انرکاف Enercaff

انرکاف چیست؟

انرکاف حاوی 200 میلیگرم کافئین میباشد که به تقویت عملکرد سیستم عصبی مرکزی و افزایش هوشیاری کمک میکند. همچنین منجر به افزایش انرژی بدن شده و سوخت و ساز و چربی سوزی را افزایش میدهد و منجر به کاهش خستگی و درد عضلانی میشود.

کافئین

کافئین یک ماده شیمیایی طبیعی با اثرات محرک است. این ماده در قهوه، چای، کولا، کاکائو و گوارانا یافت می‌شود.

کافئین با تحریک سیستم عصبی مرکزی، قلب، عضلات و مراکزی که فشار خون را کنترل می‌کنند عمل می‌کند. کافئین می‌تواند فشار خون را افزایش دهد، اما ممکن است در افرادی که همیشه از آن استفاده می‌کنند این اثر را نداشته باشد. کافئین همچنین می‌تواند جریان ادرار را افزایش می‌دهد. مردم معمولاً از کافئین برای هوشیاری ذهنی، سردرد، میگرن، بهبود عملکرد ورزشی و حافظه استفاده می‌کنند.

موارد استفاده و اثر بخشی

· میگرن: مصرف کافئین به صورت خوراکی همراه با مسکن‌هایی مانند آسپرین و استامینوفن برای درمان میگرن موثر است. کافئین یک ماده تایید شده توسط سازمان غذا و دارو (FDA) برای استفاده همراه با مسکن‌ها در درمان سردردهای میگرنی است.
· توقف‌های موقتی تنفس که ممکن است به دنبال آن ضربان قلب و سطح اکسیژن پایین در نوزادان رخ دهد. کافئین به صورت خوراکی یا داخل وریدی (IV) می‌تواند تنفس در نوزادان بسیار نارس را بهبود بخشد. سیترات کافئین به عنوان یک داروی نسخه‌ای برای این شرایط تایید شده است.

· سردرد پس از عمل جراحی: مصرف کافئین به صورت خوراکی یا داخل وریدی برای جلوگیری از سردرد پس از عمل موثر است. کافئین یک محصول تأیید شده توسط سازمان غذا و دارو (FDA) برای این منظور در افرادی است که به طور منظم کافئین مصرف می‌کنند.
· سردرد تنشی: مصرف کافئین به صورت خوراکی در ترکیب با مسکن‌ها برای درمان سردردهای تنشی موثر است. این کاربرد نیز توسط FDA تأیید شده است.

· هوشیاری ذهنی: مصرف کافئین به صورت خوراکی، هوشیاری ذهنی را بهبود می‌بخشد.

· عملکرد ورزشی: مصرف کافئین به صورت خوراکی، قدرت فیزیکی و استقامت را افزایش داده و خستگی را حین ورزش کاهش میدهد. اما مصرف بیش از ۸۰۰ میلی‌گرم کافئین در روز (معادل ۶ تا ۸ فنجان) می‌تواند منجر به سطح کافئین بالاتر از حد مجاز تعیین شده توسط انجمن ملی ورزش دانشگاهی (NCAA) شود.
· دیسپلازی برونکوپولمونری: تجویز کافئین به صورت خوراکی یا داخل وریدی به نوزادان نارس، به نظر می‌رسد خطر بروز این مشکل ریوی را کاهش می‌دهد.
· دیابت: نوشیدنی‌های حاوی کافئین با کاهش خطر ابتلا به دیابت نوع ۲ مرتبط است. اما مشخص نیست که مصرف کافئین به درمان دیابت کمک می‌کند یا خیر.

· حافظه: به نظر می‌رسد مصرف خوراکی کافئین، حافظه کوتاه‌مدت را بهبود می‌بخشد.
· چاقی: مصرف خوراکی کافئین همراه با اِفِدرین به نظر می‌رسد که کاهش وزن را در کوتاه‌مدت افزایش می‌دهد. اما ممکن است عوارض جانبی ناخواسته‌ای وجود داشته باشد. حتی در بزرگسالان سالم که تحت نظارت دقیق هستند، ترکیبات کافئین/افدرا می‌توانند باعث تغییر در فشار خون و ضربان قلب شوند.

