جوشان اپتی مگ Opti Mag

قرص جوشان اپتی مگ نیچرز پلنتی چیست؟

اپتی مگ حاوی 300 میلیگرم منیزیوم  میباشد که به تامین منیزیوم مورد نیاز بدن، تقویت عملکرد عضلات، بهبود اسپاسم عضلانی و سلامت سیستم عصبی کمک میکند.

منیزیوم

منیزیم یک ماده معدنی است که بدن شما برای عملکرد صحیح عضلانی به آن نیاز دارد. این ماده به صد ها فرآیند مهم بدن از جمله عملکرد عضلات و اعصاب کمک می‌کند همچنین به استحکام استخوان‌ها، سلامت قلب و تنظیم قند خون کمک می‌کند و در بالا نگه داشتن سطح انرژی بدن نقش دارد.

دوز مصرفی:

مقادیر مجاز توصیه شده روزانه (RDA) برای منیزیم به این شرح است:
۱۹-۳۰ سال: ۴۰۰ میلی‌گرم (مردان) و ۳۱۰ میلی‌گرم (زنان)
۳۱ سال و بالاتر: ۴۲۰ میلی‌گرم (مردان) و ۳۲۰ میلی‌گرم (زنان)
بارداری: سن ۱۴-۱۸ سال: RDA معادل ۴۰۰ میلی‌گرم
۱۹-۳۰ سال:۳۵۰ میلی‌گرم
۳۱-۵۰ سال:۳۶۰ میلی‌گرم
شیردهی: سن ۱۴-۱۸ سال: RDA معادل ۳۶۰ میلی‌گرم
۱۹-۳۰ سال: ۳۱۰ میلی‌گرم
۳۱-۵۰ سال: ۳۲۰ میلی‌گرم
حداکثر سطح مصرف روزانه (UL) برای منیزیم برای افراد بالای ۸ سال و افراد باردار و شیرده، ۳۵۰ میلی‌گرم است.

آیا به اندازه کافی منیزیوم دریافت می‌کنید؟

تقریباً نیمی از افراد منیزیم کافی از رژیم غذایی خود دریافت نمی‌کنند. با گذشت زمان، سطح پایین این ماده معدنی می‌تواند زمینه‌ ساز مشکلات مختلفی از جمله دیابت نوع ۲، فشار خون بالا و میگرن شود. سالمندان، افراد الکلی و مبتلایان به دیابت نوع ۲ با مشکلات گوارشی بیشتر در معرض کمبود منیزیوم هستند.

عوارض جانبی:

منیزیم برای بیشتر افراد در صورت مصرف در محدوده ی مجاز، بی‌خطر است. دوزهای کمتر از ۳۵۰ میلی‌گرم در روز برای بیشتر بزرگسالان ایمن است. در برخی افراد، منیزیم ممکن است باعث ناراحتی معده، حالت تهوع، استفراغ، اسهال و عوارض جانبی دیگر شود. در صورت مصرف در مقادیر بسیار زیاد (بیشتر از ۳۵۰ میلی‌گرم در روز)، منیزیم احتمالاً ناایمن است. دوزهای بالا ممکن است باعث تجمع بیش از حد منیزیم در بدن شود و عوارض جانبی جدی از جمله ضربان قلب نامنظم، فشار خون پایین، گیجی، کاهش سرعت تنفس، کما و مرگ را به دنبال داشته باشد.

هشدارها و احتیاط‌های ویژه

بارداری و شیردهی:

منیزیم برای افراد باردار یا شیرده هنگامی که به صورت خوراکی در دوزهای کمتر از ۳۵۰ میلی‌گرم در روز مصرف شود، ایمن است. مصرف خوراکی منیزیم در دوزهای بالا می‌تواند باعث اسهال و افزایش سطح منیزیم در خون شود.

کودکان:

منیزیم برای بیشتر کودکان هنگامی که به‌صورت خوراکی و به‌ اندازه مصرف شود بی‌خطر است. مصرف خوراکی منیزیم در دوزهای کمتر از ۶۵ میلی‌گرم برای کودکان ۱ تا ۳ سال، ۱۱۰ میلی‌گرم برای کودکان ۴ تا ۸ سال و ۳۵۰ میلی‌گرم برای کودکان بالاتر از ۸ سال ایمن است.

