شربت پدیا بست کاف Pedia Best

شربت پدیا بست کاف چیست؟

شربت کاف پدیا بست، حاوی عسل، عشقه، ویتامین ث و زینک می باشد و به تسکین سرفه و خلط گلو در کودکان کمک می کند.

عسل (Honey)

عسل معمولاً به عنوان شیرین‌ کننده در غذا ها استفاده می‌ شود، اما باید از مصرف آن در نوزادان خودداری شود. برخی از مواد شیمیایی موجود در عسل می تواند بعضی باکتری‌ ها و قارچ‌ ها را از بین ببرند و همچنین منجر به بهبود سرفه شود.

موارد استفاده و اثر بخشی

· سوختگی‌ها:

مالیدن عسل مستقیماً روی سوختگی‌ ها به نظر می‌ رسد بهبودی را تسریع می‌ کند.

· سرفه:

مصرف مقدار کمی عسل به صورت خوراکی قبل از خواب، به نظر می‌ رسد تعداد دفعات سرفه را در کودکان ۲ سال به بالا کاهش می‌ دهد. به نظر می‌رسد عسل حداقل به اندازه داروی سرفه دکسترومتورفان مؤثر باشد.

· زخم‌های پا در افراد دیابتی:

استفاده از پانسمان‌ های حاوی عسل بر روی زخم‌ های پای دیابتی به نظر می‌رسد زمان بهبودی را کاهش داده و نیاز به آنتی‌بیوتیک را در موارد خفیف برطرف می‌ کند.

· بهبود زخم:

مالیدن محصولات عسل مستقیماً روی زخم‌ ها یا استفاده از پانسمان‌ های حاوی عسل به نظر می‌رسد بهبودی را تسریع می‌کند.

عوارض جانبی

عسل برای اکثر بزرگسالان بی‌ خطر است. اما هنگامی که عسل از شهد گل‌ های خلنگ (رودودندرون) تولید شود، احتمالاً ایمن نیست. این نوع عسل حاوی سمی است که ممکن است باعث مشکلات قلبی، کاهش فشار خون و درد قفسه سینه شود.

احتیاط‌ ها و هشدار های ویژه

· بارداری و شیردهی:

عسل در مقادیر معمول غذایی بی‌ خطر است. اما اطلاعات قابل اطمینان کافی برای تعیین بی‌ خطری آن در مقادیر دارویی در دوران بارداری یا شیردهی وجود ندارد. جانب احتیاط را رعایت کرده و به مقادیر موجود در غذاها بسنده کنید.

· کودکان:

عسل برای کودکان حداقل یک ساله در صورت مصرف خوراکی احتمالاً بی‌خطر است. اما مصرف خوراکی آن برای نوزادان کمتر از ۱۲ ماه خطرناک است و نباید استفاده شود.

· دیابت:

مصرف مقادیر زیاد عسل ممکن است سطح قند خون را در افراد مبتلا به دیابت نوع ۲ افزایش دهد. عسل حاوی قند است و باید به میزان متعادل استفاده شود.

· حساسیت به گرده:

اگر به گرده آلرژی دارید، از مصرف عسل خودداری کنید زیرا ممکن است باعث واکنش‌ های آلرژیک شود.

تداخلات دارویی

· داروهای ضد انعقاد/ضد پلاکت
· فنی توئین (دیلانتین)

· داروهای متابولیزه شونده توسط کبد (سیتوکروم P450 3A4)

دوز مصرفی

عسل اغلب توسط بزرگسالان در دوزهای ۳۵ تا ۷۵ گرم به صورت خوراکی روزانه به مدت ۱ تا ۴ هفته قابل استفاده است.

پیچک  (Hedera helix)

پیچک یک گیاه همیشه سبز، رونده و بالارونده بومی اروپا و آسیا است. برگ‌ های این گیاه گاهی برای تهیهٔ عصاره و استفاده در داروها به کار می‌روند.

موارد استفاده و اثربخشی

پیچک به درمان مواردی مانند برونشیت و رقیق‌ کردن مخاط در مجاری تنفسی کمک می کند. این اثر می‌ تواند عملکرد ریه را در افرادی که دچار مشکل تنفسی هستند، بهبود بخشد. همچنین دارای اثرات آنتی‌ اکسیدانی می باشد.