· درد حاد: مصرف کافئین به صورت خوراکی همراه با مسکن‌هایی مانند ایبوپروفن می‌تواند درد را بیشتر از مصرف مسکن به تنهایی کاهش دهد.
· سردرد پس از بی‌حسی اپیدورال: به نظر می‌رسد مصرف کافئین به صورت خوراکی یا داخل وریدی به پیشگیری از سردردی که می‌تواند پس از این روش‌ها رخ دهد کمک می‌کند.

دوز مصرفی

کافئین در بسیاری از غذاها و نوشیدنی‌ها از جمله قهوه، چای، شکلات و بسیاری از نوشیدنی‌های ورزشی و انرژی‌ زا یافت می‌شود. هر فنجان قهوه حاوی ۲۰۰–۹۵ میلی‌گرم کافئین است. هر فنجان چای سیاه حاوی ۱۱۰–۲۵ میلی‌گرم کافئین است. هر فنجان چای سبز حاوی ۵۰–۳۰ میلی‌گرم کافئین است.

به عنوان دارو، کافئین اغلب توسط بزرگسالان در دوزهای ۲۶۰–۵۰ میلی‌گرم به صورت خوراکی در روز استفاده شده است. برای تعیین نوع محصول و دوز مناسب برای شرایط خاص، با پزشک و یا داروساز مشورت کنید.

عوارض جانبی

هنگام مصرف خوراکی: کافئین برای اکثر بزرگسالان سالم در دوزهای حداکثر ۴۰۰ میلی‌گرم در روز به احتمال زیاد بی‌خطر است. این مقدار تقریباً معادل ۴ فنجان قهوه است.

کافئین در صورت استفاده در بلندمدت یا در دوزهای بیش از ۴۰۰ میلی‌گرم در روز، احتمالاً ناایمن است. کافئین می‌تواند باعث بی‌خوابی، عصبی بودن، بی‌قراری، حالت تهوع، افزایش ضربان قلب و عوارض جانبی دیگر شود. دوزهای بالاتر ممکن است منجربه سردرد، اضطراب و درد قفسه سینه شود.

کافئین در دوزهای بسیار بالا به احتمال زیاد ناایمن است. می‌تواند باعث ضربان نامنظم قلب و حتی مرگ شود.

اقدامات احتیاطی و هشدارهای ویژه

بارداری و شیردهی:

مصرف کافئین در مقادیر متداول موجود در مواد غذایی، احتمالاً در دوران بارداری و شیردهی بی‌خطر است. مصرف حداکثر ۳۰۰ میلی‌گرم کافئین در روز بی‌خطر به نظر می‌رسد. این مقدار تقریباً معادل ۳ فنجان قهوه است. مصرف مقادیر بیشتر در دوران بارداری یا شیردهی احتمالاً ناایمن است. کافئین ممکن است احتمال سقط جنین و سایر مشکلات را افزایش دهد. کافئین همچنین می‌تواند وارد شیر مادر شود. مصرف بالای کافئین در دوران شیردهی می‌تواند باعث مشکلات خواب، تحریک‌پذیری و افزایش فعالیت روده در نوزادان شیرخوار شود.

کودکان:

کافئین زمانی که توسط کودکان و نوجوانان در مقادیر متداول موجود در مواد غذایی مصرف شود، احتمالاً بی‌خطر است.

اختلالات اضطرابی:

کافئین ممکن است این شرایط را بدتر کند. در صورت داشتن اضطراب، کافئین را با احتیاط و در مقادیر کم مصرف کنید.

اختلال دوقطبی:

مصرف بیش از حد کافئین ممکن است این شرایط را بدتر کند. در صورت داشتن اختلال دوقطبی، کافئین را با احتیاط و در مقادیر کم مصرف کنید.

اختلالات خونریزی:

کافئین ممکن است اختلالات خونریزی را تشدید کند. در صورت داشتن اختلال خونریزی، در مصرف کافئین احتیاط کنید.

مشکلات قلبی:

کافئین می‌تواند در افراد حساس باعث ضربان نامنظم قلب شود. در مصرف کافئین احتیاط کنید.

