استئو ول چایلد Osteo Well Child

استئو ول چایلد چیست؟

شربت استئو ول چایلد حاوی کلسیم، منیزیوم، زینک و د3 میباشد و به حفظ سلامت و تراکم استخوان ها، افزایش رشد قدی و بهبود عملکرد عضلات کمک میکند.

کلسیم

کلسیم یک ماده مغذی ضروری است که در بسیاری از مواد غذایی مانند لبنیات، ساردین و ماهی سالمون و سبزیجات برگ دار یافت میشود. بیش از ۹۹٪ کلسیم بدن در استخوان ها و دندان ها وجود دارد.

استخوان ها دائماً در حال تجزیه و بازسازی هستند. کلسیم برای این فرآیند لازم است. مصرف کلسیم اضافی به بازسازی و استحکام استخوان ها کمک میکند. سیستم های قلب، اعصاب و انعقاد خون نیز به کلسیم نیاز دارند.

معمولاً کلسیم برای درمان و پیشگیری از سطح پایین کلسیم خون، پوکی استخوان، نرمی استخوان و سندرم پیش از قاعدگی استفاده میشود.

عوارض جانبی:

مصرف کلسیم در مقادیر توصیه شده حدود ۱۰۰۰-۱۲۰۰ میلی گرم در روز بی خطر است و ممکن است عوارض جزئی مانند آروغ یا گاز ایجاد کند. اما مصرف دوز های بالاتر از حد مجاز روزانه (UL) خطرناک است. این حد برای بزرگسالان ۱۹-۵۰ سال ۲۵۰۰ میلی گرم و برای بزرگسالان بالای ۵۰ سال ۲۰۰۰ میلی گرم است. مصرف بیش از این میتواند خطر عوارض جدی را افزایش دهد.

هشدار ها و موارد احتیاط:

· بارداری و شیردهی: در مقادیر توصیه شده بی خطر است.
· کودکان: در مقادیر توصیه شده بی خطر است.

· اختلالات کلیوی: در افراد مبتلا به بیماری کلیوی، مکمل های کلسیم میتوانند سطح کلسیم را بیش از حد افزایش دهند. بنابراین قبل از مصرف با پزشک مشورت کنید.

تداخلات:

· آنتی بیوتیک های کینولون و تتراسایکلین
· لووتیروکسین
· بیس فسفونات ها
· داروهای خاص اچ آی وی
· سوتالول
· دیگوکسین
· داروهای ادرارآور تیازیدی

دوز مصرفی:

مقدار مجاز توصیه شده روزانه (RDA) برای تمام بزرگسالان ۱۹-۵۰ سال و مردان ۵۱-۷۰ سال، ۱۰۰۰ میلیگرم است. برای زنان ۵۱ سال به بالا، ۱۲۰۰ میلیگرم است. در دوران بارداری و شیردهی، این مقدار برای افراد زیر ۱۹ سال ۱۳۰۰ میلیگرم و برای افراد ۱۹ سال به بالا ۱۰۰۰ میلیگرم است.

منیزیوم

منیزیم یک ماده معدنی است که بدن شما برای عملکرد صحیح عضلانی به آن نیاز دارد. این ماده به صد ها فرآیند مهم بدن از جمله عملکرد عضلات و اعصاب کمک میکند همچنین به استحکام استخوان‌ها، سلامت قلب و تنظیم قند خون کمک می‌کند و در بالا نگه داشتن سطح انرژی بدن نقش دارد.

دوز مصرفی:

مقادیر مجاز توصیه شده روزانه (RDA) برای منیزیم به این شرح است:
۱۹-۳۰ سال: ۴۰۰ میلی‌ گرم (مردان) و ۳۱۰ میلی‌ گرم (زنان)
۳۱ سال و بالاتر: ۴۲۰ میلی‌ گرم (مردان) و ۳۲۰ میلی‌ گرم (زنان)
بارداری: سن ۱۴-۱۸ سال: RDA معادل ۴۰۰ میلی‌ گرم
۱۹-۳۰ سال:۳۵۰ میلی‌ گرم
۳۱-۵۰ سال:۳۶۰ میلی‌ گرم
شیردهی: سن ۱۴-۱۸ سال: RDA معادل ۳۶۰ میلی‌ گرم
۱۹-۳۰ سال: ۳۱۰ میلی‌ گرم
۳۱-۵۰ سال: ۳۲۰ میلی‌ گرم
حداکثر سطح مصرف روزانه (UL) برای منیزیم برای افراد بالای ۸ سال و افراد باردار و شیرده، ۳۵۰ میلی‌ گرم است.

