انرژی شات یوروویتال ENERGY SHOT

تومان231,000

ویال انرژی شات یوروویتال، مکمل انرژی زای حاوی ترکیباتی همچون منیزیوم، ال آرژنین، تائورین، گوارانا، اینوزیتول، گلوکورونولاکتون، ال سیترولین، ال تیروزین و چای سبز میباشد که به افزایش سطح انرژی، کاهش خستگی، لاغری و بهبود عملکرد سیستم ایمنی بدن کمک میکند.

افزودن برای مقایسه

افزودن به علاقه مندی ها

دسته: مکمل انرژی زا, مکمل های لاغری

توضیحات

انرژی شات چیست؟

انرژی شات یوروویتال، مکمل انرژی زای حاوی ترکیباتی همچون منیزیوم، ال آرژنین، تائورین، گوارانا، اینوزیتول، گلوکورونولاکتون، ال سیترولین، ال تیروزین و چای سبز میباشد که به افزایش سطح انرژی، کاهش خستگی، لاغری و بهبود عملکرد سیستم ایمنی بدن کمک میکند.

منیزیوم

منیزیم یک ماده معدنی است که بدن شما برای عملکرد صحیح به آن نیاز دارد. این ماده به صدها فرآیند مهم بدن از جمله عملکرد عضلات و اعصاب کمک می‌کند همچنین به استحکام استخوان‌ها، سلامت قلب و تنظیم قند خون کمک می‌کند و در بالا نگه داشتن سطح انرژی بدن نقش دارد. می‌توانید منیزیم را از طریق بسیاری از غذاها و نوشیدنی‌ها دریافت کنید.

دوز مصرفی:

مقادیر مجاز توصیه شده روزانه (RDA) برای منیزیم به این شرح است:
۱۹-۳۰ سال: ۴۰۰ میلی‌گرم (مردان) و ۳۱۰ میلی‌گرم (زنان)
۳۱ سال و بالاتر: ۴۲۰ میلی‌گرم (مردان) و ۳۲۰ میلی‌گرم (زنان)
برای بارداری:
سن ۱۴-۱۸ سال: RDA معادل ۴۰۰ میلی‌گرم
۱۹-۳۰ سال: ۳۵۰ میلی‌گرم
۳۱-۵۰ سال: ۳۶۰ میلی‌گرم
برای شیردهی:
سن ۱۴-۱۸ سال: RDA معادل ۳۶۰ میلی‌گرم
۱۹-۳۰ سال: ۳۱۰ میلی‌گرم
۳۱-۵۰ سال: ۳۲۰ میلی‌گرم
حداکثر سطح مصرف روزانه (UL) برای منیزیم برای افراد بالای ۸ سال، از جمله افراد باردار و شیرده، ۳۵۰ میلی‌گرم است.

آیا به اندازه کافی منیزیوم دریافت می‌کنید؟

تقریباً نیمی از افراد منیزیم کافی از رژیم غذایی خود دریافت نمی‌کنند. با گذشت زمان، سطح پایین این ماده معدنی می‌تواند زمینه‌ ساز مشکلات مختلفی از جمله دیابت نوع ۲، فشار خون بالا و میگرن شود. سالمندان، افراد الکلی و مبتلایان به دیابت نوع ۲ یا مشکلات گوارشی بیشتر در معرض کمبود هستند.

عوارض جانبی:

منیزیم برای بیشتر افراد در صورت مصرف در محدوده ی مجاز، بی‌خطر است. دوزهای کمتر از ۳۵۰ میلی‌گرم در روز برای بیشتر بزرگسالان ایمن است. در برخی افراد، منیزیم ممکن است باعث ناراحتی معده، حالت تهوع، استفراغ، اسهال و عوارض جانبی دیگر شود. در صورت مصرف در مقادیر بسیار زیاد (بیشتر از ۳۵۰ میلی‌گرم در روز)، منیزیم احتمالاً ناایمن است. دوزهای بالا ممکن است باعث تجمع بیش از حد منیزیم در بدن شود و عوارض جانبی جدی از جمله ضربان قلب نامنظم، فشار خون پایین، گیجی، کاهش سرعت تنفس، کما و مرگ را به دنبال داشته باشد.

هشدارها و احتیاط‌های ویژه:

بارداری و شیردهی:

منیزیم برای افراد باردار یا شیرده هنگامی که به صورت خوراکی در دوزهای کمتر از ۳۵۰ میلی‌گرم در روز مصرف شود، ایمن است. مصرف خوراکی منیزیم در دوزهای بالا می‌تواند باعث اسهال و افزایش سطح منیزیم در خون شود. دریافت منیزیم تجویزی به صورت وریدی یا تزریقی برای بیش از ۵ روز ممکن است باعث مشکلات استخوانی و مغزی در نوزاد شود.

کودکان: منیزیم برای بیشتر کودکان هنگامی که به‌صورت خوراکی و به‌ اندازه مصرف شود بی‌خطر است. مصرف خوراکی منیزیم در دوزهای کمتر از ۶۵ میلی‌گرم برای کودکان ۱ تا ۳ سال، ۱۱۰ میلی‌گرم برای کودکان ۴ تا ۸ سال و ۳۵۰ میلی‌گرم برای کودکان بالاتر از ۸ سال ایمن است.
مصرف خوراکی منیزیم در دوزهای بالاتر احتمالاً ناایمن است.

اعتیاد به الکل:

سوء مصرف الکل خطر کمبود منیزیم را افزایش می‌دهد.

اختلالات خون‌ریزی:

به نظر می‌رسد منیزیم باعث کاهش سرعت لخته شدن خون می‌شود. از نظر تئوری، مصرف منیزیم ممکن است خطر خون‌ ریزی یا کبودی را در افراد مبتلا به اختلالات خون‌ریزی افزایش دهد.

دیابت:

دیابت خطر کمبود منیزیم را افزایش می‌دهد. دیابت کنترل‌ نشده، میزان جذب منیزیم توسط بدن را کاهش می‌دهد.

بلوک قلبی:

مصرف دوزهای بالای منیزیم در افراد مبتلا به بلوک قلبی خطرناک است.

تداخلات دارویی:

لوودوپا/کاربیدوپا با منیزیم:

لوودوپا/کاربیدوپا برای بیماری پارکینسون استفاده می‌شود. مصرف اکسید منیزیم همراه با لوودوپا/کاربیدوپا ممکن است اثرگذاری لوودوپا/کاربیدوپا را کاهش دهد. اگر لوودوپا/کاربیدوپا مصرف می‌کنید، اکسید منیزیم را مصرف نکنید.

آنتی‌بیوتیک‌ها (آمینوگلیکوزیدها) با منیزیم:

برخی از آنتی‌بیوتیک‌ها می‌توانند بر عضلات تأثیر بگذارند. این آنتی‌بیوتیک‌ها آمینوگلیکوزید نامیده می‌شوند. مصرف این آنتی‌بیوتیک‌ها همراه با منیزیم ممکن است باعث مشکلات عضلانی شود.

برخی از آنتی‌بیوتیک‌های آمینوگلیکوزیدی شامل آمیکاسین، جنتامایسین، کانامایسین، استرپتومایسین، توبرامایسین و موارد دیگر می‌شوند.

آنتی‌بیوتیک‌ها (کینولون‌ها) با منیزیم:

مصرف همزمان منیزیم با برخی آنتی‌بیوتیک‌ ها ممکن است اثرگذاری آنتی‌بیوتیک را کاهش دهد. برای جلوگیری از این تداخل، این آنتی‌بیوتیک‌ ها را حداقل ۲ ساعت قبل یا ۴ تا ۶ ساعت پس از مصرف مکمل‌های منیزیم مصرف کنید.

برخی از این آنتی‌بیوتیک‌ها که ممکن است با منیزیم تداخل داشته باشند شامل سیپروفلوکساسین، جمی فلوکساسین، لووفلوکساسین، موکسی فلوکساسین می‌شوند.