دیابت:

کافئین ممکن است بر نحوه استفاده بدن از قند تأثیر بگذارد. اگر دیابت دارید، در مصرف کافئین احتیاط کنید.

اسهال:

کافئین، به ویژه زمانی که به مقدار زیاد مصرف شود، ممکن است اسهال را بدتر کند.

صرع:

افراد مبتلا به صرع باید از مصرف کافئین در دوزهای بالا خودداری کنند. دوزهای پایین کافئین باید با احتیاط مصرف شود.

آب سیاه (گلوکوم):

کافئین فشار داخل چشم را افزایش می‌دهد. این افزایش در عرض ۳۰ دقیقه رخ می‌دهد و تا حداقل ۹۰ دقیقه پس از نوشیدن نوشیدنی‌های کافئین‌دار ادامه می‌یابد.

فشار خون بالا:

مصرف کافئین ممکن است فشار خون را در افراد مبتلا به فشار خون بالا افزایش دهد. اما به نظر نمی‌رسد این موضوع نگرانی عمده‌ای در افرادی که به طور منظم کافئین مصرف می‌کنند باشد.

بی‌اختیاری ادرار:

کافئین می‌تواند کنترل مثانه را با افزایش دفعات ادرار و احساس فوریت در ادرار کردن، بدتر کند.

سندرم روده تحریک‌پذیر (IBS):

کافئین، به ویژه زمانی که به مقدار زیاد مصرف شود، ممکن است اسهال را در افراد مبتلا به IBS بدتر کند.

پوکی استخوان:

کافئین می‌تواند میزان کلسیم دفع شده از طریق ادرار را افزایش دهد. اگر پوکی استخوان یا تراکم استخوان پایین دارید، مصرف کافئین باید به کمتر از ۳۰۰ میلی‌گرم در روز (تقریباً معادل ۲ تا ۳ فنجان قهوه) محدود شود.

بیماری پارکینسون:

مصرف همزمان کافئین با کراتین ممکن است باعث تشدید سریع‌تر بیماری پارکینسون شود. اگر بیماری پارکینسون دارید و کراتین مصرف می‌کنید، در مصرف کافئین احتیاط کنید.

اسکیزوفرنی:

کافئین ممکن است علائم اسکیزوفرنی را بدتر کند.

تداخلات

کافئین و افدرین:

مصرف همزمان کافئین با افدرین ممکن است باعث تحریک بیش از حد و گاهی عوارض جانبی جدی و مشکلات قلبی شود. محصولات حاوی کافئین و افدرین را همزمان مصرف نکنید.

آدنوزین (آدنوکارد) و کافئین:

کافئین ممکن است اثرات آدنوزین را مسدود کند. پزشکان اغلب از آدنوزین برای انجام آزمایشی روی قلب به نام تست استرس قلبی استفاده می‌کنند. مصرف محصولات حاوی کافئین را حداقل ۲۴ ساعت قبل از تست استرس قلبی متوقف کنید.

آنتی‌بیوتیک‌ها (آنتی‌بیوتیک‌های کینولون) و کافئین:

برخی آنتی‌بیوتیک‌ها می‌توانند سرعت تجزیه کافئین در بدن را کاهش دهند. مصرف این داروها همراه با کافئین ممکن است خطر عوارض جانبی از جمله بی‌قراری، سردرد، افزایش ضربان قلب و سایر موارد را افزایش دهد.

سایمتیدین و کافئین:

سایمتیدین می‌تواند سرعت تجزیه کافئین در بدن شما را کاهش دهد. مصرف سایمتیدین همراه با کافئین ممکن است احتمال عوارض جانبی کافئین از جمله بی‌قراری، سردرد، تپش قلب و سایر موارد را افزایش دهد.

کلوزاپین (کلوزاریل) و کافئین:

کافئین سرعت تجزیه کلوزاپین در بدن را کاهش می‌دهد. مصرف کافئین همراه با کلوزاپین می‌تواند اثرات و عوارض جانبی کلوزاپین را افزایش دهد.