اعتیاد به الکل:

سوء مصرف الکل خطر کمبود منیزیم را افزایش می‌دهد.

اختلالات خون‌ریزی:

به نظر می‌رسد منیزیم باعث کاهش سرعت لخته شدن خون می‌شود.

دیابت:

دیابت خطر کمبود منیزیم را افزایش می‌دهد.

بلوک قلبی:

مصرف دوزهای بالای منیزیم در افراد مبتلا به بلوک قلبی خطرناک است.

تداخلات دارویی

لوودوپا/کاربیدوپا با منیزیم:

لوودوپا/کاربیدوپا برای بیماری پارکینسون استفاده می‌شود. مصرف اکسید منیزیم همراه با لوودوپا/کاربیدوپا ممکن است اثرگذاری لوودوپا/کاربیدوپا را کاهش دهد. اگر لوودوپا/کاربیدوپا مصرف می‌کنید، اکسید منیزیم را مصرف نکنید.

 آنتی‌بیوتیک‌ها (آمینوگلیکوزیدها) با منیزیم:

برخی از آنتی‌بیوتیک‌ها می‌توانند بر عضلات تأثیر بگذارند. مصرف آمینوگلیکوزیدها همراه با منیزیم ممکن است باعث مشکلات عضلانی شود.

برخی از آنتی‌بیوتیک‌های آمینوگلیکوزیدی شامل آمیکاسین، جنتامایسین، کانامایسین، استرپتومایسین، توبرامایسین هستند.

 آنتی‌بیوتیک‌ها (کینولون‌ها) با منیزیم:

مصرف همزمان منیزیم با برخی آنتی‌بیوتیک‌ های کینولون ممکن است اثرگذاری این آنتی‌بیوتیک ها را کاهش دهند. برای جلوگیری از این تداخل، این آنتی‌بیوتیک‌ ها را حداقل ۲ ساعت قبل یا ۴ تا ۶ ساعت پس از مصرف مکمل‌های منیزیم مصرف کنید.

برخی از این آنتی‌بیوتیک‌ها که ممکن است با منیزیم تداخل داشته باشند شامل سیپروفلوکساسین، جمی فلوکساسین، لووفلوکساسین، موکسی فلوکساسین میباشند.

 آنتی‌بیوتیک‌ تتراسایکلین با منیزیم:

مصرف همزمان منیزیم با برخی آنتی‌بیوتیک‌ها ممکن است از اثرگذاری آنتی‌بیوتیک بکاهد. برای جلوگیری از این تداخل، این آنتی‌بیوتیک‌ها را حداقل ۲ ساعت قبل یا ۴ تا ۶ ساعت پس از مصرف مکمل‌های منیزیم مصرف کنید.

برخی از تتراسایکلین‌ها شامل مینوسایکلین و تتراسایکلین می‌شوند.

 بیس‌فسفونات‌ها با منیزیم:

منیزیم می‌تواند میزان جذب بیس‌فسفونات در بدن را کاهش دهد. مصرف همزمان منیزیم با بیس‌فسفونات‌ها می‌تواند از اثرگذاری آن بکاهد. برای جلوگیری از این تداخل، بیس‌فسفونات را حداقل دو ساعت قبل از منیزیم یا در ساعات پایانی روز مصرف کنید.

برخی از بیس‌فسفونات‌ها شامل آلندرونات، اتیدرونات، ریزدرونات می‌شوند.

 داروهای فشار خون (مسدودکننده‌های کانال کلسیم) با منیزیم:

برخی داروهای فشار خون با مسدود کردن ورود کلسیم به سلول‌ها عمل می‌کنند. این داروها مسدودکننده کانال کلسیم نامیده می‌شوند. منیزیم نیز ممکن است ورود کلسیم به سلول‌ها را مسدود کند. مصرف همزمان منیزیم با این داروها ممکن است باعث کاهش بیش از حد فشار خون شود.

برخی از این داروها شامل نیفدیپین، وراپامیل، دیلتیازم، ایسرادیپین، فلودیپین، آملودیپین می‌شوند.

شل‌کننده‌های عضلانی با منیزیم:

مصرف همزمان منیزیم با شل‌کننده‌ های عضلانی می‌تواند خطر عوارض جانبی شل‌کننده‌ های عضلانی را افزایش دهد.