آنتی‌بیوتیک‌ تتراسایکلین با منیزیم:

مصرف همزمان منیزیم با برخی آنتی‌بیوتیک‌ها ممکن است از اثرگذاری آنتی‌بیوتیک بکاهد. برای جلوگیری از این تداخل، این آنتی‌بیوتیک‌ها را حداقل ۲ ساعت قبل یا ۴ تا ۶ ساعت پس از مصرف مکمل‌های منیزیم مصرف کنید.

برخی از تتراسایکلین‌ها شامل دمتلوسایکلین، مینوسایکلین و تتراسایکلین می‌شوند.

بیس‌فسفونات‌ها با منیزیم:

منیزیم می‌تواند میزان جذب بیس‌فسفونات در بدن را کاهش دهد. مصرف همزمان منیزیم با بیس‌فسفونات‌ها می‌تواند از اثرگذاری آن بکاهد. برای جلوگیری از این تداخل، بیس‌فسفونات را حداقل دو ساعت قبل از منیزیم یا در ساعات پایانی روز مصرف کنید.

برخی از بیس‌فسفونات‌ها شامل آلندرونات، اتیدرونات، ریزدرونات، تیلودرونات و موارد دیگر می‌شوند.

داروهای فشار خون (مسدودکننده‌های کانال کلسیم) با منیزیم:

برخی داروهای فشار خون با مسدود کردن ورود کلسیم به سلول‌ها عمل می‌کنند. این داروها مسدودکننده کانال کلسیم نامیده می‌شوند. منیزیم نیز ممکن است ورود کلسیم به سلول‌ها را مسدود کند. مصرف همزمان منیزیم با این داروها ممکن است باعث کاهش بیش از حد فشار خون شود.

برخی از این داروها شامل نیفدیپین، وراپامیل، دیلتیازم، ایسرادیپین، فلودیپین، آملودیپین و موارد دیگر می‌شوند.

شل‌کننده‌های عضلانی با منیزیم:

مصرف همزمان منیزیم با شل‌کننده‌های عضلانی می‌تواند خطر عوارض جانبی شل‌کننده‌های عضلانی را افزایش دهد.

برخی از شل‌کننده‌های عضلانی شامل کاریسوپرودول، پیپکورونیوم، اورفنادرین، سیکلوبنزاپرین، گالامین، آتراکوریوم، پانکورونیوم، سوکسینیل کولین و موارد دیگر می‌شوند.

داروهای ادرارآور (دیورتیک‌های نگهدارنده پتاسیم) با منیزیم:

برخی از «داروهای ادرارآور» می‌توانند سطح منیزیم در بدن را افزایش دهند. مصرف همزمان برخی از این داروها همراه با منیزیم ممکن است باعث افزایش بیش از حد منیزیم در بدن شود.

برخی از داروهای ادرارآور که سطح منیزیم بدن را افزایش می‌دهند شامل آمیلوراید، اسپیرونولاکتون و تریامترن می‌شوند.

داروهای کاهنده انعقاد خون (داروهای ضد انعقاد/ضد پلاکت) با منیزیم:

منیزیم ممکن است سرعت انعقاد خون را کاهش دهد. مصرف همزمان منیزیم با داروهایی که انعقاد خون را کند می‌کنند ممکن است احتمال کبودی و خونریزی را افزایش دهد.

برخی از داروهایی که انعقاد خون را کند می‌کنند شامل آسپرین، کلوپیدوگرل (پلاویکس)، دالتهپارین، انوکساپارین، هپارین، ایندومتاسین، تیکلوپیدین، وارفارین (کومادین) و موارد دیگر می‌شوند.

دیگوکسین (لانوکسین) با منیزیم:

دیگوکسین (لانوکسین) به قوی‌تر شدن ضربان قلب کمک می‌کند. منیزیم ممکن است میزان جذب دیگوکسین (لانوکسین) در بدن را کاهش دهد. با کاهش جذب دیگوکسین (لانوکسین)، منیزیم ممکن است اثرات این دارو را کم کند.

داروهای دیابت (سولفونیل اوره‌ها) با منیزیم:

منیزیم در مکمل‌ها به اشکال نمکی مختلفی موجود است. برخی از اشکال نمکی منیزیم ممکن است جذب سولفونیل اوره در بدن را افزایش دهند. با افزایش جذب سولفونیل اوره، این اشکال منیزیم ممکن است خطر کاهش قند خون را در برخی بیماران افزایش دهند.

برخی از داروهای سولفونیل اوره شامل کاربوتامید، استوهگزامید، کلرپروپامید، تولبوتامید، گلیکلازید، گلیبورنورید، گلیکلوپیرامید و گلیمپیرید می‌شوند.

تداخل آنتی‌اسیدها با منیزیم:

آنتی‌اسیدها ممکن است اثرات ملینی منیزیم را کاهش دهند. افرادی که منیزیم را به عنوان ملین مصرف می‌کنند ممکن است به دوز بالاتری نیاز داشته باشند.

برخی از آنتی‌اسیدها شامل کربنات کلسیم، کربنات سدیم دی‌هیدروکسی آلومینیوم، ماگالدرات، سولفات منیزیم، هیدروکسید آلومینیوم و سایرین می‌شوند.

گاباپنتین (نورونتین) با منیزیم:

منیزیم ممکن است میزان جذب گاباپنتین (نورونتین) در بدن را کاهش دهد. با کاهش جذب گاباپنتین، منیزیم ممکن است اثرات این دارو را کم کند. گاباپنتین (نورونتین) را حداقل ۲ ساعت قبل یا ۴ تا ۶ ساعت پس از مصرف مکمل‌های منیزیم مصرف کنید.

کتامین (کتالار) با منیزیم:

کتامین برای درد شدید و افسردگی استفاده می‌شود. مصرف دوزهای بالای منیزیم همراه با کتامین ممکن است اثرات و عوارض جانبی کتامین را افزایش دهد.

سوولامر با منیزیم:

سوولامر می‌تواند سطح منیزیم در بدن را افزایش دهد. مصرف همزمان سوولامر با مکمل منیزیم ممکن است باعث افزایش بیش از حد سطح منیزیم شود.

در صورت مصرف سوولامر، قبل از استفاده از مکمل‌های منیزیم با پزشک خود مشورت کنید.

ال-آرژنین:

ال-آرژینین یک اسید آمینه است که به طور طبیعی در گوشت قرمز، ماکیان، ماهی و لبنیات یافت می‌شود. این ماده برای ساخت پروتئین‌ها ضروری است و به گردش خون کمک میکند. ال-آرژینین در بدن به نیتریک اکسید تبدیل می‌شود. نیتریک اکسید باعث گشادتر شدن رگ‌های خونی برای بهبود جریان خون می‌شود. ال-آرژینین همچنین ترشح هورمون رشد، انسولین و سایر مواد در بدن را تحریک می‌کند.

دوز مصرفی:

ال-آرژینین معمولاً توسط بزرگسالان در دوزهای ۱.۵ تا ۲۴ گرم به صورت خوراکی روزانه، تا ۱۸ ماه استفاده میشود.

عوارض جانبی:

ال-آرژینین در صورت مصرف کوتاه‌ مدت برای اکثر افراد احتمالاً بی‌خطر است ولی می‌تواند باعث عوارض جانبی مانند درد معده، نفخ، اسهال و کاهش فشار خون شود.

موارد احتیاط و هشدارهای ویژه:

بارداری:

ال-آرژینین در صورت مصرف کوتاه‌مدت در دوران بارداری احتمالاً بی‌خطر است. اطلاعات کافی در مورد مصرف طولانی‌مدت ال-آرژینین در بارداری وجود ندارد. جانب احتیاط را رعایت کرده و از مصرف طولانی‌مدت خودداری کنید.

شیردهی:

اطلاعات قابل اعتماد کافی برای تعیین بی‌خطری مصرف ال-آرژینین در دوران شیردهی وجود ندارد. جانب احتیاط را رعایت کرده و از مصرف آن خودداری کنید.