دیپیریدامول و کافئین:

کافئین ممکن است اثرات دیپیریدامول را مسدود کند. پزشکان اغلب از دیپیریدامول برای انجام آزمایشی روی قلب به نام تست استرس قلبی استفاده می‌کنند. مصرف محصولات حاوی کافئین را حداقل ۲۴ ساعت قبل از تست استرس قلبی متوقف کنید.

دیسولفیرام و کافئین:

دیسولفیرام می‌تواند سرعت دفع کافئین از بدن را کاهش دهد. مصرف کافئین همراه با دیسولفیرام ممکن است اثرات و عوارض جانبی کافئین از جمله بی‌قراری، بیش‌فعالی، تحریک‌پذیری و سایر موارد را افزایش دهد.

استروژن و کافئین:

استروژن می‌تواند سرعت تجزیه کافئین در بدن را کاهش دهد. مصرف کافئین همراه با استروژن ممکن است عوارض جانبی کافئین از جمله بی‌قراری، سردرد و تپش قلب را افزایش دهد.

فلووکسامین و کافئین:

فلووکسامین می‌تواند سرعت تجزیه کافئین در بدن را کاهش دهد. مصرف کافئین همراه با فلووکسامین ممکن است اثرات و عوارض جانبی کافئین را افزایش دهد.

لیتیوم و کافئین:

کافئین می‌تواند سرعت دفع لیتیوم از بدن شما را افزایش دهد. اگر محصولات حاوی کافئین مصرف می‌کنید و لیتیوم نیز استفاده می‌کنید، مصرف محصولات کافئین‌دار را به طور ناگهانی قطع نکنید. در عوض، مصرف را به تدریج کاهش دهید. توقف سریع کافئین می‌تواند عوارض جانبی لیتیوم را افزایش دهد.

داروهای ضد افسردگی (MAOIs) و کافئین:

این نگرانی وجود دارد که کافئین می‌تواند با داروهای خاصی به نام MAOIs تداخل کند. اگر کافئین با این داروها مصرف شود، ممکن است خطر عوارض جانبی جدی از جمله تپش قلب و فشار خون بسیار بالا را افزایش دهد.

برخی از مهارکننده‌های مونوآمین اکسیداز (MAOIs) رایج شامل فنلزین (Nardil)، سلژیلین (Zelapar) و ترانیل سیپرومین (Parnate) میباشند.

داروهای ضد انعقاد/ ضد پلاکت و کافئین:

کافئین ممکن است لخته شدن خون را کند کند. مصرف کافئین همراه با داروهایی که آنها نیز لخته شدن خون را کند می‌کنند، ممکن است خطر کبودی و خونریزی را افزایش دهد.

پنتوباربیتال و کافئین :

اثرات محرک کافئین می‌تواند اثرات خواب‌آور پنتوباربیتال را مسدود کند.

ریلوزول و کافئین:

مصرف کافئین همراه با ریلوزول ممکن است سرعت تجزیه ریلوزول در بدن را کاهش دهد. این امر ممکن است اثرات و عوارض جانبی ریلوزول را افزایش دهد.

داروهای محرک و کافئین:

محرک‌ها، مانند آمفتامین‌ها و کوکائین، سیستم عصبی را سرعت می‌بخشند. با تسریع سیستم عصبی، داروهای محرک می‌توانند فشار خون را افزایش داده و ضربان قلب را تند کنند. کافئین نیز می‌تواند سیستم عصبی را تسریع کند.

مصرف کافئین همراه با داروهای محرک ممکن است باعث مشکلات جدی از جمله افزایش ضربان قلب و فشار خون بالا شود.

تئوفیلین و کافئین:

کافئین به روشی مشابه تئوفیلین عمل می‌کند. کافئین همچنین می‌تواند سرعت دفع تئوفیلین از بدن را کاهش دهد. مصرف تئوفیلین همراه با کافئین ممکن است اثرات و عوارض جانبی تئوفیلین را افزایش دهد.

وراپامیل و کافئین:

وراپامیل می‌تواند سرعت دفع کافئین از بدن را کاهش دهد. مصرف کافئین همراه با وراپامیل می‌تواند خطر عوارض جانبی کافئین از جمله بی‌قراری، سردرد و افزایش ضربان قلب را افزایش دهد.