آیا به اندازه کافی منیزیوم دریافت میکنید؟

تقریباً نیمی از افراد منیزیم کافی از رژیم غذایی خود دریافت نمیکنند. با گذشت زمان، سطح پایین این ماده معدنی میتواند زمینه‌ ساز مشکلات مختلفی از جمله دیابت نوع ۲، فشار خون بالا و میگرن شود. سالمندان، افراد الکلی و مبتلایان به دیابت نوع ۲ با مشکلات گوارشی بیشتر در معرض کمبود منیزیوم هستند.

عوارض جانبی:

منیزیم برای بیشتر افراد در صورت مصرف در محدوده ی مجاز، بیخطر است. دوز های کمتر از ۳۵۰ میلی‌ گرم در روز برای بیشتر بزرگسالان ایمن است. در برخی افراد، منیزیم ممکن است باعث ناراحتی معده، حالت تهوع، استفراغ، اسهال و عوارض جانبی دیگر شود. در صورت مصرف در مقادیر بسیار زیاد (بیشتر از ۳۵۰ میلی‌گرم در روز)، منیزیم ایمن نیست. دوزهای بالا ممکن است باعث تجمع بیش از حد منیزیم در بدن شود و عوارض جانبی جدی از جمله ضربان قلب نامنظم، فشار خون پایین، گیجی، کاهش سرعت تنفس، کما و مرگ را به دنبال داشته باشد.

هشدارها و احتیاط‌ های ویژه:

بارداری و شیردهی:

منیزیم برای افراد باردار یا شیرده در صورتیکه که به صورت خوراکی در دوز های کمتر از ۳۵۰ میلیگرم در روز مصرف شود، ایمن است. مصرف خوراکی منیزیم در دوز های بالا میتواند باعث اسهال و افزایش سطح منیزیم در خون شود.

کودکان:

منیزیم برای بیشتر کودکان هنگامی که به‌صورت خوراکی و به‌ اندازه مصرف شود بیخطر است. مصرف خوراکی منیزیم در دوز های کمتر از ۶۵ میلیگرم برای کودکان ۱ تا ۳ سال، ۱۱۰ میلیگرم برای کودکان ۴ تا ۸ سال و ۳۵۰ میلیگرم برای کودکان بالاتر از ۸ سال ایمن است.

اعتیاد به الکل:

سوء مصرف الکل خطر کمبود منیزیم را افزایش میدهد.

اختلالات خون‌ ریزی:

به نظر میرسد منیزیم باعث کاهش سرعت لخته شدن خون می‌شود.

دیابت:

دیابت خطر کمبود منیزیم را افزایش میدهد.

بلوک قلبی:

مصرف دوز های بالای منیزیم در افراد مبتلا به بلوک قلبی خطرناک است.

تداخلات دارویی:

لوودوپا/کاربیدوپا با منیزیم:

لوودوپا/کاربیدوپا برای بیماری پارکینسون استفاده میشود. مصرف اکسید منیزیم همراه با لوودوپا/کاربیدوپا ممکن است اثرگذاری لوودوپا/کاربیدوپا را کاهش دهد. اگر لوودوپا/کاربیدوپا مصرف میکنید، اکسید منیزیم را مصرف نکنید.

 آمینوگلیکوزیدها با منیزیم:

برخی از آنتی‌ بیوتیک‌ ها میتوانند بر عضلات تأثیر بگذارند. مصرف آمینوگلیکوزیدها همراه با منیزیم ممکن است باعث مشکلات عضلانی شود.

برخی از آنتی‌ بیوتیک‌ های آمینوگلیکوزیدی شامل آمیکاسین، جنتامایسین، کانامایسین، استرپتومایسین، توبرامایسین هستند.