کودکان:

ال-آرژینین در کودکان احتمالاً بی‌خطر است.

کمبود گوانیدینواستات متیل ترانسفراز (GAMT):

افراد مبتلا به این بیماری ارثی قادر به تبدیل آرژینین و سایر مواد شیمیایی مشابه به کراتین نیستند. برای جلوگیری از عوارض این بیماری، از مصرف مکمل‌های ال-آرژینین خودداری کنید.

سکته قلبی اخیر:

ال-آرژینین ممکن است خطر مرگ پس از سکته قلبی را افزایش دهد. اگر به تازگی سکته قلبی داشته‌اید، ال-آرژینین مصرف نکنید.

بیماری کلیوی:

ال-آرژینین در صورت استفاده توسط افراد مبتلا به بیماری کلیوی، باعث افزایش سطح پتاسیم خون شده است. در برخی موارد، این امر منجر به ضربان قلب نامنظم میشود.

جراحی:

ال-آرژینین ممکن است در کنترل فشار خون در حین و پس از جراحی اختلال ایجاد کند. مصرف ال-آرژینین را حداقل ۲ هفته قبل از عمل جراحی برنامه‌ ریزی شده متوقف کنید.

تداخلات دارویی:

داروهای فشار خون بالا (داروهای ضد فشار خون) با ال-آرژینین:

ال-آرژینین ممکن است فشار خون را کاهش دهد. مصرف همزمان ال-آرژینین با داروهای کاهنده فشار خون ممکن است باعث کاهش بیش از حد فشار خون شود. بنابراین فشار خون خود را به دقت کنترل کنید.

سیلدنافیل (ویاگرا) با ال-آرژینین:

سیلدنافیل می‌تواند فشار خون را کاهش دهد. ال-آرژینین نیز می‌تواند فشار خون را کاهش دهد. احتمال دارد که مصرف همزمان سیلدنافیل و ال-آرژینین باعث کاهش بیش از حد فشار خون شود.

داروهای فشار خون بالا (مهارکننده‌های ACE) با ال-آرژینین:

داروهای فشار خون بالا (مسدودکننده‌های گیرنده آنژیوتانسین (ARBs)) با ال-آرژینین:

داروهای ضد انعقاد / ضد پلاکت با ال-آرژینین:

ال-آرژینین ممکن است سرعت انعقاد خون را کاهش دهد. مصرف همزمان ال-آرژینین با داروهایی که آنها نیز سرعت انعقاد خون را کاهش می‌دهند، ممکن است خطر کبودی و خونریزی را افزایش دهد.

داروهای دیابت با ال-آرژینین:

ال-آرژینین ممکن است سطح قند خون را کاهش دهد. مصرف همزمان ال-آرژینین با داروهای دیابت ممکن است باعث کاهش بیش از حد قند خون شود.بنابراین سطح قند خون خود را به دقت کنترل کنید.

ایزوپروترنول با ال-آرژینین:

ایزوپروترنول دارویی است که برای کاهش فشار خون استفاده می‌شود. مصرف همزمان ال-آرژینین با ایزوپروترنول ممکن است باعث کاهش بیش از حد فشار خون شما شود.

داروهای ادرارآور (مدرهای نگهدارنده پتاسیم) با ال-آرژینین:

ال-آرژینین ممکن است سطح پتاسیم بدن را افزایش دهد. برخی از داروهای ادرارآور نیز ممکن است پتاسیم بدن را افزایش دهند. مصرف همزمان ال-آرژینین با برخی از این داروهای ادرارآور ممکن است باعث افزایش بیش از حد پتاسیم در بدن شود.

تستوسترون با ال-آرژینین:

ال-آرژینین ممکن است سطح تستوسترون را افزایش دهد.

تائورین

تائورین نوعی ماده شیمیایی به نام اسید آمینوسولفونیک است. این ماده به طور طبیعی در بدن وجود دارد. بهترین منابع غذایی آن گوشت، ماهی و تخم‌مرغ هستند.

تائورین عملکردهای مهمی در قلب و مغز دارد. به رشد عصبی کمک می‌کند. همچنین ممکن است با کاهش فشار خون و آرام کردن سیستم عصبی برای افراد مبتلا به نارسایی قلبی مفید باشد. این امر منجر به جلوگیری از بدتر شدن نارسایی قلبی میشود.

مردم از تائورین برای نارسایی احتقانی قلب (CHF) و هپاتیت استفاده می‌کنند. همچنین برای چاقی، بهبود عملکرد ورزشی، خستگی، دیابت و بسیاری شرایط دیگر به کار می‌رود.

دوز مصرفی:

تائورین در غذاهایی مانند گوشت، غذاهای دریایی و تخم‌مرغ یافت می‌شود. رژیم غذایی معمولا شامل ۴۰۰-۴۰ میلی‌گرم تائورین در روز است. این ماده همچنین یک عنصر رایج در نوشیدنی‌های انرژی‌زا می‌باشد.

به عنوان دارو، تائورین اغلب توسط بزرگسالان در دوز ۶ گرم به صورت خوراکی روزانه تا حداکثر یک سال استفاده میشود. برای تعیین دوز مناسب برای شرایط خاص خود با پزشک و یا داروساز مشورت کنید.

عوارض جانبی:

تائورین معمولاً از طریق غذاها مصرف می‌شود و مصرف آن به عنوان دارو تا ۳ ماه احتمالاً بی‌خطر است.

هشدارها و احتیاط‌های ویژه:

بارداری و شیردهی:

تائورین معمولاً از طریق مواد غذایی مصرف می‌شود. اطلاعات قابل اعتماد کافی برای اطمینان از بی‌خطری مصرف دارویی تائورین در دوران بارداری یا شیردهی وجود ندارد. جانب احتیاط را رعایت کنید و تنها به مقادیر موجود در غذا بسنده کنید.

کودکان:

تائورین معمولاً از طریق مواد غذایی مصرف می‌شود. مصرف خوراکی آن به عنوان دارو تا ۱۲ هفته احتمالاً بی‌خطر است.

تداخلات:

لیتیوم با تائورین:

تائورین ممکن است سرعت دفع لیتیوم از بدن را کاهش دهد. این امر می‌تواند سطح لیتیوم باقی‌مانده در بدن را افزایش دهد. ممکن است پزشک شما دوز لیتیوم را کاهش دهد.

داروهای فشار خون بالا با تائورین:

تائورین ممکن است فشار خون را کاهش دهد. مصرف تائورین همراه با داروهای کاهنده فشار خون ممکن است باعث کاهش بیش از حد فشار خون شود. بنابراین فشار خون خود را به دقت کنترل کنید.

گوارانا

گوارانا (Paullinia cupana) یک گیاه بومی آمازون است. این ماده یک عنصر رایج در نوشیدنی‌های انرژی‌زا می‌باشد و در مقادیر زیاد می‌تواند خطرناک باشد.

گوارانا حاوی کافئین است. کافئین با تحریک سیستم عصبی مرکزی، قلب و عضلات عمل می‌کند. گوارانا همچنین حاوی تئوفیلین و تئوبرومین است که مواد شیمیایی مشابه کافئین هستند.

مردم از گوارانا به صورت خوراکی برای چاقی، بهبود عملکرد ورزشی و ذهنی و همچنین افزایش انرژی استفاده میکنند.

دوز مصرفی:

گوارانا اغلب توسط بزرگسالان در دوز ۷۵ تا ۱۰۰ میلی‌گرم به صورت خوراکی روزانه به مدت حداکثر ۴ هفته استفاده میشود. برای تعیین دوز مناسب برای شرایط خاص خود با پزشک و یا داروساز مشورت کنید.

عوارض جانبی:

گوارانا برای اکثر بزرگسالان در مقادیر متداول موجود در مواد غذایی بی‌خطر است. مصرف کوتاه‌ مدت آن به عنوان دارو نیز بی‌خطر است.