داروهای آسم (آگونیست‌های بتا-آدرنرژیک) و کافئین:

کافئین می‌تواند قلب را تحریک کند. برخی داروهای آسم نیز می‌توانند قلب را تحریک کنند. مصرف کافئین با برخی داروهای آسم ممکن است باعث تحریک بیش از حد و ایجاد مشکلات قلبی شود.

کاربامازپین (تگرتول) و کافئین:

کافئین ممکن است اثرات کاربامازپین را کاهش دهد. مصرف کافئین همراه با کاربامازپین می‌تواند اثرات آن را کاهش داده و خطر تشنج را در برخی افراد افزایش دهد.

اتوسوکسیماید (زارونتین) و کافئین:

اتوسوکسیماید برای کنترل انواع خاصی از تشنج‌ها استفاده می‌شود. کافئین ممکن است اثرات اتوسوکسیماید را کاهش دهد. مصرف کافئین همراه با اتوسوکسیماید ممکن است اثرات آن را کاهش داده و خطر تشنج را افزایش دهد.

فلبامات (فلباتول) و کافئین:

فلبامات برای کنترل انواع خاصی از تشنج‌ها استفاده می‌شود. کافئین ممکن است اثرات فلبامات را کاهش دهد. مصرف کافئین همراه با فلبامات ممکن است اثرات آن را کاهش داده و خطر تشنج را افزایش دهد.

فلوتامید (یولکسین) و کافئین:

بدن، فلوتامید را تجزیه می‌کند تا آن را دفع کند. کافئین ممکن است سرعت تجزیه فلوتامید در بدن را کاهش دهد. مصرف کافئین همراه با فلوتامید ممکن است اثرات و عوارض جانبی فلوتامید را افزایش دهد.

فنوباربیتال (لومینال) و کافئین:

فنوباربیتال برای کنترل برخی انواع تشنج استفاده می‌شود. کافئین ممکن است اثرات فنوباربیتال را کاهش داده و خطر تشنج را در برخی بیماران افزایش دهد.

فنی توئین (دیلانتین) و کافئین:

فنی توئین برای کنترل برخی انواع تشنج استفاده می‌شود. کافئین ممکن است اثرات فنی توئین را کاهش دهد. مصرف کافئین با فنی توئین ممکن است اثرات آن را کاهش داده و خطر تشنج را افزایش دهد.

والپروات و کافئین:

والپروات برای کنترل برخی انواع تشنج استفاده می‌شود. کافئین ممکن است اثرات والپروات را کاهش داده و خطر تشنج را در برخی بیماران افزایش دهد.

داروهای ادرارآور و کافئین:

کافئین می‌تواند سطح پتاسیم را کاهش دهد. داروهای ادرار اور نیز می‌توانند سطح پتاسیم را کاهش دهند. مصرف کافئین همراه با این داروها ممکن است باعث افت بیش از حد سطح پتاسیم شود.

نیکوتین و کافئین:

مصرف کافئین همراه با نیکوتین ممکن است خطر افزایش ضربان قلب و فشار خون بالا را افزایش دهد.

پیوگلیتازون (اکتوز) و کافئین:

کافئین ممکن است مقدار پیوگلیتازونی که بدن جذب می‌کند را افزایش دهد. مصرف کافئین ممکن است اثرات و عوارض جانبی پیوگلیتازون را افزایش دهد.

دوز مصرفی

کافئین در بسیاری از غذاها و نوشیدنی‌ها از جمله قهوه، چای، شکلات و بسیاری از نوشیدنی‌های ورزشی و انرژی‌ زا یافت می‌شود. هر فنجان قهوه حاوی ۲۰۰–۹۵ میلی‌گرم کافئین است. هر فنجان چای سیاه حاوی ۱۱۰–۲۵ میلی‌گرم کافئین است. هر فنجان چای سبز حاوی ۵۰–۳۰ میلی‌گرم کافئین است.

به عنوان دارو، کافئین اغلب توسط بزرگسالان در دوزهای ۲۶۰–۵۰ میلی‌گرم به صورت خوراکی در روز استفاده شده است. برای تعیین نوع محصول و دوز مناسب برای شرایط خاص، با پزشک و یا داروساز مشورت کنید.