برخی از شل‌کننده‌های عضلانی شامل کاریسوپرودول، پیپکورونیوم، اورفنادرین، سیکلوبنزاپرین، گالامین، آتراکوریوم، پانکورونیوم، سوکسینیل کولین می‌شوند.

 داروهای ادرارآور (دیورتیک‌های نگهدارنده پتاسیم) با منیزیم:

برخی از داروهای ادرارآور می‌توانند سطح منیزیم در بدن را افزایش دهند. مصرف همزمان برخی از این داروها همراه با منیزیم ممکن است باعث افزایش بیش از حد منیزیم در بدن شود.

برخی از داروهای ادرارآور که سطح منیزیم بدن را افزایش می‌دهند شامل آمیلوراید، اسپیرونولاکتون و تریامترن می‌شوند.

داروهای کاهنده انعقاد خون (داروهای ضد انعقاد/ضد پلاکت) با منیزیم:

منیزیم ممکن است سرعت انعقاد خون را کاهش دهد. مصرف همزمان منیزیم با داروهایی که انعقاد خون را کند می‌کنند ممکن است احتمال کبودی و خونریزی را افزایش دهد.

برخی از داروهایی که انعقاد خون را کند می‌کنند شامل آسپرین، کلوپیدوگرل (پلاویکس)، دالتهپارین، انوکساپارین، هپارین، ایندومتاسین، تیکلوپیدین، وارفارین (کومادین) می‌شوند.

 دیگوکسین (لانوکسین) با منیزیم:

دیگوکسین (لانوکسین) به قوی‌تر شدن ضربان قلب کمک می‌کند. منیزیم ممکن است میزان جذب دیگوکسین (لانوکسین) در بدن را کاهش دهد. با کاهش جذب دیگوکسین (لانوکسین)، منیزیم ممکن است اثرات این دارو را کم کند.

 داروهای دیابت (سولفونیل اوره‌ها) با منیزیم:

منیزیم در مکمل‌ها به اشکال نمکی مختلفی موجود است. برخی از اشکال نمکی منیزیم ممکن است جذب سولفونیل اوره در بدن را افزایش دهند. با افزایش جذب سولفونیل اوره، این اشکال منیزیم ممکن است خطر کاهش قند خون را در برخی بیماران افزایش دهند.

برخی از داروهای سولفونیل اوره شامل کاربوتامید، استوهگزامید، کلرپروپامید، تولبوتامید، گلیکلازید، گلیبورنورید، گلیکلوپیرامید و گلیمپیرید می‌شوند.

تداخل آنتی‌اسیدها با منیزیم:

آنتی‌اسیدها ممکن است اثرات ملینی منیزیم را کاهش دهند. افرادی که منیزیم را به عنوان ملین مصرف می‌کنند ممکن است به دوز بالاتری نیاز داشته باشند.

برخی از آنتی‌اسیدها شامل کربنات کلسیم، کربنات سدیم دی‌هیدروکسی آلومینیوم، سولفات منیزیم، هیدروکسید آلومینیوم و سایرین می‌شوند.

 گاباپنتین (نورونتین) با منیزیم:

منیزیم ممکن است میزان جذب گاباپنتین (نورونتین) در بدن را کاهش دهد. با کاهش جذب گاباپنتین، منیزیم ممکن است اثرات این دارو را کم کند. گاباپنتین (نورونتین) را حداقل ۲ ساعت قبل یا ۴ تا ۶ ساعت پس از مصرف مکمل‌های منیزیم مصرف کنید.

 کتامین (کتالار) با منیزیم:

کتامین برای درد شدید و افسردگی استفاده می‌شود. مصرف دوزهای بالای منیزیم همراه با کتامین ممکن است اثرات و عوارض جانبی کتامین را افزایش دهد.

 سوولامر با منیزیم:

سوولامر می‌تواند سطح منیزیم در بدن را افزایش دهد. مصرف همزمان سوولامر با مکمل منیزیم ممکن است باعث افزایش بیش از حد سطح منیزیم شود.

در صورت مصرف سوولامر، قبل از استفاده از مکمل‌های منیزیم با پزشک خود مشورت کنید.