مصرف دوزهای بالا به مدت طولانی ممکن است ناامن باشد. گوارانا حاوی کافئین است. دوزهای حاوی بیش از ۴۰۰ میلی‌گرم کافئین در روز با عوارض جانبی جدی مرتبط است. عوارض جانبی به دوز مصرفی بستگی دارد. در دوزهای معمول، کافئین موجود در گوارانا می‌تواند باعث بی‌خوابی، تحریک پذیری، تحریک معده، استفراغ و بسیاری عوارض جانبی دیگر شود.

هشدارها و احتیاط‌های ویژه:‏

بارداری:

گوارانا در دوران بارداری و در مقادیر متداول موجود در مواد غذایی احتمالاً بی‌خطر است. در صورت بارداری، گوارانا باید به دلیل محتوای کافئین با احتیاط مصرف شود. مصرف بیش از ۳۰۰ میلی‌گرم کافئین در روز با افزایش خطر سقط جنین و سایر اثرات منفی مرتبط بوده است.

شیردهی:

کافئین وارد شیر مادر می‌شود و می‌تواند بر نوزاد شیرخوار تأثیر بگذارد. اگر در دوران شیردهی هستید، مصرف کافئین را به دقت کنترل کنید تا مطمئن شوید در سطح پایینی است. مصرف بالای کافئین می‌تواند باعث مشکلات خواب، تحریک‌پذیری و افزایش فعالیت روده در نوزادان شیرخوار شود.

اضطراب:

کافئین موجود در گوارانا ممکن است اختلالات اضطرابی را بدتر کند.

مشکلات کنترل مثانه:

کافئین موجود در گوارانا ممکن است کنترل مثانه را به ویژه در افراد مسن کاهش دهد. بنابراین اگر نیاز به دفع ادرار مکرر و فوری دارید، در مصرف گوارانا محتاط باشید.

اختلالات خونریزی:

این نگرانی وجود دارد که کافئین موجود در گوارانا ممکن است اختلالات خونریزی را تشدید کند. اگر اختلال خونریزی دارید، قبل از مصرف گوارانا با پزشک خود مشورت کنید.

دیابت:

برخی تحقیقات نشان می‌دهند که کافئین ممکن است بر نحوه استفاده بدن از قند تأثیر گذاشته و دیابت را بدتر کند. اگر دیابت دارید، گوارانا را با احتیاط مصرف کنید و قند خون خود را به دقت کنترل کنید.

اسهال:

کافئین موجود در گوارانا، به ویژه هنگام مصرف در مقادیر زیاد، می‌تواند اسهال را بدتر کند.

آب سیاه (گلوکوم):

کافئین موجود در گوارانا فشار داخل چشم را افزایش می‌دهد. این افزایش در عرض ۳۰ دقیقه رخ می‌دهد و تا حداقل ۹۰ دقیقه پس از مصرف نوشیدنی‌های کافئین‌دار ادامه می‌یابد.

بیماری قلبی:

کافئین موجود در گوارانا ممکن است در برخی افراد باعث بینظمی ضربان قلب شود.بنابراین باید با احتیاط مصرف شود.

فشار خون بالا:

کافئین موجود در گوارانا ممکن است فشار خون را افزایش دهد.

سندرم روده تحریک‌پذیر (IBS):

کافئین موجود در گوارانا، به ویژه در مقادیر زیاد، می‌تواند اسهال را بدتر کند و ممکن است اسهال ناشی از سندرم روده تحریک‌پذیر را تشدید نماید.

تشنج:

این نگرانی وجود دارد که دوزهای بالای کافئین ممکن است باعث تشنج شود یا اثر داروهای مورد استفاده برای پیشگیری از تشنج را کاهش دهد. اگر سابقه تشنج دارید، قبل از مصرف گوارانا با پزشک خود صحبت کنید.

پوکی استخوان:

کافئین موجود در گوارانا می‌تواند کلسیم را از طریق کلیه‌ها از بدن دفع کند. این از دست دادن کلسیم ممکن است استخوان‌ها را ضعیف کند.

اگر پوکی استخوان دارید، بیش از ۳۰۰ میلی‌گرم کافئین در روز مصرف نکنید. مصرف مکمل‌های کلسیم نیز ممکن است به جبران کلسیم از دست رفته کمک کند. اگر به طور کلی سالم هستید و کلسیم کافی از غذا یا مکمل‌ها دریافت می‌کنید، مصرف حداکثر ۴۰۰ میلی‌گرم کافئین در روز به نظر نمی‌رسد خطر ابتلا به پوکی استخوان را افزایش دهد.

تداخلات:

اِفِدرین با گوارانا:

کافئین (موجود در گوارانا) و اِفِدرین هر دو از داروهای محرک هستند. مصرف گوارانا همراه با اِفِدرین ممکن است باعث تحریک بیش از حد، عوارض جانبی جدی و مشکلات قلبی شود.

آدنوزین (آدنوکارد) با گوارانا:

کافئین موجود در گوارانا ممکن است اثرات آدنوزین را مسدود کند. آدنوزین اغلب توسط پزشکان برای انجام آزمایشی به نام تست استرس قلبی استفاده می‌شود. حداقل ۲۴ ساعت قبل از تست استرس قلبی مصرف گوارانا را متوقف کنید.

سایمتیدین با گوارانا:

بدن کافئین را تجزیه می‌کند تا آن را دفع نماید. سایمتیدین می‌تواند سرعت تجزیه کافئین در بدن را کاهش دهد. مصرف سایمتیدین همراه با گوارانا ممکن است احتمال بروز عوارض جانبی کافئین از جمله بی‌قراری، سردرد و تپش قلب را افزایش دهد.

کلوزاپین با گوارانا:

بدن کلوزاپین را تجزیه می‌کند تا آن را دفع نماید. به نظر می‌رسد کافئین موجود در گوارانا سرعت تجزیه کلوزاپین در بدن را کاهش می‌دهد. مصرف گوارانا همراه با کلوزاپین می‌تواند اثرات و عوارض جانبی کلوزاپین را افزایش دهد.

استروژن‌ها با گوارانا:

بدن، کافئین را تجزیه می‌کند تا آن را دفع نماید. استروژن‌ها می‌توانند سرعت تجزیه کافئین در بدن را کاهش دهند. مصرف گوارانا همراه با استروژن‌ها می‌تواند خطر بروز عوارض جانبی کافئین از جمله بی‌قراری، سردرد و تپش قلب را افزایش دهد.

فلووکسامین با گوارانا:

بدن، کافئین را تجزیه می‌کند تا آن را دفع نماید. فلووکسامین می‌تواند سرعت تجزیه کافئین در بدن را کاهش دهد. مصرف گوارانا همراه با فلووکسامین ممکن است خطر بروز عوارض جانبی کافئین مانند بی‌قراری، سردرد و تپش قلب را افزایش دهد.

لیتیوم با گوارانا:

کافئین موجود در گوارانا می‌تواند سرعت دفع لیتیوم از بدن را افزایش دهد. اگر محصولات حاوی کافئین مصرف می‌کنید و لیتیوم نیز دریافت می‌نمایید، دوز کافئین خود را به سرعت تغییر ندهید. توقف ناگهانی کافئین می‌تواند عوارض جانبی لیتیوم را افزایش دهد. در صورت قطع مصرف کافئین، دوز را به تدریج کاهش دهید.

داروهای ضد افسردگی (MAOIs) با گوارانا:

این نگرانی وجود دارد که کافئین می‌تواند با داروهای MAOIs تداخل داشته باشد. اگر کافئین با این داروها مصرف شود، ممکن است خطر بروز عوارض جانبی جدی از جمله تپش قلب و فشار خون بسیار بالا را افزایش دهد.

دیپیریدامول با گوارانا:

کافئین موجود در گوارانا ممکن است اثرات دیپیریدامول را مسدود کند. دیپیریدامول اغلب توسط پزشکان برای انجام آزمایشی به نام تست استرس قلبی استفاده می‌شود. حداقل ۲۴ ساعت قبل از تست استرس قلبی مصرف گوارانا را متوقف کنید.

