدار های ویژه

کودکان:

· حداکثر دوز مجاز روزانه در کودکان به شرح زیر است:
· ۱-۳ سال: ۲ میلی‌  گرم
· ۴-۸ سال: ۳ میلی‌ گرم
· ۹-۱۳ سال: ۶ میلی‌ گرم
· ۱۴-۱۸ سال: ۹ میلی‌ گرم

بارداری و شیردهی:

·حداکثر دوز مجاز روزانه در دوران بارداری و شیردهی به شرح زیر است:
· ۱۹ سال و بالاتر: ۱۱ میلی‌ گرم در روز
· زیر ۱۹ سال: ۹ میلی‌ گرم در روز

بیماری کبدی:

· بیماران با مشکلات کبدی مزمن در دفع منگنز مشکل دارند و این ماده می‌ تواند در بدن تجمع یافته و عوارض ایجاد کند.

کم‌خونی فقر آهن:

· این افراد منگنز را بیشتر جذب می‌ کنند، بنابراین باید مراقب مصرف بیش از حد باشند.

تداخلات دارویی

آنتی‌ بیوتیک‌ های کینولون:

· منگنز می‌ تواند به این آنتی‌ بیوتیک‌ ها در معده متصل شده و از جذب آن‌ها بکاهد. برای پیشگیری از این تداخل، مکمل منگنز را حداقل یک ساعت پس از مصرف آنتی‌ بیوتیک مصرف کنید.

آنتی‌بیوتیک‌ های تتراسایکلین:

· مشابه کینولون‌ ها، منگنز جذب این آنتی‌ بیوتیک‌ ها را کاهش می‌ دهد. مکمل را دو ساعت قبل یا چهار ساعت پس از آنتی‌ بیوتیک مصرف کنید.

دوز مصرفی

· مردان ۱۹ سال و بالاتر: ۲.۳ میلی‌ گرم در روز
· زنان ۱۹ سال و بالاتر: ۱.۸ میلی‌ گرم در روز

سلنیوم

سلنیوم یک ماده معدنی کمیاب ضروری است که در خاک، آب و برخی مواد غذایی یافت می‌ شود. این ماده نقش مهمی در بسیاری از فرآیند های بدن ایفا می‌ کند.

سلنیوم اثرات آنتی‌ اکسیدانی را در بدن افزایش می‌ دهد. گوشت خرچنگ، ماهی، مرغ و گندم معمولاً منابع غذایی خوبی هستند.

معمولاً از سلنیوم برای کمبود سلنیوم و کاهش خطر فشار خون بالا در دوران بارداری استفاده می‌ شود. همچنین برای سرطان پروستات، عوارض ناشی از دارو های استاتین، سطح کلسترول غیرطبیعی، آب مروارید و بسیاری شرایط دیگر نیز کاربرد دارد.

عوارض جانبی

· سلنیوم زمانی که به‌صورت کوتاه‌ مدت و در دوز های کمتر از ۴۰۰ میکرو گرم در روز مصرف شود، بی‌ خطر است.
· اما سلنیوم زمانی که در دوز های بالا یا برای مدت طولانی مصرف شود، ممکن است ایمن نباشد.
· مصرف دوز های بالای ۴۰۰ میکروگرم در روز می‌ تواند خطر ابتلا به مسمومیت با سلنیوم را افزایش دهد.
· مصرف دوز های پایین‌تر برای مدت طولانی می‌ تواند خطر ابتلا به دیابت را افزایش دهد.
· سلنیوم می‌ت واند باعث ناراحتی معده، سردرد و بثورات پوستی شود.
· دوزهای بالا می‌ توانند باعث ریزش مو، خستگی، حالت تهوع، استفراغ و کاهش وزن شوند.
· دوزهای بسیار بالا می‌ توانند منجر به نارسایی اندام و مرگ شوند.

احتیاط‌ ها و هشدار های ویژه

بارداری و شیردهی:

· سلنیوم زمانی که به‌صورت کوتاه‌ مدت و کمتر از ۴۰۰ میکروگرم در روز استفاده شود، بی‌خطر است.
· سلنیوم زمانی که به صورت خوراکی در دوز های بالای ۴۰۰ میکروگرم در روز مصرف شود، ایمن نیست. این دوز ممکن است باعث مسمومیت شود.