 کینولون‌ ها با منیزیم:

مصرف همزمان منیزیم با برخی آنتی‌ بیوتیک‌ های کینولون ممکن است اثرگذاری این آنتی‌بیوتیک ها را کاهش دهند. برای جلوگیری از این تداخل، این آنتی‌بیوتیک‌ ها را حداقل ۲ ساعت قبل یا ۴ تا ۶ ساعت پس از مصرف مکمل‌ های منیزیم مصرف کنید.

برخی از این آنتی‌ بیوتیک‌ ها که ممکن است با منیزیم تداخل داشته باشند شامل سیپروفلوکساسین، جمی فلوکساسین، لووفلوکساسین، موکسی فلوکساسین میباشند.

 آنتی‌بیوتیک‌ تتراسایکلین با منیزیم:

مصرف همزمان منیزیم با برخی آنتی‌ بیوتیک‌ ها ممکن است از اثرگذاری آنتی‌ بیوتیک بکاهد. برای جلوگیری از این تداخل، این آنتی‌ بیوتیک‌ ها را حداقل ۲ ساعت قبل یا ۴ تا ۶ ساعت پس از مصرف مکمل‌ های منیزیم مصرف کنید.

برخی از تتراسایکلین‌ ها شامل مینوسایکلین و تتراسایکلین میباشند.

 بیس‌فسفونات‌ها با منیزیم:

منیزیم میتواند میزان جذب بیس‌فسفونات در بدن را کاهش دهد. مصرف همزمان منیزیم با بیس‌فسفونات‌ ها میتواند از اثرگذاری آن بکاهد. برای جلوگیری از این تداخل، بیس‌فسفونات را حداقل دو ساعت قبل از منیزیم یا در ساعات پایانی روز مصرف کنید.

برخی از بیس‌فسفونات‌ها شامل آلندرونات، اتیدرونات، ریزدرونات می‌شوند.

 دارو های فشار خون (مسدودکننده‌ های کانال کلسیم) با منیزیم:

برخی دارو های فشار خون با مسدود کردن ورود کلسیم به سلول‌ ها عمل میکنند. این دارو ها مسدودکننده کانال کلسیم نامیده میشوند. منیزیم نیز ممکن است ورود کلسیم به سلول‌ ها را مسدود کند. مصرف همزمان منیزیم با این دارو ها ممکن است باعث کاهش بیش از حد فشار خون شود.

برخی از این دارو ها شامل نیفدیپین، وراپامیل، دیلتیازم، ایسرادیپین، فلودیپین، آملودیپین میشوند.

شل‌کننده‌ های عضلانی با منیزیم:

مصرف همزمان منیزیم با شل‌کننده‌ های عضلانی میتواند خطر عوارض جانبی شل‌کننده‌ های عضلانی را افزایش دهد.

برخی از شل‌کننده‌ های عضلانی شامل کاریسوپرودول، پیپکورونیوم، اورفنادرین، سیکلوبنزاپرین، گالامین، آتراکوریوم، پانکورونیوم، سوکسینیل کولین میشوند.

 دارو های ادرارآور (دیورتیک‌های نگهدارنده پتاسیم) با منیزیم:

برخی از دارو های ادرارآور میتوانند سطح منیزیم در بدن را افزایش دهند. مصرف همزمان برخی از این دارو ها همراه با منیزیم ممکن است باعث افزایش بیش از حد منیزیم در بدن شود.

برخی از دارو های ادرارآور که سطح منیزیم بدن را افزایش میدهند شامل آمیلوراید، اسپیرونولاکتون و تریامترن میشوند.

داروهای کاهنده انعقاد خون (داروهای ضد انعقاد/ضد پلاکت) با منیزیم:

منیزیم ممکن است سرعت انعقاد خون را کاهش دهد. مصرف همزمان منیزیم با دارو هایی که انعقاد خون را کند میکنند ممکن است احتمال کبودی و خونریزی را افزایش دهد.

برخی از دارو هایی که انعقاد خون را کند میکنند شامل آسپرین، کلوپیدوگرل (پلاویکس)، دالتپارین، انوکساپارین، هپارین، ایندومتاسین، تیکلوپیدین، وارفارین (کومادین) میشوند.