داروهای ضدانعقاد/ ضدپلاکت با گوارانا:

گوارانا ممکن است سرعت انعقاد خون را کاهش دهد. مصرف گوارانا همراه با داروهایی که آنها نیز سرعت انعقاد خون را کاهش می‌دهند، ممکن است خطر کبودی و خونریزی را افزایش دهد.

نیکوتین با گوارانا:

مصرف گوارانا همراه با داروهای محرک ممکن است باعث مشکلات جدی از جمله افزایش ضربان قلب و فشار خون بالا شود.

پنتوباربیتال با گوارانا:

اثرات محرک کافئین موجود در گوارانا می‌تواند اثرات خواب‌آور پنتوباربیتال را مسدود کند.

ریلوزول با گوارانا:

بدن، ریلوزول را تجزیه می‌کند تا آن را دفع نماید. مصرف گوارانا می‌تواند سرعت تجزیه ریلوزول در بدن را کاهش داده و اثرات و عوارض جانبی ریلوزول را افزایش دهد.

تئوفیلین با گوارانا:

کافئین به روشی مشابه تئوفیلین عمل می‌کند. کافئین همچنین می‌تواند سرعت دفع تئوفیلین از بدن را کاهش دهد. مصرف گوارانا همراه با تئوفیلین ممکن است اثرات و عوارض جانبی تئوفیلین را افزایش دهد.

وراپامیل با گوارانا:

بدن، کافئین موجود در گوارانا را تجزیه می‌کند تا آن را دفع نماید. وراپامیل می‌تواند سرعت دفع کافئین از بدن را کاهش دهد. مصرف گوارانا همراه با وراپامیل می‌تواند خطر بروز عوارض جانبی کافئین از جمله بی‌قراری، سردرد و تپش قلب را افزایش دهد.

داروهای آسم (آگونیست‌های بتا-آدرنرژیک) با گوارانا:

کافئین می‌تواند قلب را تحریک کند. برخی داروهای آسم نیز می‌توانند قلب را تحریک کنند. مصرف کافئین با برخی داروهای آسم ممکن است باعث تحریک بیش از حد و مشکلات قلبی شود.

داروهای محرک با گوارانا:

محرک‌هایی مانند آمفتامین‌ها و کوکائین، سیستم عصبی را تسریع می‌کنند. با تسریع سیستم عصبی، داروهای محرک می‌توانند فشار خون را افزایش داده و ضربان قلب را تند کنند. مصرف گوارانا همراه با داروهای محرک ممکن است باعث مشکلات جدی از جمله افزایش ضربان قلب و فشار خون بالا شود.

کاربامازپین (تگرتول) با گوارانا:

کاربامازپین برای درمان تشنج استفاده می‌شود. کافئین موجود در گوارانا ممکن است اثرات کاربامازپین را کاهش دهد. از نظر تئوری، مصرف گوارانا با کاربامازپین ممکن است اثرات آن را کاهش داده و خطر تشنج را در برخی افراد افزایش دهد.

اتوسوکسیماید با گوارانا:

اتوسوکسیماید برای درمان تشنج استفاده می‌شود. کافئین موجود در گوارانا ممکن است اثرات اتوسوکسیماید را کاهش دهد. از نظر تئوری، مصرف گوارانا با اتوسوکسیماید ممکن است اثرات آن را کاهش داده و خطر تشنج را در برخی افراد افزایش دهد.

فلبامات با گوارانا:

فلبامات برای درمان تشنج استفاده می‌شود. کافئین موجود در گوارانا ممکن است اثرات فلبامات را کاهش دهد. از نظر تئوری، مصرف گوارانا با فلبامات ممکن است اثرات آن را کاهش داده و خطر تشنج را افزایش دهد.

فلوتامید با گوارانا:

بدن، فلوتامید را تجزیه می‌کند تا آن را دفع نماید. کافئین موجود در گوارانا ممکن است سرعت تجزیه فلوتامید در بدن را کاهش دهد. از نظر تئوری، مصرف گوارانا همراه با فلوتامید ممکن است اثرات و عوارض جانبی فلوتامید را افزایش دهد.

فنوباربیتال با گوارانا:

فنوباربیتال برای درمان تشنج استفاده می‌شود. کافئین موجود در گوارانا ممکن است اثرات فنوباربیتال را کاهش دهد. از نظر تئوری، مصرف گوارانا با فنوباربیتال ممکن است اثرات آن را کاهش داده و خطر تشنج را افزایش دهد.

فنی توئین (دیلانتین) با گوارانا:

فنی‌توئین برای کنترل برخی انواع تشنج استفاده می‌شود. کافئین موجود در گوارانا ممکن است اثرات فنی‌توئین را کاهش دهد. از نظر تئوری، مصرف گوارانا با فنی‌توئین ممکن است اثرات آن را کاهش داده و خطر تشنج را افزایش دهد.

والپروات با گوارانا:

والپروات برای درمان تشنج استفاده می‌شود. کافئین موجود در گوارانا ممکن است اثرات والپروات را کاهش دهد. از نظر تئوری، مصرف گوارانا با والپروات ممکن است اثرات آن را کاهش داده و خطر تشنج را افزایش دهد.

داروهای ادرارآور با گوارانا:

کافئین می‌تواند سطح پتاسیم را کاهش دهد. قرص‌های آب نیز می‌توانند سطح پتاسیم را کاهش دهند. مصرف گوارانا همراه با قرص‌های آب ممکن است باعث کاهش بیش از حد سطح پتاسیم شود.

پیوگلیتازون با گوارانا:

کافئین موجود در گوارانا ممکن است مقدار پیوگلیتازون جذب شده توسط بدن را افزایش دهد. مصرف گوارانا ممکن است اثرات و عوارض جانبی پیوگلیتازون را افزایش دهد.

الکل (اتانول) با گوارانا:

بدن، کافئین موجود در گوارانا را تجزیه می‌کند تا آن را دفع نماید. الکل می‌تواند سرعت تجزیه کافئین در بدن را کاهش دهد.
مصرف گوارانا همراه با الکل ممکن است خطر بروز عوارض جانبی کافئین از جمله بی‌قراری، سردرد و تپش قلب را افزایش دهد.

آنتی‌بیوتیک‌ها (آنتی‌بیوتیک‌های کینولون) با گوارانا:

بدن، کافئین حاصل از گوارانا را تجزیه می‌کند تا آن را دفع نماید. برخی داروها می‌توانند سرعت تجزیه کافئین در بدن را کاهش دهند. مصرف این داروها همراه با گوارانا ممکن است خطر بروز عوارض جانبی کافئین از جمله بی‌قراری، سردرد و تپش قلب را افزایش دهد.

قرص‌های پیشگیری از بارداری با گوارانا:

بدن، کافئین را تجزیه می‌کند تا آن را دفع نماید. قرص‌های پیشگیری از بارداری می‌توانند سرعت تجزیه کافئین در بدن را کاهش دهند. این امر ممکن است خطر بروز عوارض جانبی کافئین از جمله بی‌قراری، سردرد و تپش قلب را افزایش دهد.

فلوکونازول با گوارانا:

بدن، کافئین را تجزیه می‌کند تا آن را دفع نماید. فلوکونازول ممکن است سرعت دفع کافئین از بدن را کاهش دهد. مصرف گوارانا همراه با فلوکونازول ممکن است خطر بروز عوارض جانبی کافئین مانند بی‌قراری، سردرد و تپش قلب را افزایش دهد.

داروهای دیابت با گوارانا:

گوارانا ممکن است سطح قند خون را کاهش دهد. مصرف گوارانا همراه با داروهای دیابت ممکن است باعث کاهش بیش از حد قند خون شود. قند خون خود را به دقت کنترل کنید.

مکسیلتین با گوارانا:

بدن، کافئین را تجزیه می‌کند تا آن را دفع نماید. مکسیلتین می‌تواند سرعت تجزیه کافئین در بدن را کاهش دهد. مصرف مکسیلتین همراه با گوارانا ممکن است خطر بروز عوارض جانبی کافئین از جمله بی‌قراری، سردرد و تپش قلب را افزایش دهد.