کودکان:

· سلنیوم زمانی که به صورت خوراکی و به میزان مناسب مصرف شود، بی خطر است.
· به نظر می‌ رسد سلنیوم در صورت استفاده کوتاه‌ مدت در دوزهای زیر بی‌ خطر باشد:
· نوزادان تا ۶ ماه: کمتر از ۴۵ میکروگرم روزانه
· نوزادان ۷-۱۲ ماه: کمتر از ۶۰ میکروگرم روزانه
· کودکان ۱-۳ سال: کمتر از ۹۰ میکروگرم روزانه
· کودکان ۴-۸ سال: کمتر از ۱۵۰ میکروگرم روزانه
· کودکان ۹-۱۳ سال: کمتر از ۲۸۰ میکروگرم روزانه
· کودکان ۱۴ سال به بالا: کمتر از ۴۰۰ میکروگرم روزانه

بیماری‌ های خود ایمنی:

سلنیوم ممکن است سیستم ایمنی را تحریک کند. افراد مبتلا به بیماری‌های خودایمنی مانند ام اس (MS)، لوپوس اریتماتوز سیستمیک (SLE)، آرتریت روماتوئید (RA) و سایرین باید از مصرف مکمل‌ های سلنیوم خودداری کنند.

همودیالیز:

سطح سلنیوم خون در افراد تحت همودیالیز ممکن است پایین باشد. برخی افراد ممکن است نیاز به مکمل سلنیوم داشته باشند.

کم‌کاری تیروئید (هیپوتیروئیدی):

مصرف سلنیوم می‌تواند کم‌ کاری تیروئید را به ویژه در افراد مبتلا به کمبود ید بدتر کند. در این صورت، باید ید را همراه با سلنیوم مصرف کنید.

سرطان پوست:

در افرادی که سابقه سرطان پوست غیرملانوما داشته‌ اند، استفاده طولانی‌ مدت از مکمل‌ های سلنیوم ممکن است خطر عود سرطان را کمی افزایش دهد. اگر سابقه سرطان پوست دارید، از مصرف طولانی‌ مدت مکمل‌ های سلنیوم خودداری کنید.

عمل جراحی:

سلنیوم ممکن است خطر خونریزی در حین و بعد از عمل را افزایش دهد. مصرف سلنیوم را حداقل ۲ هفته قبل از یک عمل برنامه‌ ریزی شده متوقف کنید.

تداخلات دارویی

داروهای آرام‌ بخش (باربیتورات‌ها)

وارفارین (کومادین)

داروهای ضد انعقاد / ضد پلاکت

نیاسین

داروهای سرکوب‌ کننده سیستم ایمنی

قرص‌ های پیشگیری از بارداری

دوز مصرفی

سلنیوم یک ماده معدنی کمیاب ضروری است که در مواد غذایی از جمله گوشت خرچنگ، ماهی، مرغ و گندم یافت می‌شود.

· RDA برای همه افراد ۱۹ سال و بالاتر: ۵۵ میکروگرم در روز
· در دوران بارداری: ۶۰ میکروگرم در روز
· در دوران شیردهی: ۷۰ میکروگرم در روز
· در کودکان: RDA بستگی به سن دارد.

ال-لایزین (Lysine)

ال-لایزین یک اسید آمینه ضروری است و بدن انسان قادر به تولید آن نیست، بنابراین باید از طریق رژیم غذایی تأمین شود. منابع غذایی آن شامل گوشت، ماهی، لبنیات و تخم‌مرغ است.

ال-لایزین به عنوان یک واحد سازنده برای تولید پروتئین در بدن عمل می‌ کند. همچنین ممکن است از رشد ویروس هرپس (تبخال) جلوگیری کند.

از لایزین برای درمان تبخال، زخم‌ های دهان (آفت)، بهبود عملکرد ورزشی، دیابت و بسیاری موارد دیگر نیز استفاده می‌ شود.

عوارض جانبی

مصرف لایزین برای اکثر افراد تا دوز ۳۰۰۰ میلی‌ گرم در روز و به مدت حداکثر یک سال، ایمن است. این مکمل می‌تواند باعث عوارضی مانند درد معده و اسهال شود.

احتیاط‌ ها و هشدار های ویژه

· بارداری و شیردهی:

اطلاعات قابل اعتماد کافی برای تعیین ایمنی مصرف لایزین در دوران بارداری و شیردهی وجود ندارد. برای احتیاط، از مصرف آن در این دوران خودداری کنید.

تداخلات دارویی

· دارو های گوارشی (آگونیست‌ های رسپتور 5-HT4): لایزین ممکن است اثرات برخی از دارو های گوارشی که آگونیست رسپتور سروتونین (5-HT4) نامیده می‌ شوند را کاهش دهد.

دوز مصرفی

لایزین معمولاً توسط بزرگسالان به میزان حداکثر ۳ گرم در روز و به مدت تا ۱ سال قابل استفاده است.