 دیگوکسین (لانوکسین) با منیزیم:

دیگوکسین (لانوکسین) به قوی‌ تر شدن ضربان قلب کمک میکند. منیزیم ممکن است میزان جذب دیگوکسین (لانوکسین) در بدن را کاهش دهد. با کاهش جذب دیگوکسین (لانوکسین)، منیزیم ممکن است اثرات این دارو را کم کند.

 دارو های دیابت (سولفونیل اوره‌ ها) با منیزیم:

منیزیم در مکمل‌ ها به اشکال نمکی مختلفی موجود است. برخی از اشکال نمکی منیزیم ممکن است جذب سولفونیل اوره در بدن را افزایش دهند. با افزایش جذب سولفونیل اوره، این اشکال منیزیم ممکن است خطر کاهش قند خون را در برخی بیماران افزایش دهند.

برخی از دارو های سولفونیل اوره شامل کاربوتامید، استوهگزامید، کلرپروپامید، تولبوتامید، گلیکلازید، گلیبورنورید، گلیکلوپیرامید و گلیمپیرید می‌شوند.

تداخل آنتی‌اسید ها با منیزیم:

آنتی‌اسید ها ممکن است اثرات ملینی منیزیم را کاهش دهند. افرادی که منیزیم را به عنوان ملین مصرف میکنند ممکن است به دوز بالاتری نیاز داشته باشند.

برخی از آنتی‌ اسید ها شامل کربنات کلسیم، کربنات سدیم دی‌ هیدروکسی آلومینیوم، سولفات منیزیم، هیدروکسید آلومینیوم و سایرین میشوند.

 گاباپنتین (نورونتین) با منیزیم:

منیزیم ممکن است میزان جذب گاباپنتین (نورونتین) در بدن را کاهش دهد. با کاهش جذب گاباپنتین، منیزیم ممکن است اثرات این دارو را کم کند. گاباپنتین (نورونتین) را حداقل ۲ ساعت قبل یا ۴ تا ۶ ساعت پس از مصرف مکمل‌ های منیزیم مصرف کنید.

 کتامین (کتالار) با منیزیم:

کتامین برای درد شدید و افسردگی استفاده میشود. مصرف دوز های بالای منیزیم همراه با کتامین ممکن است اثرات و عوارض جانبی کتامین را افزایش دهد.

 سوولامر با منیزیم:

سوولامر میتواند سطح منیزیم در بدن را افزایش دهد. مصرف همزمان سوولامر با مکمل منیزیم ممکن است باعث افزایش بیش از حد سطح منیزیم شود.

در صورت مصرف سوولامر، قبل از استفاده از مکمل‌ های منیزیم با پزشک خود مشورت کنید.

زینک:

روی یک عنصر کمیاب ضروری است که معمولاً در گوشت قرمز، گوشت مرغ و ماهی یافت می‌شود و برای سلامت انسان ضروری است. بدن روی اضافی را ذخیره نمیکند، بنابراین باید از رژیم غذایی به دست آید. این ماده برای عملکرد سیستم ایمنی، التیام زخم، لخته شدن خون، عملکرد تیروئید و موارد بسیار دیگر مورد نیاز است. همچنین نقش کلیدی در حفظ بینایی دارد و ممکن است اثراتی ضد ویروس داشته باشد. مردم معمولاً از روی برای درمان کمبود روی، اسهال و بیماری ویلسون نیز استفاده میکنند. روی همچنین برای آکنه، دیابت، بی‌اشتهایی، سوختگی‌ ها و بسیاری اهداف دیگر به کار میرود.

عوارض جانبی:

هنگام مصرف خوراکی: روی در مقادیر حداکثر ۴۰ میلی‌گرم در روز بی خطر است. مصرف دوز های بیشتر از ۴۰ میلی‌گرم در روز ممکن است جذب مس در بدن را کاهش دهد. مصرف دوز های بسیار بالای روی ممکن است باعث دل درد، استفراغ و بسیاری مشکلات دیگر شود.

هنگام استفاده روی پوست: استفاده از روی، روی پوست آسیب‌ دیده ممکن است باعث سوزش، گزگز، خارش و مور مور شدن شود.