تربینافین با گوارانا:

بدن، کافئین را تجزیه می‌کند تا آن را دفع نماید. تربینافین می‌تواند سرعت دفع کافئین از بدن را کاهش داده و خطر بروز عوارض جانبی کافئین مانند بی‌قراری، سردرد و تپش قلب را افزایش دهد.

داروهای کاهنده سرعت تجزیه داروها توسط کبد (مهارکننده‌های سیتوکروم P450 1A2) با گوارانا:

گوارانا توسط کبد تغییر یافته و تجزیه می‌شود. برخی داروها سرعت تغییر و تجزیه گوارانا توسط کبد را کاهش می‌دهند. این امر می‌تواند اثرات و عوارض جانبی گوارانا را تغییر دهد.

متفورمین (گلوکوفاژ) با گوارانا:

بدن، کافئین را تجزیه می‌کند تا آن را دفع نماید. متفورمین می‌تواند سرعت تجزیه کافئین در بدن را کاهش دهد. مصرف متفورمین همراه با گوارانا ممکن است خطر بروز عوارض جانبی کافئین از جمله بی‌قراری، سردرد و تپش قلب را افزایش دهد.

دوز مصرفی:

اینوزیتول

با اینکه اغلب به آن ویتامین B8 می‌گویند، اینوزیتول در واقع یک ویتامین نیست، بلکه نوعی قند با چندین عملکرد مهم است. این ماده بر عملکرد انسولین تأثیر گذاشته و ممکن است به سلامت روان و شرایط متابولیک از جمله دیابت کمک کند. اینوزیتول به طور طبیعی در غذاهایی مانند میوه‌ها، لوبیا، غلات و آجیل یافت می‌شود. بدن شما همچنین می‌تواند اینوزیتول را از کربوهیدرات‌هایی که مصرف می‌کنید تولید کند.

اینوزیتول در بدن شما نقش ساختاری به عنوان یک جزء اصلی در غشای سلولی ایفا می‌کند. همچنین بر عملکرد انسولین، هورمونی که برای کنترل قند خون ضروری است، تأثیر می‌گذارد. علاوه بر این، بر پیام‌ رسان‌های شیمیایی در مغز شما، مانند سروتونین و دوپامین اثر می‌گذارد.

سندرم تخمدان پلی‌کیستیک:

سندرم تخمدان پلی‌کیستیک (PCOS) یک بیماری است که باعث عدم تعادل هورمونی در زنان می‌شود و ممکن است منجر به قاعدگی نامنظم و ناباروری گردد. افزایش وزن، قند خون بالا و سطوح نامطلوب کلسترول و تری‌گلیسیرید نیز از نگرانی‌های مرتبط با این سندرم هستند.

مکمل‌های اینوزیتول می‌توانند علائم سندرم تخمدان پلی‌کیستیک را بهبود بخشند، به‌ویژه زمانی که با اسید فولیک ترکیب شوند.

به عنوان مثال، مطالعات بالینی نشان می‌دهند که دوزهای روزانه اینوزیتول و اسید فولیک ممکن است به کاهش سطح تری‌گلیسیرید خون کمک کنند. همچنین آن‌ها ممکن است عملکرد انسولین را بهبود بخشیده و فشار خون را در افراد مبتلا به این سندرم به میزان کمی کاهش دهند.

علاوه بر این، تحقیقات مقدماتی نشان داد که ترکیب اینوزیتول و اسید فولیک ممکن است تخمک‌گذاری را در زنان دارای مشکلات ناباروری ناشی از سندرم تخمدان پلی‌کیستیک تقویت کند.

در یک مطالعه، مصرف ۴ گرم اینوزیتول و ۴۰۰ میکروگرم اسید فولیک به صورت روزانه به مدت ۳ ماه، منجر به تخمک‌گذاری در ۶۲ درصد از زنان تحت درمان شد.

عوارض جانبی و تداخلات:

به نظر می‌رسد مکمل‌های اینوزیتول توسط اکثر افراد به خوبی تحمل می‌شوند. با این حال، در دوزهای ۱۲ گرم در روز یا بالاتر، عوارض جانبی خفیفی گزارش شده است. این عوارض شامل حالت تهوع، گاز معده، مشکل در خواب، سردرد، سرگیجه و خستگی هستند.

در مطالعات، زنان باردار تا ۴ گرم اینوزیتول را به صورت روزانه و بدون اثرات نامطلوب مصرف کرده‌اند، اگرچه تحقیقات بیشتری در این جمعیت مورد نیاز است.

همچنین مطالعات کافی برای تعیین ایمنی این مکمل‌ها در دوران شیردهی وجود ندارد. با این حال، به نظر می‌رسد شیر مادر به طور طبیعی غنی از اینوزیتول است.

علاوه بر این، مشخص نیست که آیا مکمل‌های اینوزیتول برای استفاده بلندمدت ایمن هستند یا خیر. در بیشتر مطالعات، مکمل‌های اینوزیتول تنها برای یک سال یا کمتر مصرف شده‌اند. مانند هر مکمل دیگری، قبل از مصرف اینوزیتول با پزشک خود مشورت کنید.

دوزهای توصیه شده:

دو فرم اصلی اینوزیتول که در مکمل‌ها استفاده می‌شوند، عبارت‌اند از: مایو-اینوزیتول (MYO) و دی-کیرو-اینوزیتول (DCI).

اگرچه هیچ اجماع رسمی در مورد مؤثرترین نوع و دوز وجود ندارد، اما موارد زیر در مطالعات تحقیقاتی مؤثر به نظر رسیده‌اند:

· برای شرایط سلامت روان: ۱۸-۱۲ گرم مایو-اینوزیتول، یک بار در روز به مدت ۶-۴ هفته.
· برای سندرم تخمدان پلی‌کیستیک: ۲/۱ گرم دی-کیرو-اینوزیتول یک بار در روز، یا ۲ گرم مایو-اینوزیتول به همراه ۲۰۰ میکروگرم اسید فولیک، دو بار در روز به مدت ۶ ماه.
· برای سندرم متابولیک: ۲ گرم مایو-اینوزیتول، دو بار در روز به مدت یک سال.
· برای کنترل قند خون در دیابت بارداری: ۲ گرم مایو-اینوزیتول به همراه ۴۰۰ میکروگرم اسید فولیک، دو بار در روز.

گلوکورونولاکتون

گلوکورونولاکتون یک ماده شیمیایی است. این ماده می‌تواند توسط بدن ساخته شود. همچنین در مواد غذایی یافت شده و در آزمایشگاه‌ها نیز تولید می‌شود.

گلوکورونولاکتون معمولاً به عنوان یک ماده تشکیل‌دهنده در نوشیدنی‌های انرژیزا برای افزایش تمرکز و بهبود عملکرد ورزشی استفاده می‌شود.

اقدامات احتیاطی و هشدارهای ویژه:

گلوکورونولاکتون احتمالاً ایمن است وقتی در مقادیر موجود در مواد غذایی مصرف شود. اطلاعات قابل اعتماد کافی وجود ندارد که بدانیم آیا گلوکورونولاکتون در صورت مصرف خوراکی در مقادیر بالاتر ایمن است یا خیر.

بارداری و شیردهی:

اطلاعات قابل اعتماد کافی وجود ندارد که بدانیم آیا استفاده از گلوکورونولاکتون در دوران بارداری یا شیردهی ایمن است یا خیر. جانب احتیاط را رعایت کنید و به مقادیر موجود در مواد غذایی بسنده کنید.

کودکان:

اطلاعات قابل اعتماد کافی وجود ندارد که بدانیم آیا گلوکورونولاکتون در صورت مصرف خوراکی برای کودکان ایمن است یا خیر. جانب احتیاط را رعایت کنید و به مقادیر موجود در مواد غذایی بسنده کنید.