عوارض جانبی

شربت‌ های سرفهٔ حاوی عصارهٔ برگ پیچک، در صورت مصرف سه بار در روز تا حداکثر ۷ روز، بی‌ خطر هستند.

احتیاط‌ ها و هشدار های ویژه

· بارداری و شیردهی:

اطلاعات کافی برای تعیین بی‌خطری مصرف پیچک در دوران بارداری یا شیردهی وجود ندارد. جهت احتیاط، از مصرف آن خودداری کنید.

· کودکان:

شربت‌ های سرفهٔ حاوی عصارهٔ برگ پیچک، در صورت مصرف خوراکی سه بار در روز تا حداکثر ۷ روز، بی‌خطر در نظر گرفته می‌ شوند.

تداخلات دارویی

پیچک ممکن است با دارو هایی که توسط کبد متابولیزه می‌ شوند تداخل داشته باشد. این گیاه می‌ تواند سرعت تجزیهٔ این داروها توسط کبد را تغییر دهد و در نتیجه، اثرات و عوارض جانبی آن‌ها را تغییر دهد. این تداخل برای دارو های زیر مطرح است:

· داروهای متابولیزه شونده توسط سیتوکروم P450 2C19 (CYP2C19)
· داروهای متابولیزه شونده توسط سیتوکروم P450 2C8 (CYP2C8)
· داروهای متابولیزه شونده توسط سیتوکروم P450 2D6 (CYP2D6)

دوز مصرفی

برگ خشک‌ شدهٔ پیچک  اغلب توسط بزرگسالان در دوز های ۳۰۰ تا ۸۰۰ میلی‌ گرم قابل استفاده است.

ویتامین ث

ویتامین C که به اسید اسکوربیک نیز معروف است، یک ریزمغذی قدرتمند است که نقشی کلیدی در سالم نگه داشتن بدن شما ایفا میکند. در ادامه به بررسی  این ریزمغذی حیاتی میپردازیم.

ویتامین ث چه نقشی دارد؟

ویتامین C یک ریزمغذی ضروری است که برای بسیاری از عملکردهای بدن اهمیت دارد و نقش کلیدی در ساخت کلاژن ایفا میکند. کلاژن یک پروتئین ضروری برای حفظ سلامت پوست، تاندون ها، رباط ها، رگ های خونی، و همچنین ترمیم کننده زخم ها است. این ویتامین همچنین به حفظ استحکام استخوان ها، غضروف ها و دندان ها کمک میکند. علاوه بر این، توانایی بدن در جذب آهن از غذاهای گیاهی را افزایش میدهد.

ویتامین C نقش کلیدی در تقویت سیستم ایمنی بدن دارد. ویتامین C به عنوان یک آنتی اکسیدان قدرتمند، رادیکال های آزاد را خنثی میکند. رادیکال های آزاد مولکول های ناپایداری هستند که میتوانند به سلول ها آسیب رسانده و در روند پیری و بیماری هایی مانند سرطان و بیماری های قلبی عروقی نقش دارند. این ریزمغذی همچنین در تولید انتقال دهنده های عصبی (نوروترنسمیترها) که به سلول های عصبی در برقراری ارتباط کمک میکنند، نقش دارد.

ممکن است بسته به شرایط خاص سلامتی یا  سبک زندگی، به ویتامین C بیشتر یا کمتری نیاز داشته باشید.

مقادیر توصیه شده روزانه (RDA) برای ویتامین C:

آقایان:۹۰ میلیگرم روزانه
خانم ها: ۷۵ میلیگرم روزانه
خانم های باردار: ۸۵ میلیگرم روزانه
خانم های شیرده: ۱۲۰ میلیگرم روزانه
افراد سیگاری به ۳۵ میلیگرم ویتامین سی بیشتری نسبت به سایر افراد نیاز دارند.

خطرات مصرف بیش از حد ویتامین C:

ویتامین C عموماً بی‌خطر است. اما مصرف بیش از حد آن – بیش از ۲۰۰۰ میلی‌گرم در روز – می‌تواند به دلیل ناتوانی بدن در جذب مقادیر اضافی، سبب بروز عوارض جانبی ناخوشایند شود. مشکلات رایج شامل اسهال، حالت تهوع وگرفتگی معده است.