احتیاط‌ ها و هشدار های ویژه:

بارداری:

روی در صورت استفاده به میزان توصیه شده در دوران بارداری بی خطر است. اما استفاده از آن در دوزهای بالا ایمن نیست. افراد بالای ۱۸ سال نباید بیش از ۴۰ میلی‌گرم و افراد ۱۴ تا ۱۸ سال نباید بیش از ۳۴ میلی‌گرم روی در روز در دوران بارداری مصرف کنند.

شیردهی:

روی در صورت استفاده به میزان توصیه شده در دوران شیردهی بی خطر است. اما روی در صورت استفاده در دوزهای بالا ایمن نیست. افراد بالای ۱۸ سال نباید بیش از ۴۰ میلی‌گرم و افراد ۱۴ تا ۱۸ سال نباید بیش از ۳۴ میلی‌گرم روی در روز در دوران شیردهی مصرف کنند.

کودکان:

روی در صورت مصرف به میزان توصیه شده، بی خطر است. دوز روزانه روی نباید از ۴ میلیگرم در روز برای نوزادان ۰ تا ۶ ماهه، ۵ میلیگرم در روز برای نوزادان ۷ تا ۱۲ ماهه، ۷ میلیگرم در روز برای کودکان ۱ تا ۳ ساله، ۱۲ میلیگرم در روز برای کودکان ۴ تا ۸ ساله، ۲۳ میلیگرم در روز برای کودکان ۹ تا ۱۳ ساله و ۳۴ میلیگرم در روز برای افراد ۱۴ تا ۱۸ ساله تجاوز کند. در نوزادان، استفاده موضعی از روی بر روی پوست آسیب‌ دیده توصیه نمیشود.

اختلال مصرف الکل:

مصرف طولانی‌ مدت و بیش از حد الکل ممکن است توانایی بدن در جذب روی را کاهش دهد.

جراحی کاهش وزن: 

این جراحی جذب روی را کاهش میدهد و ممکن است خطر کمبود روی را افزایش دهد.

کمبود مس:

مصرف بیش از حد روی میتواند منجر به کمبود مس شود.

بیماری کلیوی:

مصرف کم روی در رژیم غذایی ممکن است خطر ابتلا به بیماری کلیوی را افزایش دهد. همچنین افراد مبتلا به بیماری کلیوی که تحت همودیالیز هستند، در معرض خطر کمبود روی بوده و ممکن است نیاز به مکمل‌ های روی داشته باشند.

گیاهخواری:

رژیم‌های گیاهخواری اغلب با جذب کمتر روی مرتبط هستند.

تداخلات دارویی:

آنتی‌بیوتیک‌ های کینولون با روی:

روی ممکن است میزان جذب این آنتی‌ بیوتیک ها را از روده کاهش دهد. مصرف همزمان روی با آنتی‌ بیوتیک‌ های کینولون ممکن است اثرات این آنتی‌ بیوتیک‌ ها را کاهش دهد. برای جلوگیری از این تداخل، آنتی‌ بیوتیک را حداقل ۲ ساعت قبل یا ۴ تا ۶ ساعت پس از مکمل‌ های روی مصرف کنید.

آنتی‌بیوتیک‌ های تتراسایکلین با روی:

روی می‌تواند میزان جذب تتراسایکلین‌ ها توسط بدن را کاهش دهد. مصرف روی به همراه تتراسایکلین‌ ها ممکن است اثرات تتراسایکلین‌ ها را کاهش دهد. برای جلوگیری از این تداخل، تتراسایکلین‌ ها را ۲ ساعت قبل یا ۴ تا ۶ ساعت پس از مصرف مکمل‌ های روی مصرف کنید.

سیس‌پلاتین

سفالکسین

دارو های AIDS (مهارکننده‌های اینتگراز)

آمی‌لوراید

دوز مصرفی:

روی یک ماده مغذی ضروری است که در غذاهایی مانند گوشت قرمز، مرغ و ماهی یافت می‌شود. مقداری که باید به صورت روزانه مصرف شود، «مقدار مجاز توصیه شده روزانه» (RDA) نامیده می‌ شود و بر اساس سن به شرح زیر است:

زنان ۱۸ ساله: ۹ میلیگرم

زنان ۱۹ سال و بالاتر: ۸ میلیگرم

مردان ۱۸ سال و بالاتر: ۱۱ میلیگرم

دوران بارداری: افراد ۱۸ ساله، ۱۳ میلیگرم و افراد ۱۹ سال و بالاتر، ۱۱ میلیگرم

شیردهی: افراد ۱۸ ساله، ۱۷ میلیگرم و افراد ۱۹ سال و بالاتر، ۱۲ میلیگرم

در کودکان، RDA بستگی به سن دارد.