دوز مصرفی:

دوز مناسب گلوکورونولاکتون به عوامل مختلفی مانند سن، وضعیت سلامت فرد و چندین عامل دیگر بستگی دارد. در حال حاضر اطلاعات علمی کافی برای تعیین محدوده دوز مناسب برای گلوکورونولاکتون وجود ندارد.

به خاطر داشته باشید که محصولات طبیعی لزوماً همیشه ایمن نیستند و دوز مصرفی می‌تواند بسیار مهم باشد. حتماً دستورالعمل‌های مربوطه روی برچسب محصولات را رعایت کرده و قبل از استفاده، با داروساز و یا پزشک مشورت کنید.

ال-سیترولین

ال-سیترولین یک اسید آمینه است که در هندوانه یافت می‌شود. این ماده همچنین در بدن نیز ساخته می‌شود. بدن ال-سیترولین را به اسید آمینه دیگری به نام ال-آرژینین تبدیل می‌کند.

نام سیترولین از Citrullus vulgaris که اصطلاح لاتین برای هندوانه است گرفته شده است. برخلاف برخی اسیدهای آمینه، از ال-سیترولین برای ساخت پروتئین استفاده نمی‌شود، اما ممکن است به افزایش سایر مواد شیمیایی مورد نیاز بدن برای ساخت پروتئین کمک کند. همچنین ممکن است به بهبود جریان خون و کاهش فشار خون کمک کند.

مردم از ال-سیترولین برای بهبود عملکرد ورزشی، بیماری سلول داسی شکل، اختلال نعوظ (ED)، فشار خون بالا در ریه‌ها، بیماری قلبی و بسیاری شرایط دیگر استفاده می‌کنند.

موارد استفاده و اثربخشی:

عملکرد ورزشی: مصرف خوراکی ال-سیترولین ممکن است به بهبود عملکرد ورزشی مانند وزنه‌ برداری کمک کند. اما اثرات آن بر تمرینات هوازی مانند دویدن نامشخص است.

دوز مصرفی:

ال-سیترولین معمولاً توسط بزرگسالان در دوزهای ۱.۵ تا ۵ گرم به صورت خوراکی و روزانه برای حداکثر ۴ ماه استفاده شده است. برای تعیین دوز مناسب برای شرایط خاص خود با پزشک مشورت کنید.

عوارض جانبی:

ال-سیترولین در صورت استفاده تا ۲ ماه احتمالاً ایمن است و به خوبی تحمل می‌شود. برخی افراد ممکن است ناراحتی معده یا سوزش سر دل را تجربه کنند.

اقدامات احتیاطی و هشدارهای ویژه:

بارداری و شیردهی:

اطلاعات قابل اعتماد کافی در مورد ایمنی استفاده از ال-سیترولین در دوران بارداری یا شیردهی وجود ندارد. جانب احتیاط را رعایت کنید و از مصرف آن خودداری نمایید.

کودکان:

ال-سیترولین در صورت مصرف خوراکی احتمالاً برای کودکان ایمن است.

جراحی:

ال-سیترولین ممکن است بر فشار خون تأثیر بگذارد. این ماده می‌تواند در کنترل فشار خون در حین و پس از جراحی اختلال ایجاد کند. مصرف ال-سیترولین را حداقل ۲ هفته قبل از یک عمل جراحی برنامه‌ ریزی شده متوقف کنید.

تداخلات:

داروهای فشار خون بالا (داروهای ضد فشار خون) با ال-سیترولین:

ال-سیترولین ممکن است فشار خون را کاهش دهد. مصرف همزمان ال-سیترولین با داروهای کاهنده فشار خون ممکن است باعث کاهش بیش از حد فشار خون شود. بنابراین فشار خون خود را به دقت کنترل کنید.

داروهای اختلال نعوظ مردانه (مهارکننده‌های فسفودیاستراز-۵) با ال-سیترولین:

ال-سیترولین ممکن است فشار خون را کاهش دهد. برخی داروهای اختلال نعوظ مردانه نیز می‌توانند فشار خون را کاهش دهند. مصرف همزمان ال-سیترولین با این داروها ممکن است باعث کاهش بیش از حد فشار خون شود.

ال-تیروزین

تیروزین نوعی اسید آمینه است که واحد سازنده پروتئین محسوب می‌شود. بدن، تیروزین را از اسید آمینه دیگری به نام فنیل آلانین می‌سازد.

در رژیم غذایی، تیروزین را می‌توان از طریق محصولات لبنی، گوشت، ماهی، تخم مرغ، آجیل، لوبیا، جو و گندم دریافت کرد. بدن از تیروزین برای ساخت پیام‌ رسان‌های شیمیایی استفاده می‌کند که در هوشیاری ذهنی، نقش دارند.

مردم معمولاً از تیروزین در مکمل‌های پروتئینی برای یک اختلال ارثی به نام فنیل کتونوریا (PKU) استفاده می‌کنند. همچنین از آن برای اختلال مصرف الکل، وابستگی به کوکائین و تقویت مهارت‌های حافظه و تفکر استفاده می‌شود.

عوارض جانبی:

تیروزین معمولاً از طریق غذا مصرف می‌شود. تیروزین در صورت مصرف به عنوان دارو، احتمالاً در کوتاه‌مدت ایمن است. به نظر می‌رسد مصرف آن تا دوز ۱۵۰ میلی‌گرم به ازای هر کیلوگرم وزن بدن به صورت روزانه و حداکثر تا ۳ ماه ایمن باشد. برخی افراد عوارضی مانند حالت تهوع، سردرد، خستگی و سوزش سر دل را تجربه می‌کنند.

اقدامات احتیاطی و هشدارهای ویژه:

بارداری و شیردهی:

اطلاعات قابل اعتماد کافی در مورد ایمنی مصرف تیروزین در دوران بارداری یا شیردهی وجود ندارد. جانب احتیاط را رعایت کنید و به مقادیر موجود در مواد غذایی بسنده کنید.

اختلالات تیروئید:

بدن از تیروزین برای تولید تیروکسین، هورمون تیروئیدی، استفاده می‌کند. مصرف تیروزین اضافی ممکن است سطح تیروکسین را بیش از حد افزایش دهد. این امر می‌تواند پرکاری تیروئید و بیماری گریوز را تشدید کند. اگر اختلال تیروئید دارید، از مکمل‌های تیروزین استفاده نکنید.

تداخلات:

لوودوپا با تیروزین:

تیروزین ممکن است جذب لوودوپا در بدن را کاهش دهد. با کاهش جذب لوودوپا، تیروزین ممکن است اثرات لوودوپا را کاهش دهد. تیروزین و لوودوپا را همزمان مصرف نکنید.

هورمون تیروئید با تیروزین:

بدن به طور طبیعی هورمون‌های تیروئید تولید می‌کند. تیروزین ممکن است تولید هورمون تیروئید در بدن را افزایش دهد. مصرف همزمان تیروزین با قرص‌های هورمون تیروئید ممکن است منجر به افزایش بیش از حد هورمون تیروئید شود. این امر می‌تواند اثرات و عوارض جانبی هورمون‌های تیروئید را افزایش دهد.

دوز مصرفی:

تیروزین در محصولات لبنی، گوشت، ماهی، تخم‌مرغ، آجیل، لوبیا، جو و گندم یافت می‌شود. در مکمل‌ها، تیروزین معمولاً توسط بزرگسالان در دوزهای ۱۰۰ تا ۳۰۰ میلی‌گرم به ازای هر کیلوگرم وزن بدن به صورت خوراکی و روزانه استفاده شده است. برای تعیین دوز مناسب برای شرایط خاص خود با پزشک مشورت کنید.

چای سبز

چای سبز ممکن است به پشتیبانی از عملکرد شناختی و مدیریت وزن، افزایش سطح انرژی و ایجاد محافظت در برابر سرطان کمک کند.

چای سبز به عنوان یکی از سالم‌ترین نوشیدنی‌های روی کره زمین شناخته می‌شود و ممکن است مزایای سلامت بالقوه بسیاری داشته باشد.