در موارد نادر، دوزهای بالای ویتامین C ممکن است در ایجاد سنگ کلیه نقش داشته باشد، به ویژه در افرادی که مشکلات کلیوی دارند. مصرف مکمل اضافی در دوران بارداری می‌تواند بر سطح ویتامین C نوزاد پس از تولد تأثیر بگذارد.

آیا ویتامین C از سرما خوردگی جلوگیری می‌ کند یا طول مدت آن را کوتاه می‌ کند؟

این ایده که ویتامین C می‌تواند از سرماخوردگی جلوگیری کند، در دهه ۱۹۷۰ محبوب شد. شواهد نشان می‌ دهند که ممکن است مدت زمان سرماخوردگی را کمی کوتاه یا شدت علائم آن را کاهش دهد.

برای بیشتر افراد، حفظ یک رژیم غذایی متعادل با ویتامین C کافی، برای سالم نگه داشتن سیستم ایمنی بدون نیاز به مصرف مکمل‌ های با دوز بالا کافی است.

فواید ویتامین ث

عملکرد سیستم ایمنی:

ویتامین C به عنوان یک آنتی‌اکسیدان، با محافظت از سلول‌ها در برابر آسیب رادیکال‌ های آزاد و تقویت دفاع طبیعی بدن، از سیستم ایمنی حمایت می‌کند.

سلامت چشم:

مطالعات نشان میدهند ویتامین C از پیشرفت دژنراسیون ماکولا وابسته به سن (AMD) جلوگیری می‌کند. همچنین مصرف بالاتر ویتامین C با کاهش خطر ابتلا به آب مروارید مرتبط است. با این حال، نتایج استفاده از مکمل ویتامین C متفاوت بوده و برخی مطالعات حتی نشان می‌دهند که دوزهای بالا ممکن است خطر آب مروارید را افزایش دهد.

سرطان:

مطالعات اپیدمیولوژیک نشان داده‌اند که رژیم‌های غذایی حاوی مقادیر زیاد میوه و سبزیجات با کاهش خطر ابتلا به چندین نوع سرطان مرتبط هستند. این امر ممکن است تا حدی به دلیل محتوای ویتامین C این غذاها باشد.

سلامت قلب و عروقی:

مکمل‌های ویتامین C ممکن است اثرات مثبت بر فشار خون داشته باشند.

خاصیت آنتی‌اکسیدانی:

به عنوان یک آنتی‌ اکسیدان کلیدی، ویتامین C رادیکال‌ های آزاد را خنثی می‌کند و استرس اکسیداتیوی را که در پیری و بیماری‌ های مزمن مختلف، مانند آرتریت و شرایط نورودژنراتیو (تخریب کننده عصبی) نقش دارد، کند می‌نماید.

منابع غذایی حاوی ویتامین C

ویتامین C به مقدار فراوان در بسیاری از میوه‌ ها و سبزیجات یافت می‌شود و دریافت نیاز روزانه را از طریق یک رژیم غذایی متعادل آسان می‌کند.

عوارض جانبی:

ویتامین C برای اکثر افراد احتمالاً بی‌خطر است. در برخی افراد، ویتامین C ممکن است باعث عوارض جانبی مانند درد معده، حالت تهوع، سوزش سر دل و سردرد شود. احتمال بروز این عوارض با دوزهای بالاتر افزایش می‌یابد. مصرف بیش از ۲۰۰۰ میلی‌گرم در روز احتمالاً ناامن است و ممکن است باعث سنگ کلیه و اسهال شدید شود. در افرادی که سابقه سنگ کلیه داشته‌ اند، مصرف مقادیر بیشتر از ۱۰۰۰ میلی‌گرم در روز، خطر تشکیل سنگ‌ های کلیوی را افزایش می‌دهد.

هشدار:

 دوران بارداری و شیردهی:

مصرف خوراکی ویتامین C در دوران بارداری به میزان حداکثر ۲۰۰۰ میلی‌گرم در روز برای افراد ۱۹ سال و بالاتر و ۱۸۰۰ میلی‌گرم در روز برای افراد ۱۴ تا ۱۸ سال، احتمالاً بی‌خطر است. مصرف بیش از حد ویتامین C در دوران بارداری می‌تواند برای نوزاد مشکل ایجاد کند.