ویتامین D

ویتامین D یک ویتامین ضروری است که به تنظیم کلسیم و فسفر در بدن کمک میکند. همچنین در حفظ تراکم استخوان نقش دارد. ویتامین D در ماهی، تخم مرغ و شیر غنی شده یافت می‌شود. همچنین هنگامی که پوست در معرض نور خورشید قرار میگیرد، در پوست ساخته میشود.

مکمل‌های ویتامین D معمولاً برای درمان و پیشگیری از کمبود ویتامین D، برای استخوان‌ های ضعیف و شکننده، پوسیدگی دندان، پسوریازیس و تب یونجه استفاده میشوند.

حفظ سطح ویتامین D بسیار مهم است. این کار را میتوان با مصرف روزانه ۴۰۰ تا ۱۰۰۰ واحد ویتامین D یا سپری کردن ۱۵ تا ۳۰ دقیقه در روز زیر نور آفتاب انجام داد. افرادی که به اندازه کافی نور خورشید دریافت نمیکنند و افراد ۶۵ سال به بالا در معرض خطر بیشتری برای کمبود ویتامین D هستند.

عوارض جانبی:

· ویتامین D در مقادیر توصیه شده بی خطر است.
· برخی عوارض مصرف بیش از حد ویتامین D شامل ضعف، خشکی دهان، حالت تهوع و استفراغ است.
· مصرف ویتامین D در طولانی مدت به مقدار بیش از ۴۰۰۰ واحد (۱۰۰ میکروگرم) در روز ممکن است موجب سمیت شود.

هشدارها و موارد احتیاط ویژه:

· بارداری و شیردهی: ویتامین D در دوران بارداری و شیردهی در صورت استفاده کمتر از ۴۰۰۰ واحد (۱۰۰ میکروگرم) در روز بی خطر است.
· کودکان: ویتامین D در کودکان در مقادیر توصیه شده بی خطر است. مقادیر مجاز توصیه شده به شرح زیر است.
· نوزادان ۰-۶ ماه نباید بیش از ۱۰۰۰ واحد (۲۵ میکروگرم) در روز مصرف کنند.
· نوزادان ۶-۱۲ ماه نباید بیش از ۱۵۰۰ واحد (۳۷.۵ میکروگرم) در روز مصرف کنند.
· کودکان ۱-۳ سال نباید بیش از ۲۵۰۰ واحد (۶۲.۵ میکروگرم) در روز مصرف کنند.
· کودکان ۴-۸ سال نباید بیش از ۳۰۰۰ واحد (۷۵ میکروگرم) در روز مصرف کنند.
· کودکان ۹ سال و بالاتر نباید بیش از ۴۰۰۰ واحد (۱۰۰ میکروگرم) در روز مصرف کنند.

تداخلات دارویی:

· کلسیپوترین
· دیگوکسین
· دیلیتیازم
· وراپامیل
· داروهای ادرارآور (تیازید)

· داروهای متابولیزه شونده توسط کبد
· آتورواستاتین
· آلومینیوم

دوز مصرفی:

· RDA برای افراد ۱-۷۰ ساله، ۶۰۰ واحد (۱۵ میکروگرم) در روز و برای افراد ۷۱ سال به بالا، ۸۰۰ واحد (۲۰ میکروگرم) در روز است.
· در دوران بارداری و شیردهی، RDA معادل ۶۰۰ واحد (۱۵ میکروگرم) در روز است.

ویتامین D همچنین پس از قرار گرفتن در معرض آفتاب در پوست ساخته می‌شود. سپری کردن ۱۵-۳۰ دقیقه در روز زیر نور آفتاب برای حفظ سطح طبیعی ویتامین D در بیشتر افراد کافی است.