دوز مصرفی:

چای سبز معمولاً به عنوان یک نوشیدنی مصرف می‌شود و به عنوان مکمل خوراکی مورد استفاده قرار میگیرد. محصولات چای سبز معمولاً بر اساس مقدار پلی‌ فنول‌ها یا آنتی‌ اکسیدان‌هایی که تأمین می‌کنند، استانداردسازی می‌شوند. نوشیدنی‌های چای سبز معمولاً حاوی ۱۷۸ تا ۸۲۳ میلی‌گرم از پلی‌فنول‌های خاصی به نام کاتچین در هر فنجان هستند. چای سبز همچنین حاوی کافئین است. برای تعیین نوع محصول و دوز مناسب برای شرایط خاص خود با پزشک مشورت کنید.

عوارض جانبی:

چای سبز معمولاً به عنوان یک نوشیدنی مصرف می‌شود. مصرف چای سبز به میزان متعادل (حدود ۸ فنجان در روز) برای اکثر افراد احتمالاً بی‌خطر است. مصرف بیش از ۸ فنجان چای سبز در روز احتمالاً ناایمن است. مصرف مقادیر زیاد ممکن است به دلیل محتوای کافئین باعث عوارض جانبی شود. این عوارض می‌تواند از خفیف تا شدید متغیر باشد و شامل سردرد و ضربان قلب نامنظم است. عصاره چای سبز همچنین در دوزهای بالا با آسیب کبدی مرتبط بوده است.

اقدامات احتیاطی و هشدارهای ویژه:

بارداری:

مصرف چای سبز به میزان ۶ فنجان در روز یا کمتر، احتمالاً بی‌خطر است. این مقدار چای سبز حدود ۳۰۰ میلی‌گرم کافئین دارد. مصرف بیش از این مقدار در دوران بارداری احتمالاً ناایمن است و با افزایش خطر سقط جنین و سایر اثرات منفی مرتبط بوده است. همچنین، چای سبز ممکن است خطر نقص مادرزادی مرتبط با کمبود اسید فولیک را افزایش دهد.

شیردهی:

کافئین وارد شیر مادر می‌شود و می‌تواند بر نوزاد شیرخوار تأثیر بگذارد. در دوران شیردهی، میزان مصرف کافئین را به دقت کنترل کنید تا مطمئن شوید در حد کم (۲ تا ۳ فنجان در روز) باقی می‌ماند. مصرف زیاد کافئین در دوران شیردهی می‌تواند باعث مشکلات خواب، تحریک‌پذیری و افزایش فعالیت روده در نوزادان شیرخوار شود.

کودکان:

چای سبز برای کودکان در صورت مصرف خوراکی به میزانی که معمولاً در مواد غذایی و نوشیدنی‌ها یافت می‌شود، تا ۹۰ روز، احتمالاً بی‌خطر است. اطلاعات قابل اعتماد کافی در مورد بی‌خطری مصرف خوراکی عصاره چای سبز برای کودکان وجود ندارد. نگرانی‌هایی وجود دارد که ممکن است باعث آسیب کبدی شود.

کم‌خونی:

نوشیدن چای سبز ممکن است کم‌خونی را بدتر کند.

اختلالات اضطرابی:

کافئین موجود در چای سبز ممکن است اضطراب را تشدید کند.

اختلالات خونریزی:

کافئین موجود در چای سبز ممکن است خطر خونریزی را افزایش دهد. اگر اختلال خونریزی دارید، چای سبز ننوشید.

بیماری‌های قلبی:

هنگامی که به مقدار زیاد مصرف شود، کافئین موجود در چای سبز ممکن است باعث بینظمی ضربان قلب شود.

دیابت:

کافئین موجود در چای سبز ممکن است بر کنترل قند خون تأثیر بگذارد. اگر دیابت دارید و چای سبز می‌نوشید، قند خون خود را به دقت کنترل کنید.

اسهال:

کافئین موجود در چای سبز، به ویژه هنگام مصرف در مقادیر زیاد، می‌تواند اسهال را تشدید کند.

تشنج:

چای سبز حاوی کافئین است. دوزهای بالای کافئین ممکن است باعث تشنج شود یا اثرات داروهای مورد استفاده برای پیشگیری از تشنج را کاهش دهد. اگر سابقه تشنج داشته‌اید، از دوزهای بالای کافئین یا محصولات حاوی کافئین مانند چای سبز استفاده نکنید.

گلوکوم (آب سیاه):

نوشیدن چای سبز باعث افزایش فشار داخل چشم می‌شود. این افزایش در عرض ۳۰ دقیقه رخ می‌دهد و حداقل ۹۰ دقیقه طول می‌کشد.

فشار خون بالا:

کافئین موجود در چای سبز ممکن است فشار خون را در افراد مبتلا به فشار خون بالا افزایش دهد. اما این اثر در افرادی که به طور منظم کافئین را از چای سبز یا سایر منابع مصرف می‌کنند، ممکن است کمتر باشد.

سندرم روده تحریک‌پذیر (IBS):

چای سبز حاوی کافئین است. کافئین موجود در چای سبز، به ویژه هنگام مصرف در مقادیر زیاد، ممکن است اسهال را در برخی از افراد مبتلا به IBS تشدید کند.

بیماری کبدی:

مکمل‌های عصاره چای سبز با موارد نادر آسیب کبدی مرتبط بوده‌اند. عصاره‌های چای سبز ممکن است بیماری کبدی را بدتر کنند.
قبل از مصرف عصاره چای سبز با پزشک خود مشورت کنید.

پوکی استخوان:

نوشیدن چای سبز می‌تواند میزان کلسیمی که از طریق ادرار دفع می‌شود را افزایش دهد. این امر ممکن است استخوان‌ها را تضعیف کند. اگر پوکی استخوان دارید، بیش از ۶ فنجان چای سبز در روز ننوشید. اگر عموماً سالم هستید و به اندازه کافی از غذا یا مکمل‌ها کلسیم دریافت می‌کنید، نوشیدن حدود ۸ فنجان چای سبز در روز به نظر نمی‌رسد خطر ابتلا به پوکی استخوان را افزایش دهد.

تداخلات:

افدرین با چای سبز:

چای سبز حاوی کافئین است. کافئین و افدرین هر دو داروی محرک هستند. مصرف چای سبز همراه با افدرین ممکن است باعث تحریک بیش از حد و گاهی عوارض جانبی جدی و مشکلات قلبی شود. بنابراین محصولات حاوی کافئین و افدرین را همزمان مصرف نکنید.

نادولول با چای سبز:

چای سبز ممکن است جذب نادولول در بدن را کاهش دهد. مصرف چای سبز همراه با نادولول ممکن است اثرات نادولول را کاهش دهد.

آتورواستاتین (لیپیتور) با چای سبز:

عصاره چای سبز ممکن است جذب آتورواستاتین در بدن را کاهش دهد. مصرف همزمان عصاره چای سبز با آتورواستاتین ممکن است اثرات آتورواستاتین را کاهش دهد.

توضیحات تکمیلی

سن	12+
نوع محصول شربت، پماد	ویال خوراکی
تعداد دارو در بسته	6 عدد
کشور سازنده	ایران تحت لیسانس آلمان

روش مصرف

روزانه یک ویال از محلول خوراکی را به تنهایی و یا پس از حل کردن در آب یا آبمیوه میل نمایید.
این فراورده فقط جهت مصرف خوراکی و غیر قابل تزریق می باشد.
از مصرف بیش از میزان توصیه شده خودداری شود.

مشخصه ها

ترکیبات:

MAGNESIUM: 160 MG

L-ARGININE: 1000 MG

TAURINE: 1000 MG

GUARANA EXTRACT: 80 MG

INOSITOL: 100 MG

GLUCURONOLACTONE: 100 MGT

L-CITRULINE: 100 MG

L-TYROSINE: 50 MG

GREEN TEA EXTRACT: 10 MG

شرایط نگهداری