نوزادان و کودکان:

ویتامین C در صورت مصرف خوراکی به میزان مناسب، احتمالاً بی‌خطر است. مصرف خوراکی آن به مقادیر بالاتر از ۴۰۰ میلی‌گرم در روز برای کودکان ۱ تا ۳ سال، ۶۵۰ میلی‌گرم در روز برای کودکان ۴ تا ۸ سال، ۱۲۰۰ میلی‌گرم در روز برای کودکان ۹ تا ۱۳ سال و ۱۸۰۰ میلی‌گرم در روز برای نوجوانان ۱۴ تا ۱۸ سال، احتمالاً ناامن است.

 مصرف الکل:

افرادی که به طور منظم از الکل استفاده می‌کنند، به ویژه آن هایی که بیماری‌های دیگری دارند، اغلب دچار کمبود ویتامین C هستند. این افراد ممکن است برای بازگرداندن سطح ویتامین C به حالت طبیعی، نیاز به درمان برای مدت زمان طولانی‌ تری نسبت به حالت عادی داشته باشند.

سرطان:

سلول‌ های سرطانی، غلظت‌ های بالایی از ویتامین C را جمع‌آوری می‌کنند. تا زمانی که اطلاعات بیشتری به دست آید، تنها تحت نظر پزشک انکولوژیست خود از دوزهای بالای ویتامین C استفاده کنید.

بیماری مزمن کلیوی:

بیماری طولانی‌ مدت کلیه ممکن است خطر کمبود ویتامین C را افزایش دهد.

مکمل‌ های ویتامین C همچنین ممکن است میزان اگزالات در ادرار برخی افراد را افزایش دهند. مقدار زیاد اگزالات در ادرار می‌تواند خطر نارسایی کلیه را در افراد مبتلا به بیماری کلیوی افزایش دهد.

 “کمبود گلوکز-۶-فسفات دهیدروژناز” (G6PD):

مقادیر زیاد ویتامین C می‌تواند باعث تخریب گلبول‌ های قرمز خون در افراد مبتلا به این عارضه شود. از مصرف مقادیر بیش از حد ویتامین C خودداری کنید.

سنگ کلیه:

مقادیر زیاد ویتامین C می‌تواند احتمال تشکیل سنگ کلیه را افزایش دهد. بیشتر از مقداری که در مولتی‌ ویتامین‌ های معمولی یافت می‌شود، ویتامین C مصرف نکنید.

دوز مصرفی:

ویتامین C یک ماده مغذی مهم است. میوه‌ها و سبزیجات تازه، به ویژه مرکبات، منابع خوبی از ویتامین C هستند. مقداری که باید به صورت روزانه مصرف شود، «مقدار مجاز توصیه شده روزانه» (RDA) نامیده می‌شود. برای مردان بالغ، RDA معادل ۹۰ میلی‌گرم در روز است. برای زنان ۱۹ سال و بالاتر، RDA معادل ۷۵ میلی‌گرم در روز است. در دوران بارداری و شیردهی، RDA برای افراد ۱۹ تا ۵۰ سال، ۱۲۰ میلی‌گرم در روز است. در کودکان، RDA بستگی به سن دارد.

تداخلات:

آلومینیوم

استروژن

فلوفنازین

داروهای سرطان (عوامل آلکیله کننده)

نیاسین

وارفارین

ایندیناویر

داروهای سرطان (آنتی‌بیوتیک‌های ضد تومور)

لووتیروکسین

تداخلات جزئی:

استامینوفن

آسپرین

سالسالات

زینک:

روی یک عنصر کمیاب ضروری است که معمولاً در گوشت قرمز، گوشت مرغ و ماهی یافت می‌شود. این ماده به مقدار کم برای سلامت انسان، رشد و حس چشایی ضروری است.

روی در سراسر بدن یافت می‌شود. بدن روی اضافی را ذخیره نمی‌کند، بنابراین باید از رژیم غذایی به دست آید. این ماده برای عملکرد سیستم ایمنی، التیام زخم، لخته شدن خون، عملکرد تیروئید و موارد بسیار دیگر مورد نیاز است. همچنین نقش کلیدی در حفظ بینایی دارد و ممکن است اثرات ضد ویروس داشته باشد.

مردم معمولاً از روی برای درمان کمبود روی، اسهال و بیماری ویلسون استفاده می‌کنند. روی همچنین برای آکنه، دیابت، بی‌اشتهایی، سوختگی‌ها و بسیاری اهداف دیگر به کار می‌ رود.

موارد استفاده و اثربخشی

کمبود روی:

مصرف خوراکی روی یا تزریق وریدی آن به بازیابی سطح روی در افراد دچار کمبود این ماده کمک می‌کند. اما مصرف منظم مکمل‌ های روی توصیه نمی‌شود.

اسهال:

مصرف خوراکی روی، مدت و شدت اسهال را در کودکان دچار سوء تغذیه کاهش می‌دهد. دوز ۲۰ میلی‌گرم در روز رایج‌ترین دوز استفاده شده است. اما به نظر می‌رسد دوزهای ۵ تا ۱۰ میلی‌گرم نیز موثر بوده و همچنین باعث استفراغ کمتری میشوند.

اختلال ارثی که باعث تجمع مس در بسیاری از اندام‌ ها می‌شود (بیماری ویلسون):

مصرف خوراکی روی، علائم این بیماری را بهبود می‌بخشد. روی، میزان جذب مس را مسدود کرده و دفع مس از بدن را افزایش می‌دهد.

دوز مصرفی

روی یک ماده مغذی ضروری است که در غذاهایی مانند گوشت قرمز، مرغ و ماهی یافت می‌شود. مقداری که باید به صورت روزانه مصرف شود، «مقدار مجاز توصیه شده روزانه» (RDA) نامیده می‌ شود و بر اساس سن به شرح زیر است:

زنان ۱۸ ساله: ۹ میلی‌ گرم

زنان ۱۹ سال و بالاتر: ۸ میلی‌ گرم

مردان ۱۸ سال و بالاتر:۱۱ میلی‌ گرم

بارداری: برای افراد ۱۸ ساله، ۱۳ میلی‌ گرم و برای افراد ۱۹ سال و بالاتر، ۱۱ میلی‌ گرم

شیردهی: برای افراد ۱۸ ساله، ۱۷ میلی‌ گرم و برای افراد ۱۹ سال و بالاتر، ۱۲ میلی‌ گرم

در کودکان، RDA بستگی به سن دارد.

عوارض جانبی

روی در مقادیر حداکثر ۴۰ میلی‌گرم در روز احتمالاً بی‌خطر است. مصرف آن در دوزهای بالاتر، به ویژه برای دوره‌های زمانی کوتاه، ممکن است بی‌خطر باشد. اما مصرف دوزهای بیشتر از ۴۰ میلی‌گرم در روز ممکن است جذب مس در بدن را کاهش دهد. مصرف دوزهای بسیار بالای روی احتمالاً ناامن است و ممکن است باعث دل درد، استفراغ و بسیاری مشکلات دیگر شود.

احتیاط‌ ها و هشدار های ویژه

بارداری:

روی در صورت استفاده به میزان توصیه شده در دوران بارداری احتمالاً بی‌خطر است. اما استفاده از آن در دوزهای بالا احتمالاً ناامن است. افراد بالای ۱۸ سال نباید بیش از ۴۰ میلی‌گرم و افراد ۱۴ تا ۱۸ سال نباید بیش از ۳۴ میلی‌گرم روی در روز در دوران بارداری مصرف کنند.

شیردهی:

روی در صورت استفاده به میزان توصیه شده در دوران شیردهی احتمالاً بی‌خطر است. اما روی در صورت استفاده در دوزهای بالا ممکن است ناامن باشد. افراد بالای ۱۸ سال نباید بیش از ۴۰ میلی‌گرم و افراد ۱۴ تا ۱۸ سال نباید بیش از ۳۴ میلی‌گرم روی در روز در دوران شیردهی مصرف کنند.

کودکان:

روی در صورت مصرف خوراکی مناسب و به میزان توصیه شده، احتمالاً بی‌خطر است. دوز روزانه روی نباید از ۴ میلی‌گرم در روز برای نوزادان ۰ تا ۶ ماهه، ۵ میلی‌گرم در روز برای نوزادان ۷ تا ۱۲ ماهه، ۷ میلی‌گرم در روز برای کودکان ۱ تا ۳ ساله، ۱۲ میلی‌گرم در روز برای کودکان ۴ تا ۸ ساله، ۲۳ میلی‌گرم در روز برای کودکان ۹ تا ۱۳ ساله و ۳۴ میلی‌گرم در روز برای افراد ۱۴ تا ۱۸ ساله تجاوز کند. در نوزادان، استفاده موضعی از روی بر روی پوست آسیب‌ دیده ممکن است ناامن باشد.

اختلال مصرف الکل:

مصرف طولانی‌ مدت و بیش از حد الکل ممکن است توانایی بدن در جذب روی را کاهش دهد.

جراحی کاهش وزن (جراحی باریاتریک):

جراحی باریاتریک جذب روی را کاهش می‌دهد و ممکن است خطر کمبود روی را افزایش دهد.

کمبود مس:

مصرف بیش از حد روی می‌تواند منجر به کمبود مس شود. افراد مبتلا به کمبود مس یا دارای سوءت غذیه یا جراحی دستگاه گوارش ممکن است در معرض خطر بیشتری باشند.

بیماری کلیوی:

مصرف کم روی در رژیم غذایی ممکن است خطر ابتلا به بیماری کلیوی را افزایش دهد. همچنین افراد مبتلا به بیماری کلیوی که تحت همودیالیز هستند، در معرض خطر کمبود روی بوده و ممکن است نیاز به مکمل‌های روی داشته باشند.

گیاهخواری:

رژیم‌های گیاهخواری اغلب با جذب کمتر روی مرتبط هستند. اما بدن با گذشت زمان سازگار می‌شود و در جذب روی و کاهش دفع آن بهتر عمل می‌کند.

تداخلات دارویی

آنتی‌بیوتیک‌ها (آنتی‌بیوتیک‌های کینولون) با روی:

روی ممکن است میزان جذب آنتی‌ بیوتیک از روده را توسط بدن کاهش دهد. مصرف همزمان روی با آنتی‌ بیوتیک‌های کینولون ممکن است اثرات این آنتی‌ بیوتیک‌ها را کاهش دهد. برای جلوگیری از این تداخل، آنتی‌بیوتیک را حداقل ۲ ساعت قبل یا ۴ تا ۶ ساعت پس از مکمل‌ های روی مصرف کنید.

آنتی‌بیوتیک‌ها (آنتی‌بیوتیک‌های تتراسایکلین) با روی:

روی می‌تواند میزان جذب تتراسایکلین‌ها توسط بدن را کاهش دهد. مصرف روی به همراه تتراسایکلین‌ها ممکن است اثرات تتراسایکلین‌ها را کاهش دهد. برای جلوگیری از این تداخل، تتراسایکلین‌ها را ۲ ساعت قبل یا ۴ تا ۶ ساعت پس از مصرف مکمل‌های روی مصرف کنید.

سیس‌پلاتین (Platinol-AQ) با روی:

سیس‌پلاتین برای درمان سرطان استفاده می‌شود. مصرف همزمان روی با سیس‌پلاتین ممکن است درمان با سیس‌ پلاتین را غیرفعال کند.

پنی‌سیلامین (Cuprimine, Depen) با روی:

روی ممکن است میزان جذب پنی‌سیلامین توسط بدن را کاهش دهد. مصرف روی به همراه پنی‌سیلامین ممکن است اثرات پنی‌سیلامین را کاهش دهد. مصرف روی و پنی‌سیلامین را حداقل با فاصله ۲ ساعت از هم انجام دهید.

سفالکسین (Keflex) با روی:

روی می‌تواند میزان جذب سفالکسین توسط بدن را کاهش دهد. این امر ممکن است اثر بخشی سفالکسین در درمان عفونت‌ها را کاهش دهد. برای جلوگیری از این تداخل، روی را ۳ ساعت پس از مصرف سفالکسین مصرف کنید.

ریتوناویر (Norvir) با روی:

ریتوناویر دارویی است که برای عفونت HIV استفاده می‌شود. روی می‌تواند میزان جذب ریتوناویر توسط بدن را کاهش دهد.

داروهای HIV/AIDS (مهارکننده‌های اینتگراز) با روی:

مصرف همزمان روی با مهارکننده‌ های اینتگراز ممکن است سطح خونی این داروها را کاهش دهد. این امر ممکن است اثرات این داروها را کاهش دهد. اگر از مهارکننده‌ های اینتگراز استفاده می‌کنید و قصد شروع مصرف روی را دارید، با پزشک خود صحبت کنید.

آمی‌لوراید (Midamor) با روی:

آمی‌لوراید می‌تواند مقدار روی در بدن را افزایش دهد. مصرف مکمل‌های روی به همراه آمی‌لوراید ممکن است سطح روی را افزایش دهد.